Repertuar
Wybierz tytuł lub przejdź do strony z kalendarium
EDYTA BARTOSIEWICZ solo act // jesień tour 2023
Antygona w Nowym Jorku
Beze mnie jesteś nikim
Carmen
Dobrze ułożony młodzieniec
Doktor Dolittle i przyjaciele
Don Juan
Hamlet we wsi Głucha Dolna
Hamlet we wsi Głucha Dolna - pokaz sylwestrowy z lampką wina
Kto nie ma nie płaci
Mój pierwszy rave
Mój pierwszy rave - pokaz sylwestrowy + lampka prosecco + DJ set / rave do 1:00
My psy w kosmosie
Praktyka widzenia
Scena IMPRO Teatru Nowego - Halloweenowe IMPRO Shoty!
Scena IMPRO Teatru Nowego - IMPRO Shoty!
Seks dla opornych
Ślubu nie będzie
Śmierć komiwojażera
Smoleńsk Late Night Show
Wszyscy jesteśmy dziwni
Wszystko o kobietach
Złodziej
EDYTA BARTOSIEWICZ solo act // jesień tour 2023
Edyta Bartosiewicz to niezależna artystka, autorka, kompozytorka i producentka nagrań.
Debiutowała w 1990 roku wraz z awangardowym zespołem Holloee Poloy albumem 'The Big Beat'. Już dwa lata później ukazała się jej pierwsza solowa płyta 'Love', a w 1994 roku kolejna, zatytułowana 'Sen', która okazała się ogromnym sukcesem. W latach 90-tych Bartosiewicz wydała jeszcze 4 albumy, w tym legendarne 'Dziecko', by w 1999 roku rozstać się z macierzystą wytwórnią i rozpocząć działalność w ramach własnej firmy wydawniczej. Wtedy też ukazała się płyta 'Dziś są moje urodziny', swoiste best-off, warunek rozwiązania kontraktu z Universal.
Edyta Bartosiewicz sprzedała łącznie ponad milion płyt i otrzymała wiele branżowych nagród, w tym kilka Fryderyków z rzędu za najlepsze płyty rockowe (ostatnią przyznano jej za album 'Ten Moment, wydany przez Eba Records w 2020 roku). Współpracowała też z wieloma artystami, śpiewając z nimi duety (Hey - 'Moja i Twoja Nadzieja', Kazik - 'Cztery Pokoje', Krzysztof Krawczyk - 'Trudno Tak') lub też produkując im nagrania (Firebirds - album 'Kolory' czy 'Cisza W Jej Domu zespołu Closterkeller).
4 listopada 2022 roku ukazała się jubileuszowa, zremasterowana przez Shawna Hatfielda, wersja płyty 'Love' na cd i winylu. Aby uczcić 30-lecie swojego solowego debiutu, Edyta postanowiła zagrać serię koncertów tylko z gitarą akustyczną (solo act), dokładnie tak, jak grała na samym początku swojej kariery. Czas zatoczył pętlę, a może bardziej spiralę i jest to dla Bartosiewicz coś w rodzaju 'nowego otwarcia'.
Po sukcesie jakim była trasa wiosenna – 11 koncertów, wyprzedanych w całości w kilka tygodni, Artystka postanowiła wrócić jesienią na kolejną część trasę obejmującą tym razem 16 koncertów:
01.10: Toruń - Lizard King
06.10: Białystok - Nie Teatr
08.10: Bydgoszcz - Fabryka Lloyda
18.10: Wrocław - Vertigo Jazz Club
22.10: Gdańsk - Stary Maneż
29.10: Gliwice - Centrum Kultury Jazovia
03.11: Poznań - Blue Note
09.11: Opole - Sala Kameralna NCPP
14.11: Warszawa - Jassmine
19.11: Bielsko Biała - Metrum Jazz Club
26.11: Kraków – Klub Kwadrat
29.11: Warszawa - Jassmine
01.12: Lublin - Teatr Stary
07.12: Łódź - Teatr Nowy
10.12: Kielce - Kieleckie Centrum Kultury
17.12: Warszawa - Jassmine
Debiutowała w 1990 roku wraz z awangardowym zespołem Holloee Poloy albumem 'The Big Beat'. Już dwa lata później ukazała się jej pierwsza solowa płyta 'Love', a w 1994 roku kolejna, zatytułowana 'Sen', która okazała się ogromnym sukcesem. W latach 90-tych Bartosiewicz wydała jeszcze 4 albumy, w tym legendarne 'Dziecko', by w 1999 roku rozstać się z macierzystą wytwórnią i rozpocząć działalność w ramach własnej firmy wydawniczej. Wtedy też ukazała się płyta 'Dziś są moje urodziny', swoiste best-off, warunek rozwiązania kontraktu z Universal.
Edyta Bartosiewicz sprzedała łącznie ponad milion płyt i otrzymała wiele branżowych nagród, w tym kilka Fryderyków z rzędu za najlepsze płyty rockowe (ostatnią przyznano jej za album 'Ten Moment, wydany przez Eba Records w 2020 roku). Współpracowała też z wieloma artystami, śpiewając z nimi duety (Hey - 'Moja i Twoja Nadzieja', Kazik - 'Cztery Pokoje', Krzysztof Krawczyk - 'Trudno Tak') lub też produkując im nagrania (Firebirds - album 'Kolory' czy 'Cisza W Jej Domu zespołu Closterkeller).
4 listopada 2022 roku ukazała się jubileuszowa, zremasterowana przez Shawna Hatfielda, wersja płyty 'Love' na cd i winylu. Aby uczcić 30-lecie swojego solowego debiutu, Edyta postanowiła zagrać serię koncertów tylko z gitarą akustyczną (solo act), dokładnie tak, jak grała na samym początku swojej kariery. Czas zatoczył pętlę, a może bardziej spiralę i jest to dla Bartosiewicz coś w rodzaju 'nowego otwarcia'.
Po sukcesie jakim była trasa wiosenna – 11 koncertów, wyprzedanych w całości w kilka tygodni, Artystka postanowiła wrócić jesienią na kolejną część trasę obejmującą tym razem 16 koncertów:
01.10: Toruń - Lizard King
06.10: Białystok - Nie Teatr
08.10: Bydgoszcz - Fabryka Lloyda
18.10: Wrocław - Vertigo Jazz Club
22.10: Gdańsk - Stary Maneż
29.10: Gliwice - Centrum Kultury Jazovia
03.11: Poznań - Blue Note
09.11: Opole - Sala Kameralna NCPP
14.11: Warszawa - Jassmine
19.11: Bielsko Biała - Metrum Jazz Club
26.11: Kraków – Klub Kwadrat
29.11: Warszawa - Jassmine
01.12: Lublin - Teatr Stary
07.12: Łódź - Teatr Nowy
10.12: Kielce - Kieleckie Centrum Kultury
17.12: Warszawa - Jassmine
Antygona w Nowym Jorku
Bohaterowie „Antygony” z Tompkins Square Park dostali się do wymarzonego świata, ale nikt ich tam nie potrzebuje. Są przejmująco samotni i zagubieni w jednym z najbogatszych miast świata. Dlaczego nie spełnił się ich amerykański sen? Przecież nie wszystkim się nie udaje? Większość myśli, że zmiana otoczenia znacząco zmieni ich życie. Świat Anity, Pchełki i Saszy, utkany ze wspomnień, wyobrażeń, marzeń i mitów, staje się opowieścią o naszych lękach i tęsknotach, bez taniego moralizatorstwa i eksponowania tragizmu, za to z dużym poczuciem humoru.
Autor: Janusz Głowacki
Reżysera: Andrzej Szczytko
Scenografia i kostiumy: Tomasz Ryszczyński
Opracowanie muzyczne: Jakub Raczyński
Inspicjent: Agnieszka Choińska
Premiera: 13 września 2017 r. w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Anita)
Wojciech Droszczyński | gościnnie (John)
Michał Kruk (Policjant)
Krzysztof Pyziak (Pchełka)
Piotr Seweryński (Sasza)
Jakub Raczyński | gościnnie (Muzyk)
Czas trwania: 2 godziny i 30 minut z przerwą
Autor: Janusz Głowacki
Reżysera: Andrzej Szczytko
Scenografia i kostiumy: Tomasz Ryszczyński
Opracowanie muzyczne: Jakub Raczyński
Inspicjent: Agnieszka Choińska
Premiera: 13 września 2017 r. w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Anita)
Wojciech Droszczyński | gościnnie (John)
Michał Kruk (Policjant)
Krzysztof Pyziak (Pchełka)
Piotr Seweryński (Sasza)
Jakub Raczyński | gościnnie (Muzyk)
Czas trwania: 2 godziny i 30 minut z przerwą
Beze mnie jesteś nikim
Pierwszy etap tonięcia to zachłyśnięcie. Człowiek wpada w panikę, próbuje wstrzymać oddech, w organizmie zaczyna spadać poziom tlenu. Organizm próbuje się bronić, wymusza odruch oddechu, a tonący połyka wodę…
Człowiek tonie bezgłośnie. Nikt nie usłyszy wołania o pomoc, usta i płuca wypełniają się wodą. Może ktoś zauważy machanie rękami, rozpaczliwą próbę utrzymania się na powierzchni ale rzadko kiedy odczyta sygnały. Przerażający jest fakt, że osoba tonąca zachowuje świadomość, nawet w momencie kiedy leży już na dnie. Nie może się ruszyć i wie, że umiera…
Zrealizowany na podstawie wstrząsającego reportażu Jacka Hołuba o tym samym tytule spektakl opowiada o przemocy, stale obecnej w naszych domach i kulturze – jej przyczynach, mechanizmach, a także społecznym i instytucjonalnym przyzwoleniu i zobojętnieniu na zamknięte w czterech ścianach akty agresji.
Twórczynie i twórcy podejmują próbę opowiedzenia o przemocy bez jej reprodukowania – szukają teatralnej i plastycznej metafory, która – oddając głos ofiarom – nie powiela przemocowych wzorców.
Aktorki i aktorzy w performatywny sposób poruszają się po przestrzeniach wspomnień bohaterek i bohaterów, próbując znaleźć odpowiedź na zależności i mechanizmy systemu działania przemocy: jej ofiar, sprawczyń i sprawców, by opowiedzieć historię uratowania – historię nadziei, że można się z tej ciemności wynurzyć.
Autor: Jacek Hołub
Reżyseria | adaptacja | dramaturgia: Agata Biziuk
Scenografia | kostiumy: Marika Wojciechowska
Koordynacja scen intymnych | choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
Video: Piotr Wacowski
Realizacja zdjęć podwodnych: Bartosz Stróżyński FIMUFO STUDIO
Muzyka: Piotr Klimek
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 26 maja 2023 roku | Mała Scena
Występują:
Malwina Jelistratow
Gracjan Kielar
Damian Sosnowski
Katarzyna Żuk
Spektakl przeznaczony dla widzów w wieku 16+
Czas trwania: 1 godzina i 30 minut bez przerwy
Człowiek tonie bezgłośnie. Nikt nie usłyszy wołania o pomoc, usta i płuca wypełniają się wodą. Może ktoś zauważy machanie rękami, rozpaczliwą próbę utrzymania się na powierzchni ale rzadko kiedy odczyta sygnały. Przerażający jest fakt, że osoba tonąca zachowuje świadomość, nawet w momencie kiedy leży już na dnie. Nie może się ruszyć i wie, że umiera…
Zrealizowany na podstawie wstrząsającego reportażu Jacka Hołuba o tym samym tytule spektakl opowiada o przemocy, stale obecnej w naszych domach i kulturze – jej przyczynach, mechanizmach, a także społecznym i instytucjonalnym przyzwoleniu i zobojętnieniu na zamknięte w czterech ścianach akty agresji.
Twórczynie i twórcy podejmują próbę opowiedzenia o przemocy bez jej reprodukowania – szukają teatralnej i plastycznej metafory, która – oddając głos ofiarom – nie powiela przemocowych wzorców.
Aktorki i aktorzy w performatywny sposób poruszają się po przestrzeniach wspomnień bohaterek i bohaterów, próbując znaleźć odpowiedź na zależności i mechanizmy systemu działania przemocy: jej ofiar, sprawczyń i sprawców, by opowiedzieć historię uratowania – historię nadziei, że można się z tej ciemności wynurzyć.
Autor: Jacek Hołub
Reżyseria | adaptacja | dramaturgia: Agata Biziuk
Scenografia | kostiumy: Marika Wojciechowska
Koordynacja scen intymnych | choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
Video: Piotr Wacowski
Realizacja zdjęć podwodnych: Bartosz Stróżyński FIMUFO STUDIO
Muzyka: Piotr Klimek
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 26 maja 2023 roku | Mała Scena
Występują:
Malwina Jelistratow
Gracjan Kielar
Damian Sosnowski
Katarzyna Żuk
Spektakl przeznaczony dla widzów w wieku 16+
Czas trwania: 1 godzina i 30 minut bez przerwy
Carmen
Na kanwie XIX-wiecznej noweli Prospera Mériméego i jej operowej adaptacji autorstwa Georgesa Bizeta - Anna Obszańska i Błażej Biegasiewicz eksplorują koncepcję kultury gwałtu i badają granice między seksualnością a seksualizacją, redukującą egzystencję człowieka – niezależnie od płci – do kategorii ciała-obiektu. Ciała niedoskonałego i wymagającego poprawek. Ciała prowokującego, kuszącego i obrzydliwego. Ciała, które należy poskromić.
Ciało – jego fizyczność i biologiczność, jest najważniejszym narzędziem budowania przekazu i świata przedstawionego. Kreacje aktorskie i obecność sceniczna mają swój początek w fizycznym działaniu i cielesności, a ruch i choreografia stanowią główny element spektaklu.
Czy to mężczyźni – osaczając Carmen – sprowadzają jej podmiotowość do rozerotyzowanego ciała, czy może ona sama, bezustannie obdarzana pożądliwymi spojrzeniami, redukuje mężczyzn do kategorii owładniętych popędem seksualnym dzikich samców? Ciało i spojrzenie stają się areną corridy – polem walki o własną tożsamość, a doświadczane na co dzień gesty uprzedmiotawiające i dehumanizujące kobiety i mężczyzn podważają ich autonomiczność i wolność.
Spektakl realizowany w ramach Festiwalu "Łódź Czterech Kultur" oraz projektu Nowy i Młodzi, we współpracy zespołu aktorskiego Teatru Nowego z absolwent(k)ami Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu i Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.
Reżyseria: Anna Obszańska
Dramaturgia: Błażej Biegasiewicz
Scenografia: Anna Obszańska | Błażej Biegasiewicz
Kostiumy: Mateusz Jagodziński
Muzyka: Rafał Ryterski
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 września 2023 | Mała Scena
Czas trwania: 65 minut bez przerwy
Występują:
Barbara Dembińska
Łukasz Gosławski
Antoni Włosowicz (student PWSFTviT | debiut)
Marek Bula (gościnnie)
Katarzyna Janek (gościnnie)
Magdalena Malik (gościnnie)
Ciało – jego fizyczność i biologiczność, jest najważniejszym narzędziem budowania przekazu i świata przedstawionego. Kreacje aktorskie i obecność sceniczna mają swój początek w fizycznym działaniu i cielesności, a ruch i choreografia stanowią główny element spektaklu.
Czy to mężczyźni – osaczając Carmen – sprowadzają jej podmiotowość do rozerotyzowanego ciała, czy może ona sama, bezustannie obdarzana pożądliwymi spojrzeniami, redukuje mężczyzn do kategorii owładniętych popędem seksualnym dzikich samców? Ciało i spojrzenie stają się areną corridy – polem walki o własną tożsamość, a doświadczane na co dzień gesty uprzedmiotawiające i dehumanizujące kobiety i mężczyzn podważają ich autonomiczność i wolność.
Spektakl realizowany w ramach Festiwalu "Łódź Czterech Kultur" oraz projektu Nowy i Młodzi, we współpracy zespołu aktorskiego Teatru Nowego z absolwent(k)ami Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu i Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.
Reżyseria: Anna Obszańska
Dramaturgia: Błażej Biegasiewicz
Scenografia: Anna Obszańska | Błażej Biegasiewicz
Kostiumy: Mateusz Jagodziński
Muzyka: Rafał Ryterski
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 września 2023 | Mała Scena
Czas trwania: 65 minut bez przerwy
Występują:
Barbara Dembińska
Łukasz Gosławski
Antoni Włosowicz (student PWSFTviT | debiut)
Marek Bula (gościnnie)
Katarzyna Janek (gościnnie)
Magdalena Malik (gościnnie)
Dobrze ułożony młodzieniec
Inspirowany międzywojenną historią łodzianina Eugeniusza Steinbarta spektakl porusza na wskroś współczesny temat nienormatywności płciowej i jej społecznego odbioru.
Jest opowieścią o próbie ucieczki z opresyjnego systemu społecznego, w którym role są określone sztywno i narzucone raz na zawsze; historią niezgody wobec bezradności, bierności i postępowania wbrew sobie; wyrazem buntu przeciwko życiu w roli kobiety, kiedy się kobietą nie jest; manifestem odwagi do życia na własnych warunkach – bez binarnych podziałów, kategorii i wlewania ciał w foremki.
Spektakl odwołuje się do wydarzeń towarzyszących toczącemu się w latach 1938-1939 przed sądem okręgowym w Łodzi procesowi „młodej kobiety wyglądającej zupełnie jak mężczyzna”*.
Jak donosi „Ilustrowana Republika” z 6 stycznia 1939 roku: „kobieta udawała mężczyznę (…) nie tylko rzecby można — na optykę, ale również wobec władz stanu cywilnego. Ożeniła się (…), meldując się jako mężczyzna wobec kapłana, a ożeniwszy się — została nawet «ojcem» i zameldowała dziecko zrodzone z swej «żony» za swoje”.
W tym samym artykule z „Ilustrowanej Republiki” czytamy: „już na kilka lat wcześniej «Eugeniusz» Steinbart, desperat, który z wysokości trzeciego piętra jednego z domów przy ul. Nawrot rzucił się na bruk, odniósł złamanie kręgosłupa i dopiero w karetce pogotowia okazał się kobietą — zwrócił na siebie uwagę władz”.
„W jakim celu Sztajnbartówna przedzierzgnęła się w mężczyznę nie stwierdzono”. Wiadomo natomiast, że w momencie targnięcia się na swoje życie w roku 1935 mężczyzna ten był bezdomny, cieszył się opinią dobrze ułożonego młodzieńca, miał narzeczoną, a przyszłą żonę Czesławę Zaleśną poznał właśnie w szpitalnym oddziale kobiecym, w którym dochodził do zdrowia.
Eugeniusz Steinbart identyfikował się jako mężczyzna, jako narzeczony i mąż wchodził w relacje romantyczne, jako ojciec wychowywał córkę. Po załamaniu nerwowym i próbie samobójczej jeszcze się w swojej identyfikacji umocnił. W czasach, kiedy osoby transpłciowe nie miały kulturowej reprezentacji, a społeczność nie wypracowała jeszcze języka, który by tę reprezentację sankcjonował, Eugeniusz Steinbart w dokumentach i relacjach medialnych znajdował informacje o sobie sprzeczne z tym, kim był naprawdę. Jego męska tożsamość w świetle prawa i w oczach społeczeństwa była fałszerstwem, jego próby wyrażania siebie były karane.
Za posługiwanie się dowodem tożsamości swojego kuzyna i poświadczenie nieprawdy w styczniu 1939 roku został skazany na 8 miesięcy więzienia. We wrześniu 1939 roku wybuchła wojna.
Co działo się dalej z Eugeniuszem? W jakiej roli płciowej postanowił kontynuować życie? W jakim ciele odnalazłby się dziś? W jakim kraju? W jakim mieście? Czy w Łodzi?
To tutaj przy ulicy Częstochowskiej mieścił się zakład produkujący protezy prącia. To w Łodzi Anna Grodzka, kiedy była posłanką, chciała utworzyć centrum dla dzieci i młodzieży cierpiących z powodu dysforii płciowej, gdzie mogłyby otrzymać wsparcie lekarzy, psychiatrów, psychologów i seksuologów, uzyskać diagnozę i szybką pomoc. To łódzki szpital im. Barlickiego był w latach 90. jedynym w kraju i jednym z dwóch w Europie Wschodniej, gdzie przeprowadzano operacje uzgodnienia płci, a później – wykonywano ich najwięcej. Może to w Łodzi te procedury znowu będą całkowicie bezpłatne?
*cytaty pochodzą z międzywojennej prasy, zachowujemy oryginalną pisownię
Reżyseria: Wiktor Rubin
Tekst | dramaturgia: Jolanta Janiczak
Scenografia | video: Łukasz Surowiec
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Krzysztof Kaliski
Reżyseria światła: Jacqueline Sobiszewski
Asystent reżysera: Michał Kruk
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 25 marca 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Karolina Bednarek (Wiktoria Skempińska, narzeczona Eugeniusza)
Monika Buchowiec (Maria Zaleśna, teściowa Eugeniusza)
Maciej Kobiela (Oskar, brat Eugeniusza)
Michał Kruk (Prokurator Kłoczkowski)
Paweł Kos (Adwokat Szychwart)
Halszka Lehman (Elżbieta, córka Eugeniusza)
Paulina Walendziak (Czesława Zaleśna, żona Eugeniusza)
Edmund Krempiński (gościnnie | Eugeniusz Steinbart)
Sugerowany wiek widza: 16+
Czas trwania spektaklu: 1 godzina i 40 minut bez przerwy
Jest opowieścią o próbie ucieczki z opresyjnego systemu społecznego, w którym role są określone sztywno i narzucone raz na zawsze; historią niezgody wobec bezradności, bierności i postępowania wbrew sobie; wyrazem buntu przeciwko życiu w roli kobiety, kiedy się kobietą nie jest; manifestem odwagi do życia na własnych warunkach – bez binarnych podziałów, kategorii i wlewania ciał w foremki.
Spektakl odwołuje się do wydarzeń towarzyszących toczącemu się w latach 1938-1939 przed sądem okręgowym w Łodzi procesowi „młodej kobiety wyglądającej zupełnie jak mężczyzna”*.
Jak donosi „Ilustrowana Republika” z 6 stycznia 1939 roku: „kobieta udawała mężczyznę (…) nie tylko rzecby można — na optykę, ale również wobec władz stanu cywilnego. Ożeniła się (…), meldując się jako mężczyzna wobec kapłana, a ożeniwszy się — została nawet «ojcem» i zameldowała dziecko zrodzone z swej «żony» za swoje”.
W tym samym artykule z „Ilustrowanej Republiki” czytamy: „już na kilka lat wcześniej «Eugeniusz» Steinbart, desperat, który z wysokości trzeciego piętra jednego z domów przy ul. Nawrot rzucił się na bruk, odniósł złamanie kręgosłupa i dopiero w karetce pogotowia okazał się kobietą — zwrócił na siebie uwagę władz”.
„W jakim celu Sztajnbartówna przedzierzgnęła się w mężczyznę nie stwierdzono”. Wiadomo natomiast, że w momencie targnięcia się na swoje życie w roku 1935 mężczyzna ten był bezdomny, cieszył się opinią dobrze ułożonego młodzieńca, miał narzeczoną, a przyszłą żonę Czesławę Zaleśną poznał właśnie w szpitalnym oddziale kobiecym, w którym dochodził do zdrowia.
Eugeniusz Steinbart identyfikował się jako mężczyzna, jako narzeczony i mąż wchodził w relacje romantyczne, jako ojciec wychowywał córkę. Po załamaniu nerwowym i próbie samobójczej jeszcze się w swojej identyfikacji umocnił. W czasach, kiedy osoby transpłciowe nie miały kulturowej reprezentacji, a społeczność nie wypracowała jeszcze języka, który by tę reprezentację sankcjonował, Eugeniusz Steinbart w dokumentach i relacjach medialnych znajdował informacje o sobie sprzeczne z tym, kim był naprawdę. Jego męska tożsamość w świetle prawa i w oczach społeczeństwa była fałszerstwem, jego próby wyrażania siebie były karane.
Za posługiwanie się dowodem tożsamości swojego kuzyna i poświadczenie nieprawdy w styczniu 1939 roku został skazany na 8 miesięcy więzienia. We wrześniu 1939 roku wybuchła wojna.
Co działo się dalej z Eugeniuszem? W jakiej roli płciowej postanowił kontynuować życie? W jakim ciele odnalazłby się dziś? W jakim kraju? W jakim mieście? Czy w Łodzi?
To tutaj przy ulicy Częstochowskiej mieścił się zakład produkujący protezy prącia. To w Łodzi Anna Grodzka, kiedy była posłanką, chciała utworzyć centrum dla dzieci i młodzieży cierpiących z powodu dysforii płciowej, gdzie mogłyby otrzymać wsparcie lekarzy, psychiatrów, psychologów i seksuologów, uzyskać diagnozę i szybką pomoc. To łódzki szpital im. Barlickiego był w latach 90. jedynym w kraju i jednym z dwóch w Europie Wschodniej, gdzie przeprowadzano operacje uzgodnienia płci, a później – wykonywano ich najwięcej. Może to w Łodzi te procedury znowu będą całkowicie bezpłatne?
*cytaty pochodzą z międzywojennej prasy, zachowujemy oryginalną pisownię
Reżyseria: Wiktor Rubin
Tekst | dramaturgia: Jolanta Janiczak
Scenografia | video: Łukasz Surowiec
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Krzysztof Kaliski
Reżyseria światła: Jacqueline Sobiszewski
Asystent reżysera: Michał Kruk
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 25 marca 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Karolina Bednarek (Wiktoria Skempińska, narzeczona Eugeniusza)
Monika Buchowiec (Maria Zaleśna, teściowa Eugeniusza)
Maciej Kobiela (Oskar, brat Eugeniusza)
Michał Kruk (Prokurator Kłoczkowski)
Paweł Kos (Adwokat Szychwart)
Halszka Lehman (Elżbieta, córka Eugeniusza)
Paulina Walendziak (Czesława Zaleśna, żona Eugeniusza)
Edmund Krempiński (gościnnie | Eugeniusz Steinbart)
Sugerowany wiek widza: 16+
Czas trwania spektaklu: 1 godzina i 40 minut bez przerwy
Doktor Dolittle i przyjaciele
Doktor Dolittle i przyjaciele to światowy bestseller literatury dziecięcej, po który sięgnęli m. in. reżyserzy filmowi, twórcy bajek animowanych, audycji radiowych i gier komputerowych. W 1998 roku o fenomenie Doktora Dolittle przypomniał Eddie Murphy, wcielając się w rolę tytułowego bohatera.
Pierwsza z dwunastu części powieści o przygodach wesołego weterynarza ukazała się w 1920 roku, stając się po pierwszej wojnie światowej jedną z najważniejszych lektur małego czytelnika obok takich książek, jak: Kubuś Puchatek Alana Aleksandra Milne, Emil i detektywi Ericha Kästnera czy Mary Poppins Pameli Lyndon Travers.
Tytuł Doktor Dolittle i przyjaciele na stałe wszedł do repertuaru teatrów na całym świecie. Zajrzyj do Nowego, aby przekonać się, czy kaczka Dab-Dab doskonale sprawuje się jako perfekcyjna pani domu, sowa Tu-Tu świetnie dodaje, a prosię Geb-Geb cięgle myśli o jedzeniu. Dzięki kolorowym maskom, zawrotnemu tempu i dowcipnym piosenkom udasz się w niezapomnianą podróż w głąb Afryki.
Autorka: Bogumiła Szachnowska
Reżyseria: Konrad Szachnowski
Scenografia: Pavel Hubička
Współpraca scenograficzna: Zuzanna Markiewicz
Muzyka: Jerzy Stachurski
Choreografia: Juliusz Stańda
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Asystent reżysera: Gracjan Kielar
Premiera: 20 września 2014 roku, Duża Scena
Występują:
Monika Buchowiec (Papuga Polinezja)
Barbara Dembińska (Kaczka Dab-Dab)
Jolanta Jackowska (Pani Smith/Małpa Kudłata)
Malwina Jelistratow (Papuga Polinezja)
Magdalena Kaszewska (Małpka Czi-Czi)
Mirosława Olbińska (Sowa Tu-Tu)
Paweł Audykowski (Prosię Geb-Geb)
Przemysław Dąbrowski (Dr Jan Dolittle)
Łukasz Gosławski (Książę Bumpo)
Konrad Michalak (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Adam Mortas (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Gracjan Kielar (Krokodyl, Małpa)
Wojciech Oleksiewicz (Koń/Lew Leon X/Król Joliginki)
Krzysztof Pyziak (Pies Jipp, Strażnik)
Halszka Lehman (Krowa)
Katarzyna Żuk (Sara/Lwica Leodozja/Królowa Ermintruda)
Czas trwania: 2 godziny z przerwą
Pierwsza z dwunastu części powieści o przygodach wesołego weterynarza ukazała się w 1920 roku, stając się po pierwszej wojnie światowej jedną z najważniejszych lektur małego czytelnika obok takich książek, jak: Kubuś Puchatek Alana Aleksandra Milne, Emil i detektywi Ericha Kästnera czy Mary Poppins Pameli Lyndon Travers.
Tytuł Doktor Dolittle i przyjaciele na stałe wszedł do repertuaru teatrów na całym świecie. Zajrzyj do Nowego, aby przekonać się, czy kaczka Dab-Dab doskonale sprawuje się jako perfekcyjna pani domu, sowa Tu-Tu świetnie dodaje, a prosię Geb-Geb cięgle myśli o jedzeniu. Dzięki kolorowym maskom, zawrotnemu tempu i dowcipnym piosenkom udasz się w niezapomnianą podróż w głąb Afryki.
Autorka: Bogumiła Szachnowska
Reżyseria: Konrad Szachnowski
Scenografia: Pavel Hubička
Współpraca scenograficzna: Zuzanna Markiewicz
Muzyka: Jerzy Stachurski
Choreografia: Juliusz Stańda
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Asystent reżysera: Gracjan Kielar
Premiera: 20 września 2014 roku, Duża Scena
Występują:
Monika Buchowiec (Papuga Polinezja)
Barbara Dembińska (Kaczka Dab-Dab)
Jolanta Jackowska (Pani Smith/Małpa Kudłata)
Malwina Jelistratow (Papuga Polinezja)
Magdalena Kaszewska (Małpka Czi-Czi)
Mirosława Olbińska (Sowa Tu-Tu)
Paweł Audykowski (Prosię Geb-Geb)
Przemysław Dąbrowski (Dr Jan Dolittle)
Łukasz Gosławski (Książę Bumpo)
Konrad Michalak (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Adam Mortas (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Gracjan Kielar (Krokodyl, Małpa)
Wojciech Oleksiewicz (Koń/Lew Leon X/Król Joliginki)
Krzysztof Pyziak (Pies Jipp, Strażnik)
Halszka Lehman (Krowa)
Katarzyna Żuk (Sara/Lwica Leodozja/Królowa Ermintruda)
Czas trwania: 2 godziny z przerwą
Don Juan
Uwodzi wszystkich – nie tylko kobiety. A może sam daje się uwieść wizji niemożliwej wolności?
W przewrotnej interpretacji Radosława Rychcika cyniczny manipulator, kłamca, kpiarz i bezbożnik odsłania drugie oblicze: niespełnionego Romea i niepokornego buntownika. Łowca serc i wrażeń szuka ideału. Znudzony libertyn pokazuje twarz człowieka zagubionego w walce o uwolnienie z okowów społecznych i religijnych zasad; kpiącego z zaściankowej moralności, burzącego porządek społeczny.
Bez sukcesu. Miłosny taniec ciał i dusz zamienia się w taniec śmierci, komedia staje się dramatem; Eros przegrywa z Tanatosem, a profanum z sacrum. O tym jest ta historia, która stale się przecież powtarza. O ludzkiej pysze, która bywa zarzewiem buntu. O winie i karze, zdradzie i o miłości, które nie mogą bez siebie istnieć. O złu, które przemawia językiem wzniosłych ideałów i żelaznych norm. O jednostce, która przegrywa z systemowym zakłamaniem.
Uwspółcześniona – choć jednak nie całkiem współczesna inscenizacja przenosi widzów w gorące czasy seksualnej rewolucji, przemian obyczajowych i moralnych, oraz w miejsce, w którym Don Juan Molière’a bywał jedynie przy okazji ożenków: do kościoła: miejsca, w którym kształtują się normy moralne, i uchylają bramy piekieł zarazem.
Don Juan – postać niejednoznaczna i pełna sprzeczności. Kim jest we współczesnym świecie? Buntownikiem? Notorycznym kłamcą? Zapiekłym ateistą? Genialnym manipulatorem? Oblubieńcem – drapieżcą? A może zranionym Romeem?
Autor: Molier
Tłumaczenie: Jerzy Radziwiłowicz
Reżyseria i opracowanie tekstu: Radosław Rychcik
Kostiumy, scenografia, reżyseria świateł: Łukasz Błażejewski
Muzyka: Michał Lis
Choreografia: Jakub Lewandowski
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Premiera: 26 lutego 2022 r., Duża Scena
Występują:
Malwina Jelistratow (Donna Elwira | Widmo)
Aleksandra Posielężna (gościnnie) (Małgośka | Zakonnica)
Emilia Walus (debiut) (Karolka | Zakonnica)
Przemysław Dąbrowski (Biedak)
Łukasz Gosławski (Piotrek)
Paweł Kos (Don Juan)
Gracjan Kielar (Don Luis)
Michał Kruk (Gusman | Don Alonso | Ksiądz)
Krzysztof Pyziak (Don Carlos | Ksiądz)
Piotr Seweryński (Pan Niedziela)
Bartosz Turzyński (Sganarel | Głos Posągu Komandora)
Czas trwania: 1 godzina i 25 minut
W przewrotnej interpretacji Radosława Rychcika cyniczny manipulator, kłamca, kpiarz i bezbożnik odsłania drugie oblicze: niespełnionego Romea i niepokornego buntownika. Łowca serc i wrażeń szuka ideału. Znudzony libertyn pokazuje twarz człowieka zagubionego w walce o uwolnienie z okowów społecznych i religijnych zasad; kpiącego z zaściankowej moralności, burzącego porządek społeczny.
Bez sukcesu. Miłosny taniec ciał i dusz zamienia się w taniec śmierci, komedia staje się dramatem; Eros przegrywa z Tanatosem, a profanum z sacrum. O tym jest ta historia, która stale się przecież powtarza. O ludzkiej pysze, która bywa zarzewiem buntu. O winie i karze, zdradzie i o miłości, które nie mogą bez siebie istnieć. O złu, które przemawia językiem wzniosłych ideałów i żelaznych norm. O jednostce, która przegrywa z systemowym zakłamaniem.
Uwspółcześniona – choć jednak nie całkiem współczesna inscenizacja przenosi widzów w gorące czasy seksualnej rewolucji, przemian obyczajowych i moralnych, oraz w miejsce, w którym Don Juan Molière’a bywał jedynie przy okazji ożenków: do kościoła: miejsca, w którym kształtują się normy moralne, i uchylają bramy piekieł zarazem.
Don Juan – postać niejednoznaczna i pełna sprzeczności. Kim jest we współczesnym świecie? Buntownikiem? Notorycznym kłamcą? Zapiekłym ateistą? Genialnym manipulatorem? Oblubieńcem – drapieżcą? A może zranionym Romeem?
Autor: Molier
Tłumaczenie: Jerzy Radziwiłowicz
Reżyseria i opracowanie tekstu: Radosław Rychcik
Kostiumy, scenografia, reżyseria świateł: Łukasz Błażejewski
Muzyka: Michał Lis
Choreografia: Jakub Lewandowski
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Premiera: 26 lutego 2022 r., Duża Scena
Występują:
Malwina Jelistratow (Donna Elwira | Widmo)
Aleksandra Posielężna (gościnnie) (Małgośka | Zakonnica)
Emilia Walus (debiut) (Karolka | Zakonnica)
Przemysław Dąbrowski (Biedak)
Łukasz Gosławski (Piotrek)
Paweł Kos (Don Juan)
Gracjan Kielar (Don Luis)
Michał Kruk (Gusman | Don Alonso | Ksiądz)
Krzysztof Pyziak (Don Carlos | Ksiądz)
Piotr Seweryński (Pan Niedziela)
Bartosz Turzyński (Sganarel | Głos Posągu Komandora)
Czas trwania: 1 godzina i 25 minut
Hamlet we wsi Głucha Dolna
Coś niezwykłego musi dziać się we wsi Głucha Dolna, skoro z wizytą wybiera się do niej sam premier. Ten premier, z Jedynej Słusznej Partii. Za namową pochodzącego ze wsi posła Mariana Bukary lokalna społeczność postanawia przygotować na tę okazję występ artystyczny. Jego kanwą staje się – zupełnie przypadkowo – „Hamlet” Szekspira. A może to jednak nie przypadek, skoro losy bohaterów z każdym dniem coraz bardziej przypominają historie postaci z tragedii o duńskim księciu?
Jak zebrana naprędce trupa aktorska, złożona z mieszkańców wsi, którzy ostatni raz występowali w szkolnych jasełkach, poradzi sobie z najważniejszym dramatem w historii teatru? Kto złapie się w hamletowską „pułapkę na myszy”? Czy ikoniczny dylemat: „być albo nie być” znajdzie rację bytu w świecie dotacji i dopłat do hektara?
Spektakl w reżyserii Roberta Talarczyka przenosi akcję jugosłowiańskiej tragikomedii Ivo Brešana do czasów współczesnych. Do miejsca nieokreślonego, które wydaje się jednak dziwnie znajome. Sztuka staje się tym samym próbą znalezienia odpowiedzi na pytania o ponadczasowe mechanizmy władzy, tak doskonale opisane przez Szekspira, które w XXI wieku w całkiem poważny sposób prowadzą do absurdu, a potem już tylko go eskalują…
Autor: Ivo Brešan
Reżyseria: Robert Talarczyk
Adaptacja tekstu | dramaturgia: Miłosz Markiewicz
Scenografia | kostiumy | reżyseria światła: Justyna Łagowska
Muzyka: Miuosh
Asystent reżysera: Konrad Michalak
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 6 stycznia 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Przemysław Dąbrowski (Mirek Pulicz)
Barbara Dembińska (Weronka Szczepańska)
Maciej Kobiela (Jasiek Skoczny | debiut)
Agnieszka Korzeniowska (Maria Miś)
Gracjan Kielar (Andrzej Kunca)
Michał Kruk (Maćko Maciek)
Tomasz Kubiatowicz (Szymon Murzyn)
Konrad Michalak (Paweł Mazur)
Adam Mortas (Zbyszek Ochman)
Bartosz Turzyński (Marian Bukara)
Paulina Walendziak (Andżelika Pulicz)
Czas trwania spektaklu: 2:00 z przerwą
Jak zebrana naprędce trupa aktorska, złożona z mieszkańców wsi, którzy ostatni raz występowali w szkolnych jasełkach, poradzi sobie z najważniejszym dramatem w historii teatru? Kto złapie się w hamletowską „pułapkę na myszy”? Czy ikoniczny dylemat: „być albo nie być” znajdzie rację bytu w świecie dotacji i dopłat do hektara?
Spektakl w reżyserii Roberta Talarczyka przenosi akcję jugosłowiańskiej tragikomedii Ivo Brešana do czasów współczesnych. Do miejsca nieokreślonego, które wydaje się jednak dziwnie znajome. Sztuka staje się tym samym próbą znalezienia odpowiedzi na pytania o ponadczasowe mechanizmy władzy, tak doskonale opisane przez Szekspira, które w XXI wieku w całkiem poważny sposób prowadzą do absurdu, a potem już tylko go eskalują…
Autor: Ivo Brešan
Reżyseria: Robert Talarczyk
Adaptacja tekstu | dramaturgia: Miłosz Markiewicz
Scenografia | kostiumy | reżyseria światła: Justyna Łagowska
Muzyka: Miuosh
Asystent reżysera: Konrad Michalak
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 6 stycznia 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Przemysław Dąbrowski (Mirek Pulicz)
Barbara Dembińska (Weronka Szczepańska)
Maciej Kobiela (Jasiek Skoczny | debiut)
Agnieszka Korzeniowska (Maria Miś)
Gracjan Kielar (Andrzej Kunca)
Michał Kruk (Maćko Maciek)
Tomasz Kubiatowicz (Szymon Murzyn)
Konrad Michalak (Paweł Mazur)
Adam Mortas (Zbyszek Ochman)
Bartosz Turzyński (Marian Bukara)
Paulina Walendziak (Andżelika Pulicz)
Czas trwania spektaklu: 2:00 z przerwą
Hamlet we wsi Głucha Dolna - pokaz sylwestrowy z lampką wina
Coś niezwykłego musi dziać się we wsi Głucha Dolna, skoro z wizytą wybiera się do niej sam premier. Ten premier, z Jedynej Słusznej Partii. Za namową pochodzącego ze wsi posła Mariana Bukary lokalna społeczność postanawia przygotować na tę okazję występ artystyczny. Jego kanwą staje się – zupełnie przypadkowo – „Hamlet” Szekspira. A może to jednak nie przypadek, skoro losy bohaterów z każdym dniem coraz bardziej przypominają historie postaci z tragedii o duńskim księciu?
Jak zebrana naprędce trupa aktorska, złożona z mieszkańców wsi, którzy ostatni raz występowali w szkolnych jasełkach, poradzi sobie z najważniejszym dramatem w historii teatru? Kto złapie się w hamletowską „pułapkę na myszy”? Czy ikoniczny dylemat: „być albo nie być” znajdzie rację bytu w świecie dotacji i dopłat do hektara?
Spektakl w reżyserii Roberta Talarczyka przenosi akcję jugosłowiańskiej tragikomedii Ivo Brešana do czasów współczesnych. Do miejsca nieokreślonego, które wydaje się jednak dziwnie znajome. Sztuka staje się tym samym próbą znalezienia odpowiedzi na pytania o ponadczasowe mechanizmy władzy, tak doskonale opisane przez Szekspira, które w XXI wieku w całkiem poważny sposób prowadzą do absurdu, a potem już tylko go eskalują…
„Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna”
Występują:
Przemysław Dąbrowski, Barbara Dembińska, Maciej Kobiela, Agnieszka Korzeniowska, Dariusz Kowalski, Michał Kruk, Tomasz Kubiatowicz, Konrad Michalak, Adam Mortas, Bartosz Turzyński, Paulina Walendziak
Autor: Ivo Brešan
Reżyseria: Robert Talarczyk
Adaptacja tekstu | dramaturgia: Miłosz Markiewicz
Scenografia | kostiumy | reżyseria światła: Justyna Łagowska
Muzyka: Miuosh
Asystent reżysera: Konrad Michalak
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 7 stycznia 2022 roku, Duża Scena
Jak zebrana naprędce trupa aktorska, złożona z mieszkańców wsi, którzy ostatni raz występowali w szkolnych jasełkach, poradzi sobie z najważniejszym dramatem w historii teatru? Kto złapie się w hamletowską „pułapkę na myszy”? Czy ikoniczny dylemat: „być albo nie być” znajdzie rację bytu w świecie dotacji i dopłat do hektara?
Spektakl w reżyserii Roberta Talarczyka przenosi akcję jugosłowiańskiej tragikomedii Ivo Brešana do czasów współczesnych. Do miejsca nieokreślonego, które wydaje się jednak dziwnie znajome. Sztuka staje się tym samym próbą znalezienia odpowiedzi na pytania o ponadczasowe mechanizmy władzy, tak doskonale opisane przez Szekspira, które w XXI wieku w całkiem poważny sposób prowadzą do absurdu, a potem już tylko go eskalują…
„Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna”
Występują:
Przemysław Dąbrowski, Barbara Dembińska, Maciej Kobiela, Agnieszka Korzeniowska, Dariusz Kowalski, Michał Kruk, Tomasz Kubiatowicz, Konrad Michalak, Adam Mortas, Bartosz Turzyński, Paulina Walendziak
Autor: Ivo Brešan
Reżyseria: Robert Talarczyk
Adaptacja tekstu | dramaturgia: Miłosz Markiewicz
Scenografia | kostiumy | reżyseria światła: Justyna Łagowska
Muzyka: Miuosh
Asystent reżysera: Konrad Michalak
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 7 stycznia 2022 roku, Duża Scena
Kto nie ma nie płaci
Sztuka Daria Fo "Kto nie ma, nie płaci" przedstawia dzień z życia dwóch małżeństw: Antonii i Giovanniego oraz Margherity i Luigiego. Wysokie ceny żywności zmuszają kobiety do kradzieży z pobliskiego supermarketu jedzenia, które jak w starej sztuce commedia dell’arte, realizującej topos głodu, staje się elementem groteskowej akcji. Czy mężczyźni poprą „obywatelskie nieposłuszeństwo” swoich żon, a wydarzenia ze sklepu przerodzą się w rewolucję o krajowym zasięgu? Zderzenie serii zabawnych scenek z ostrą wymową społeczną tej historii daje efekt satyryczny. Jednocześnie skłania do zwrócenia uwagi na problemy pracy i kapitału.
Dario Fo jest dramaturgiem, aktorem i reżyserem, a także jednym z najbardziej kontrowersyjnych przedstawicieli świata teatru. Reprezentuje teatr komiczny od ludowego widowiska średniowiecznego i komedii dell’arte po nowe formy wodewilu, musicalu i burleski. W 1997 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Napisał kilkadziesiąt sztuk. Do najbardziej znanych należą: Wielka pantomima z flagami i kukłami małymi i średnimi, Misterium buffo i Przypadkowa śmierć anarchisty.
Autor: Dario Fo
Przekład: Piotr Bikont i Paweł Lesisz
Reżyseria: Piotr Bikont
Scenografia: Aleksander Janicki
Kostiumy: Zuzanna Markiewicz
Muzyka i śpiew: Jacek Bieleński
Asystent reżysera: Wojciech Oleksiewicz
Prapremiera: 9 kwietnia 2011 roku, Mała Scena
Występują:
Mirosława Olbińska (Antonina)
Katarzyna Żuk (Margherita)
Gracjan Kielar (Luigi)
Tomasz Kubiatowicz (Inspektor)
Wojciech Oleksiewicz (Strażnik)
Sławomir Sulej (Giovanni)
Dymitr Hołówko (gościnnie, Dziadek)
Jacek Bieleński (gościnnie, Pieśniarz)
Sugerowany wiek odbiorcy powyżej czternastu lat.
Czas trwania: 2 godziny z przerwą
Dario Fo jest dramaturgiem, aktorem i reżyserem, a także jednym z najbardziej kontrowersyjnych przedstawicieli świata teatru. Reprezentuje teatr komiczny od ludowego widowiska średniowiecznego i komedii dell’arte po nowe formy wodewilu, musicalu i burleski. W 1997 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Napisał kilkadziesiąt sztuk. Do najbardziej znanych należą: Wielka pantomima z flagami i kukłami małymi i średnimi, Misterium buffo i Przypadkowa śmierć anarchisty.
Autor: Dario Fo
Przekład: Piotr Bikont i Paweł Lesisz
Reżyseria: Piotr Bikont
Scenografia: Aleksander Janicki
Kostiumy: Zuzanna Markiewicz
Muzyka i śpiew: Jacek Bieleński
Asystent reżysera: Wojciech Oleksiewicz
Prapremiera: 9 kwietnia 2011 roku, Mała Scena
Występują:
Mirosława Olbińska (Antonina)
Katarzyna Żuk (Margherita)
Gracjan Kielar (Luigi)
Tomasz Kubiatowicz (Inspektor)
Wojciech Oleksiewicz (Strażnik)
Sławomir Sulej (Giovanni)
Dymitr Hołówko (gościnnie, Dziadek)
Jacek Bieleński (gościnnie, Pieśniarz)
Sugerowany wiek odbiorcy powyżej czternastu lat.
Czas trwania: 2 godziny z przerwą
Mój pierwszy rave
Pochodząca z Łodzi Agnieszka Jakimiak sięgnie do łódzkiej kultury klubowej przełomu tysiącleci – historii efemerycznej rewolucji w rytmie acid techno, drum’n’bassu, jungle i punka, napędzanej przez tysiące młodych ludzi, którzy tańczyli do upadłego w klubach i na ulicach miasta znanego z pofabrycznego kurzu i obezwładniającej szarości.
Dla pokolenia dzisiejszych 40-50-latków spektakl będzie powrotem do czasów studenckich; dla pokolenia ich dzieci – spotkaniem z miastem, klimatem i muzyką lat 90-tych; dla Łodzi – kolejną odsłoną obchodów 600-lecia.
Jestem z Łodzi, ale nigdy nie byłam na Paradzie Wolności, na squacie na Węglowej, na imprezach w tunelu pod ulicą Pomorską, w klubie New Alcatraz. Wyjeżdżałam z Łodzi 18 lat temu, w przekonaniu, że tutaj wszystkiego należy się bać. Dziś chciałabym poczuć tętno miasta, którego wtedy nie poznałam – być częścią Łodzi, która celebruje różnicę i różnorodność, miasta, w którym nie trzeba się martwić o bezpieczeństwo innych, bo tańczy się wspólnie, ramię w ramię. Chciałabym pójść na imprezę, na której jak u siebie czują się kobiety, osoby queerowe, nieśmiałe nastolatki, kiepscy tancerze, fanatycy industrialu i boidudki takie, jak ja.
Mówi się, że sztuka jest po to, żeby można było przez chwilę pożyć cudzym życiem. W tym spektaklu zapraszam wszystkich, żebyśmy wspólnie przeżyli mój pierwszy łódzki rave.
Agnieszka Jakimiak
Reżyseria | scenariusz: Agnieszka Jakimiak
II Reżyser | dramaturgia | scenografia | światła | video: Mateusz Atman
Muzyka | kompozycja | przygotowanie występu na żywo: Łukasz Jędrzejczak
Choreografia: Oskar Malinowski
Kostiumy: Nina Sakowska
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 listopada 2023 | Mała Scena
Występują:
Halszka Lehman
Paulina Walendziak
Mirosława Olbińska
Łukasz Jędrzejczak (gościnnie)
Dla pokolenia dzisiejszych 40-50-latków spektakl będzie powrotem do czasów studenckich; dla pokolenia ich dzieci – spotkaniem z miastem, klimatem i muzyką lat 90-tych; dla Łodzi – kolejną odsłoną obchodów 600-lecia.
Jestem z Łodzi, ale nigdy nie byłam na Paradzie Wolności, na squacie na Węglowej, na imprezach w tunelu pod ulicą Pomorską, w klubie New Alcatraz. Wyjeżdżałam z Łodzi 18 lat temu, w przekonaniu, że tutaj wszystkiego należy się bać. Dziś chciałabym poczuć tętno miasta, którego wtedy nie poznałam – być częścią Łodzi, która celebruje różnicę i różnorodność, miasta, w którym nie trzeba się martwić o bezpieczeństwo innych, bo tańczy się wspólnie, ramię w ramię. Chciałabym pójść na imprezę, na której jak u siebie czują się kobiety, osoby queerowe, nieśmiałe nastolatki, kiepscy tancerze, fanatycy industrialu i boidudki takie, jak ja.
Mówi się, że sztuka jest po to, żeby można było przez chwilę pożyć cudzym życiem. W tym spektaklu zapraszam wszystkich, żebyśmy wspólnie przeżyli mój pierwszy łódzki rave.
Agnieszka Jakimiak
Reżyseria | scenariusz: Agnieszka Jakimiak
II Reżyser | dramaturgia | scenografia | światła | video: Mateusz Atman
Muzyka | kompozycja | przygotowanie występu na żywo: Łukasz Jędrzejczak
Choreografia: Oskar Malinowski
Kostiumy: Nina Sakowska
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 listopada 2023 | Mała Scena
Występują:
Halszka Lehman
Paulina Walendziak
Mirosława Olbińska
Łukasz Jędrzejczak (gościnnie)
Mój pierwszy rave - pokaz sylwestrowy + lampka prosecco + DJ set / rave do 1:00
„Mój pierwszy rave” w reżyserii Agnieszki Jakimiak o 22.00 na Małej Scenie; po spektaklu – lampka prosecco, DJ set w wykonaniu Łukasza Jędrzejczaka i szalony rave do 01.00.
Pochodząca z Łodzi Agnieszka Jakimiak sięgnie do łódzkiej kultury klubowej przełomu tysiącleci – historii efemerycznej rewolucji w rytmie acid techno, drum’n’bassu, jungle i punka, napędzanej przez tysiące młodych ludzi, którzy tańczyli do upadłego w klubach i na ulicach miasta znanego z pofabrycznego kurzu i obezwładniającej szarości.
Dla pokolenia dzisiejszych 40-50-latków spektakl będzie powrotem do czasów studenckich; dla pokolenia ich dzieci – spotkaniem z miastem, klimatem i muzyką lat 90-tych; dla Łodzi – kolejną odsłoną obchodów 600-lecia.
Jestem z Łodzi, ale nigdy nie byłam na Paradzie Wolności, na squacie na Węglowej, na imprezach w tunelu pod ulicą Pomorską, w klubie New Alcatraz. Wyjeżdżałam z Łodzi 18 lat temu, w przekonaniu, że tutaj wszystkiego należy się bać. Dziś chciałabym poczuć tętno miasta, którego wtedy nie poznałam – być częścią Łodzi, która celebruje różnicę i różnorodność, miasta, w którym nie trzeba się martwić o bezpieczeństwo innych, bo tańczy się wspólnie, ramię w ramię. Chciałabym pójść na imprezę, na której jak u siebie czują się kobiety, osoby queerowe, nieśmiałe nastolatki, kiepscy tancerze, fanatycy industrialu i boidudki takie, jak ja.
Mówi się, że sztuka jest po to, żeby można było przez chwilę pożyć cudzym życiem. W tym spektaklu zapraszam wszystkich, żebyśmy wspólnie przeżyli mój pierwszy łódzki rave.
Agnieszka Jakimiak
Reżyseria | scenariusz: Agnieszka Jakimiak
II Reżyser | dramaturgia | scenografia | światła | video: Mateusz Atman
Muzyka | kompozycja | przygotowanie występu na żywo: Łukasz Jędrzejczak
Choreografia: Oskar Malinowski
Kostiumy: Nina Sakowska
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 listopada 2023 | Mała Scena
Występują:
Halszka Lehman
Paulina Walendziak
Mirosława Olbińska
Łukasz Jędrzejczak (gościnnie)
A nocą… Chodźcie, kobiety i mężczyźni, osoby queerowe, sentymentalni dorośli i nieśmiałe nastolatki, demony parkietu i kiepscy tancerze, fanatycy industrialu i boidudki. Chodźcie i przeżyjcie Wasz pierwszy rave! Poczujcie tętno miasta – bądźcie częścią Łodzi, która celebruje różnice i różnorodność, miasta, w którym tańczy się wspólnie, ramię w ramię.
Pochodząca z Łodzi Agnieszka Jakimiak sięgnie do łódzkiej kultury klubowej przełomu tysiącleci – historii efemerycznej rewolucji w rytmie acid techno, drum’n’bassu, jungle i punka, napędzanej przez tysiące młodych ludzi, którzy tańczyli do upadłego w klubach i na ulicach miasta znanego z pofabrycznego kurzu i obezwładniającej szarości.
Dla pokolenia dzisiejszych 40-50-latków spektakl będzie powrotem do czasów studenckich; dla pokolenia ich dzieci – spotkaniem z miastem, klimatem i muzyką lat 90-tych; dla Łodzi – kolejną odsłoną obchodów 600-lecia.
Jestem z Łodzi, ale nigdy nie byłam na Paradzie Wolności, na squacie na Węglowej, na imprezach w tunelu pod ulicą Pomorską, w klubie New Alcatraz. Wyjeżdżałam z Łodzi 18 lat temu, w przekonaniu, że tutaj wszystkiego należy się bać. Dziś chciałabym poczuć tętno miasta, którego wtedy nie poznałam – być częścią Łodzi, która celebruje różnicę i różnorodność, miasta, w którym nie trzeba się martwić o bezpieczeństwo innych, bo tańczy się wspólnie, ramię w ramię. Chciałabym pójść na imprezę, na której jak u siebie czują się kobiety, osoby queerowe, nieśmiałe nastolatki, kiepscy tancerze, fanatycy industrialu i boidudki takie, jak ja.
Mówi się, że sztuka jest po to, żeby można było przez chwilę pożyć cudzym życiem. W tym spektaklu zapraszam wszystkich, żebyśmy wspólnie przeżyli mój pierwszy łódzki rave.
Agnieszka Jakimiak
Reżyseria | scenariusz: Agnieszka Jakimiak
II Reżyser | dramaturgia | scenografia | światła | video: Mateusz Atman
Muzyka | kompozycja | przygotowanie występu na żywo: Łukasz Jędrzejczak
Choreografia: Oskar Malinowski
Kostiumy: Nina Sakowska
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 listopada 2023 | Mała Scena
Występują:
Halszka Lehman
Paulina Walendziak
Mirosława Olbińska
Łukasz Jędrzejczak (gościnnie)
A nocą… Chodźcie, kobiety i mężczyźni, osoby queerowe, sentymentalni dorośli i nieśmiałe nastolatki, demony parkietu i kiepscy tancerze, fanatycy industrialu i boidudki. Chodźcie i przeżyjcie Wasz pierwszy rave! Poczujcie tętno miasta – bądźcie częścią Łodzi, która celebruje różnice i różnorodność, miasta, w którym tańczy się wspólnie, ramię w ramię.
My psy w kosmosie
Ciąg dalszy przygód bohaterów musicalu „My, psy”, zrealizowanego na podstawie książki Henia Psa „MY, PSY, czyli czapka admirała Yamamoto”.
Gromada bezdomnych czworonogów – Rasowa, Ładna, Mądrala, Kulawy, Wierny, Cichy, Czarny i kot Yamamoto, na co dzień prowadzący wygodne życie sybaryty – spotyka się na nieczynnym podłódzkim wysypisku. Ich przyjaciółka Kropka właśnie została uprowadzona przez tajemniczego osobnika zwanego Pstrym. Aby ją ratować, sfora musi wyruszyć… na księżyc. Podróż będzie możliwa dzięki pomysłowości Juniora, genialnego synka Rasowej i Mądrali.
Jak przyjaciele rozwiążą zagadkę porwania Kropki? Czy uda im się zmienić pralkę w statek kosmiczny i uniknąć Czarnej Dziury, która zmienia wszystkich w makaron? Czy prawdziwa mądrość i wierna przyjaźń wystarczą, żeby pokonać złośliwą sztuczną inteligencję?
Tekst | dramaturgia: Henio Pies
Reżyseria | teksty piosenek: Przemysław Dąbrowski
Scenografia | kostiumy | reżyseria światła: Paweł Walicki
Muzyka | aranżacja: Ledna Ledoff
Choreografia: Tomasz Dajewski
Przygotowanie wokalne: Adam Rymarz
Video | multimedia: Aneta Wawrzoła | Grzegorz Habryn
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 1 czerwca 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Paweł Audykowski (Pstry)
Łukasz Gosławski (Mądrala Junior)
Magdalena Kaszewska (Rasowa)
Gracjan Kielar (Kulawy)
Maciej Kobiela (Kulawy)
Michał Kruk (Czarny)
Halszka Lehman (Ładna)
Konrad Michalak (Yamamoto)
Adam Mortas (Wierny)
Wojciech Oleksiewicz (Cichy)
Krzysztof Pyziak (Mądrala)
Paulina Walendziak (Kropka)
Przemysław Dąbrowski (Rzecznik prasowy Policji | w nagraniu video)
Dorota Ignatjew (Reporterka | w nagraniu video)
Jolanta Jackowska (Prezenterka | w nagraniu video)
Sławomir Sulej (Dyrektor Bubel | w nagraniu video)
Michał Jeziorski | statysta
Piotr Malec | statysta
Czas trwania: 1 godzina i 55 minut z przerwą
Gromada bezdomnych czworonogów – Rasowa, Ładna, Mądrala, Kulawy, Wierny, Cichy, Czarny i kot Yamamoto, na co dzień prowadzący wygodne życie sybaryty – spotyka się na nieczynnym podłódzkim wysypisku. Ich przyjaciółka Kropka właśnie została uprowadzona przez tajemniczego osobnika zwanego Pstrym. Aby ją ratować, sfora musi wyruszyć… na księżyc. Podróż będzie możliwa dzięki pomysłowości Juniora, genialnego synka Rasowej i Mądrali.
Jak przyjaciele rozwiążą zagadkę porwania Kropki? Czy uda im się zmienić pralkę w statek kosmiczny i uniknąć Czarnej Dziury, która zmienia wszystkich w makaron? Czy prawdziwa mądrość i wierna przyjaźń wystarczą, żeby pokonać złośliwą sztuczną inteligencję?
Tekst | dramaturgia: Henio Pies
Reżyseria | teksty piosenek: Przemysław Dąbrowski
Scenografia | kostiumy | reżyseria światła: Paweł Walicki
Muzyka | aranżacja: Ledna Ledoff
Choreografia: Tomasz Dajewski
Przygotowanie wokalne: Adam Rymarz
Video | multimedia: Aneta Wawrzoła | Grzegorz Habryn
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 1 czerwca 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Paweł Audykowski (Pstry)
Łukasz Gosławski (Mądrala Junior)
Magdalena Kaszewska (Rasowa)
Gracjan Kielar (Kulawy)
Maciej Kobiela (Kulawy)
Michał Kruk (Czarny)
Halszka Lehman (Ładna)
Konrad Michalak (Yamamoto)
Adam Mortas (Wierny)
Wojciech Oleksiewicz (Cichy)
Krzysztof Pyziak (Mądrala)
Paulina Walendziak (Kropka)
Przemysław Dąbrowski (Rzecznik prasowy Policji | w nagraniu video)
Dorota Ignatjew (Reporterka | w nagraniu video)
Jolanta Jackowska (Prezenterka | w nagraniu video)
Sławomir Sulej (Dyrektor Bubel | w nagraniu video)
Michał Jeziorski | statysta
Piotr Malec | statysta
Czas trwania: 1 godzina i 55 minut z przerwą
Praktyka widzenia
Spektakl inspirowany „Teorią widzenia” Władysława Strzemińskiego
Partycypacyjny projekt z udziałem osób niewidomych podejmuje dialog z kanoniczną dla historii sztuki pracą „Teoria widzenia” Władysława Strzemińskiego, którego 70 rocznica śmierci przypada w tym roku.
Strzemiński poświęca swoją książkę historii sztuki rozumianej jako rozwój świadomości wzrokowej, którą cechują się społeczeństwa kolejnych epok. Na wzroku, widzeniu i sposobie interpretacji tego, co widziane, opiera swoją opowieść o tym, co najważniejsze w sztuce, analizując również samo działanie zmysłu wzroku. Temat miał dla niego osobiste znaczenie, ponieważ artysta sam mierzył się z niesprawnością jednego oka i poważną wadą wzroku w drugim.
Praca Strzemińskiego jest dla twórców i twórczyń punktem wyjścia do stworzenia spektaklu teatralnego, którego jedna z ważniejszych warstw – wizualność – może zostać zakwestionowana ze względu na udział w projekcie osób niewidomych.
Zarówno w sztukach wizualnych, jak i teatrze, wzrok stanowi podstawowy zmysł odbioru. Zbadanie innych możliwości, innych perspektyw, a przy tym wymiana doświadczeń przez spotkanie dwóch różnych spojrzeń – tego widzącego i tego widzącego zupełnie inaczej – może doprowadzić twórców i twórczynie do zbudowania opowieści, której Strzemiński być może nie brał do końca pod uwagę. Nie będzie to jedna, ale liczne teorie widzenia, zależne od tego, kto opowiada, co widzi lub co chce zobaczyć.
Skoro Strzemiński twierdził, że każda epoka patrzy na świat inaczej, a perspektywa ta nieustannie się zmienia, jak na świat powinniśmy patrzeć my – ludzie XXI wieku? Świat niewiarygodnie złożony, niejednorodny, skomplikowany, wielowymiarowy, ale też coraz bardziej zaskakujący i niepokojący. Świat zalany niewyobrażalną ilością obrazów otaczających nas z każdej strony. Jakiej wrażliwości spojrzenia nam dziś potrzeba? Jak w empatyczny i niekrzywdzący sposób patrzeć na drugiego człowieka? Czego możemy nauczyć się o dzisiejszym świecie, patrząc na niego oczami osób niewidomych? Czego jako widzący nie dostrzegamy i co nam umyka? Wreszcie: w jaki sposób tworzyć dziś sztukę wizualną i teatr, aby nie były one wykluczające?
Reżyseria: Wojtek Rodak
Tekst i Dramaturgia: Michał Buszewicz
Scenografia i Kostiumy: Katarzyna Pawelec
Muzyka: Karol Nepelski
Choreografia: Tobiasz Sebastian Berg
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Kurator projektu "Nowy i Młodzi": Remigiusz Brzyk
Producentka: Kamila Wysocka
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Spektakl zrealizowany w ramach projektu „Nowy i Młodzi”, w koprodukcji z Festiwalem Łódź Czterech Kultur i we współpracy z Muzeum Sztuki w Łodzi.
Prapremiera: 16 września 2022 roku, Mała Scena
Występują:
Monika Buchowiec
Magdalena Kaszewska
Paweł Kos
Arnold Osiecki (gościnnie)
Linda Rojewska (gościnnie)
Czas trwania: 2 godziny bez przerwy
Partycypacyjny projekt z udziałem osób niewidomych podejmuje dialog z kanoniczną dla historii sztuki pracą „Teoria widzenia” Władysława Strzemińskiego, którego 70 rocznica śmierci przypada w tym roku.
Strzemiński poświęca swoją książkę historii sztuki rozumianej jako rozwój świadomości wzrokowej, którą cechują się społeczeństwa kolejnych epok. Na wzroku, widzeniu i sposobie interpretacji tego, co widziane, opiera swoją opowieść o tym, co najważniejsze w sztuce, analizując również samo działanie zmysłu wzroku. Temat miał dla niego osobiste znaczenie, ponieważ artysta sam mierzył się z niesprawnością jednego oka i poważną wadą wzroku w drugim.
Praca Strzemińskiego jest dla twórców i twórczyń punktem wyjścia do stworzenia spektaklu teatralnego, którego jedna z ważniejszych warstw – wizualność – może zostać zakwestionowana ze względu na udział w projekcie osób niewidomych.
Zarówno w sztukach wizualnych, jak i teatrze, wzrok stanowi podstawowy zmysł odbioru. Zbadanie innych możliwości, innych perspektyw, a przy tym wymiana doświadczeń przez spotkanie dwóch różnych spojrzeń – tego widzącego i tego widzącego zupełnie inaczej – może doprowadzić twórców i twórczynie do zbudowania opowieści, której Strzemiński być może nie brał do końca pod uwagę. Nie będzie to jedna, ale liczne teorie widzenia, zależne od tego, kto opowiada, co widzi lub co chce zobaczyć.
Skoro Strzemiński twierdził, że każda epoka patrzy na świat inaczej, a perspektywa ta nieustannie się zmienia, jak na świat powinniśmy patrzeć my – ludzie XXI wieku? Świat niewiarygodnie złożony, niejednorodny, skomplikowany, wielowymiarowy, ale też coraz bardziej zaskakujący i niepokojący. Świat zalany niewyobrażalną ilością obrazów otaczających nas z każdej strony. Jakiej wrażliwości spojrzenia nam dziś potrzeba? Jak w empatyczny i niekrzywdzący sposób patrzeć na drugiego człowieka? Czego możemy nauczyć się o dzisiejszym świecie, patrząc na niego oczami osób niewidomych? Czego jako widzący nie dostrzegamy i co nam umyka? Wreszcie: w jaki sposób tworzyć dziś sztukę wizualną i teatr, aby nie były one wykluczające?
Reżyseria: Wojtek Rodak
Tekst i Dramaturgia: Michał Buszewicz
Scenografia i Kostiumy: Katarzyna Pawelec
Muzyka: Karol Nepelski
Choreografia: Tobiasz Sebastian Berg
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Kurator projektu "Nowy i Młodzi": Remigiusz Brzyk
Producentka: Kamila Wysocka
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Spektakl zrealizowany w ramach projektu „Nowy i Młodzi”, w koprodukcji z Festiwalem Łódź Czterech Kultur i we współpracy z Muzeum Sztuki w Łodzi.
Prapremiera: 16 września 2022 roku, Mała Scena
Występują:
Monika Buchowiec
Magdalena Kaszewska
Paweł Kos
Arnold Osiecki (gościnnie)
Linda Rojewska (gościnnie)
Czas trwania: 2 godziny bez przerwy
Scena IMPRO Teatru Nowego - Halloweenowe IMPRO Shoty!
IMPRO Shoty! to spektakl złożony z krótkich improwizowanych gier teatralnych, czyli najlepszy możliwy przepis na idealny wieczór.
Właśnie za błyskotliwe i szalenie zabawne interpretacje podrzucanych przez widzów sugestii pokochaliście Scenę IMPRO Teatru Nowego! Jeśli jeszcze nie zaliczacie się do grona naszych miłośników, IMPRO Shoty! z pewnością to zmienią.
To spektakl pełen niewiadomych, za każdym razem to Wy tworzycie jego scenariusz, wymyślacie role aktorom, proponujecie miejsca akcji, narzucacie styl i sposób gry. My realizujemy te wszystkie, nawet najbardziej zwariowane pomysły. Efekty często zaskakują także nas samych! Dowcipy, żarty, krotochwile, anegdoty – krótko i na temat: IMPRO Shoty!
Właśnie za błyskotliwe i szalenie zabawne interpretacje podrzucanych przez widzów sugestii pokochaliście Scenę IMPRO Teatru Nowego! Jeśli jeszcze nie zaliczacie się do grona naszych miłośników, IMPRO Shoty! z pewnością to zmienią.
To spektakl pełen niewiadomych, za każdym razem to Wy tworzycie jego scenariusz, wymyślacie role aktorom, proponujecie miejsca akcji, narzucacie styl i sposób gry. My realizujemy te wszystkie, nawet najbardziej zwariowane pomysły. Efekty często zaskakują także nas samych! Dowcipy, żarty, krotochwile, anegdoty – krótko i na temat: IMPRO Shoty!
Scena IMPRO Teatru Nowego - IMPRO Shoty!
Impro Shoty! to spektakl złożony z krótkich improwizowanych gier teatralnych, czyli najlepszy możliwy przepis na idealny wieczór. Właśnie za błyskotliwe i szalenie zabawne interpretacje podrzucanych przez widzów sugestii pokochaliście Impro w Nowym!
Jeśli jeszcze nie zaliczacie się do grona naszych miłośników, Impro Shoty! z pewnością to zmienią. To spektakl pełen niewiadomych, za każdym razem to Wy tworzycie jego scenariusz, wymyślacie role aktorom, proponujecie miejsca akcji, narzucacie styl i sposób gry. My realizujemy te wszystkie, nawet najbardziej zwariowane pomysły. Efekty często zaskakują także nas samych! Dowcipy, żarty, krotochwile, anegdoty – krótko i na temat: Impro Shoty!
Jeśli jeszcze nie zaliczacie się do grona naszych miłośników, Impro Shoty! z pewnością to zmienią. To spektakl pełen niewiadomych, za każdym razem to Wy tworzycie jego scenariusz, wymyślacie role aktorom, proponujecie miejsca akcji, narzucacie styl i sposób gry. My realizujemy te wszystkie, nawet najbardziej zwariowane pomysły. Efekty często zaskakują także nas samych! Dowcipy, żarty, krotochwile, anegdoty – krótko i na temat: Impro Shoty!
Seks dla opornych
Alice i Henry, dwoje pięćdziesięcioparolatków, wybrali się do ekskluzywnego hotelu, żeby odświeżyć swoje małżeństwo i wyrwać się z codziennej rutyny. Przy pomocy poradnika szukają sposobu na dodanie pikanterii związkowi. Jednak każde z nich koncertowo psuje romantyczne chwile uniesienia.
Ona oczekuje czarującego i odważnego mężczyzny, który zaskakiwałby ją kwiatami. On pragnie jedynie świętego spokoju i uśmiechu na twarzy żony. Czy w poradniku znajdą odpowiedź na swoje problemy?
Błyskotliwa komedia z niebanalną puentą to świetna okazja na spędzenie teatralnego wieczoru we dwoje. Nie stawiajcie oporu i przyjdźcie do teatru!
Autor: Michele Riml
Przekład: Hanna Szczerkowska
Reżyseria: Paweł Pitera
Scenografia: Allan Starski
Kostiumy: Wiesława Starska
Choreografia: Edyta Wasłowska
Opracowanie muzyczne: Maria Waśkiewicz
Inspicjentka: Hanna Molenda
Premiera: 15 grudnia 2018 roku, Mała Scena
Występują:
Maria Gładkowska (Alice Lane)
Wojciech Wysocki (Henry Lane)
Czas trwania: 1 godzina i 45 minut z przerwą
Ona oczekuje czarującego i odważnego mężczyzny, który zaskakiwałby ją kwiatami. On pragnie jedynie świętego spokoju i uśmiechu na twarzy żony. Czy w poradniku znajdą odpowiedź na swoje problemy?
Błyskotliwa komedia z niebanalną puentą to świetna okazja na spędzenie teatralnego wieczoru we dwoje. Nie stawiajcie oporu i przyjdźcie do teatru!
Autor: Michele Riml
Przekład: Hanna Szczerkowska
Reżyseria: Paweł Pitera
Scenografia: Allan Starski
Kostiumy: Wiesława Starska
Choreografia: Edyta Wasłowska
Opracowanie muzyczne: Maria Waśkiewicz
Inspicjentka: Hanna Molenda
Premiera: 15 grudnia 2018 roku, Mała Scena
Występują:
Maria Gładkowska (Alice Lane)
Wojciech Wysocki (Henry Lane)
Czas trwania: 1 godzina i 45 minut z przerwą
Ślubu nie będzie
Pełna wdzięku, błyskotliwa komedia muzyczna autorstwa znakomitego brytyjskiego duetu. To wspaniała propozycja dla wszystkich, którzy choć raz przeżyli przygotowania do wielkiej rodzinnej uroczystości, niefortunny wypadek, czy niezwykłe zauroczenie. Właściciel agencji reklamowej, Thimothy Westerby, jest bardzo podekscytowany. Choć niekoniecznie ślubem jedynej córki Judy, który ma rozpocząć się lada chwila. Przygotowuje się właśnie do nowej kampanii dla firmy produkującej biustonosze i przed chwilą wpadł na genialny pomysł. Bieliznę będzie reklamować ponętna girlsa z lat dwudziestych. W przedślubnym szaleństwie nikt nie podziela jednak jego entuzjazmu, bo wielka uroczystość zdaje się wisieć na włosku. Jakby problemów było mało, Thimothy niespodziewanie otrzymuje cios w głowę i zaczyna widzieć niemożliwe. Zaskakujące zwroty akcji, przezabawne sytuacje, nasycone angielskim humorem dialogi, a wszystko przeplatane doskonałymi aranżacjami nieśmiertelnych przebojów z lat 20. i 30.
Autor: Ray Cooney & John Chapman
Przekład: Elżbieta Woźniak
Reżyseria: Paweł Pitera
Scenografia: Rafał Waltenberger
Kostiumy: Olga Balcerzak
Choreografia: Edyta Wasłowska
Konsultant muzyczny: Maria Waśkiewicz
Opracowanie muzyczne i aranżacje utworów: Wiesław Wysocki
Asystentka reżysera / inspicjentka: Hanna Molenda
Premiera: 5 stycznia 2018 roku, Duża Scena
Występują:
Agnieszka Korzeniowska (Urszula Westerby)
Mirosława Olbińska (Daphne Drimmond)
Halszka Lehman (Judy Westerby)
Diana Krupa (Judy Westerby)
Maja Wachowska (Polly Perkins)
Paulina Walendziak (Polly Perkins)
Paweł Audykowski (Timothy Westerby)
Wojciech Bartoszek (Charles Baboock)
Dymitr Hołówko (dr. Gerald Drimmond)
Bartosz Turzyński (Bill Shorter)
Czas trwania: 2 godziny i 20 minut z przerwą.
Autor: Ray Cooney & John Chapman
Przekład: Elżbieta Woźniak
Reżyseria: Paweł Pitera
Scenografia: Rafał Waltenberger
Kostiumy: Olga Balcerzak
Choreografia: Edyta Wasłowska
Konsultant muzyczny: Maria Waśkiewicz
Opracowanie muzyczne i aranżacje utworów: Wiesław Wysocki
Asystentka reżysera / inspicjentka: Hanna Molenda
Premiera: 5 stycznia 2018 roku, Duża Scena
Występują:
Agnieszka Korzeniowska (Urszula Westerby)
Mirosława Olbińska (Daphne Drimmond)
Halszka Lehman (Judy Westerby)
Diana Krupa (Judy Westerby)
Maja Wachowska (Polly Perkins)
Paulina Walendziak (Polly Perkins)
Paweł Audykowski (Timothy Westerby)
Wojciech Bartoszek (Charles Baboock)
Dymitr Hołówko (dr. Gerald Drimmond)
Bartosz Turzyński (Bill Shorter)
Czas trwania: 2 godziny i 20 minut z przerwą.
Śmierć komiwojażera
„Śmierć komiwojażera” amerykańskiego dramatopisarza Arthura Millera, opublikowana i wystawiona pierwszy raz w 1949, nagrodzona Pulitzerem, przez wielu uznawana za jeden z najwybitniejszych dramatów XX wieku. Podejmuje uniwersalny temat męskiej frustracji i rozczarowania obowiązującą propagandą sukcesu. Przejmujące studium niepogodzenia z życiową porażką, prowadzącego do obłędu i rozpaczliwych prób tworzenia mitu o sukcesie, za którymi kryje się lęk przed starzeniem się i utratą kontroli.
Willy Loman jest mitomanem z objawami demencji starczej. Rzeczywistość miesza się na scenie z iluzją, prawda z kłamstwem, żywi ze zmarłymi. Na konflikt pokoleń i wzajemne urazy nakłada się tradycyjne postrzeganie męskości, małżeńska zdrada i zazdrość o sukces przyjaciela.
W rozpędzonym świecie, gdzie miarą szczęścia dojrzałych są ciągle pieniądz i prestiż, a młodzi świadomie odmawiają realizacji rodzicielskich snów o potędze, dramat Millera zyskuje nowy wymiar. Może tym bardziej w Polsce – ludzie, którzy wchodzili tu na rynek pracy w początkach lat 90-tych, kiedy rodzący się kapitalizm dawał nadzieję na spełnienie amerykańskiego snu, dziś są w wieku Willy’ego Lomana…
Dotykając najważniejszych tematów współczesności, spektakl uzupełnia i rozwija przyjętą przez dyrektorkę Dorotę Ignatjew linię repertuarową teatru: eksploruje granicę między rzeczywistością a jej wizualną reprezentacją podnosząc kwestie ważne, trudne i sporne, i stając się kanwą dla krytycznego dyskursu.
Autor: Arthur Miller
Przekład: Joanna Gorczycka
Reżyseria: Remigiusz Brzyk
Scenografia: Marika Wojciechowska
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Jacek Grudzień
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 2 grudnia 2023 | Duża Scena
Występują:
Juliusz Chrząstowski (gościnnie)
Wojciech Oleksiewicz
Katarzyna Żuk
Maciej Kobiela
Damian Sosnowski
Piotr Seweryński
Sławomir Sulej
Karolina Bednarek
Edmund Krempiński
Magdalena Kaszewska
Rozalia Rusak (debiut)
Willy Loman jest mitomanem z objawami demencji starczej. Rzeczywistość miesza się na scenie z iluzją, prawda z kłamstwem, żywi ze zmarłymi. Na konflikt pokoleń i wzajemne urazy nakłada się tradycyjne postrzeganie męskości, małżeńska zdrada i zazdrość o sukces przyjaciela.
W rozpędzonym świecie, gdzie miarą szczęścia dojrzałych są ciągle pieniądz i prestiż, a młodzi świadomie odmawiają realizacji rodzicielskich snów o potędze, dramat Millera zyskuje nowy wymiar. Może tym bardziej w Polsce – ludzie, którzy wchodzili tu na rynek pracy w początkach lat 90-tych, kiedy rodzący się kapitalizm dawał nadzieję na spełnienie amerykańskiego snu, dziś są w wieku Willy’ego Lomana…
Dotykając najważniejszych tematów współczesności, spektakl uzupełnia i rozwija przyjętą przez dyrektorkę Dorotę Ignatjew linię repertuarową teatru: eksploruje granicę między rzeczywistością a jej wizualną reprezentacją podnosząc kwestie ważne, trudne i sporne, i stając się kanwą dla krytycznego dyskursu.
Autor: Arthur Miller
Przekład: Joanna Gorczycka
Reżyseria: Remigiusz Brzyk
Scenografia: Marika Wojciechowska
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Jacek Grudzień
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 2 grudnia 2023 | Duża Scena
Występują:
Juliusz Chrząstowski (gościnnie)
Wojciech Oleksiewicz
Katarzyna Żuk
Maciej Kobiela
Damian Sosnowski
Piotr Seweryński
Sławomir Sulej
Karolina Bednarek
Edmund Krempiński
Magdalena Kaszewska
Rozalia Rusak (debiut)
Smoleńsk Late Night Show
Charyzmatyczny konferansjer, komik i prowokator Conan Barbarzyńca nie bierze jeńców. Wraz z „ekspertami codzienności” w cotygodniowym late night show bezpardonowo obnaża prawdę na temat najbardziej palących problemów społecznych. Stawia pytania, które każde chciałby zadać, opakowując je w czarny humor i niespodziewane wzruszenia.
W najnowszym odcinku: katastrofa rządowego samolotu Tu-154 pod Smoleńskiem i wyjątkowi goście. Czy humor leczy rany? A może je zadaje? Jak wyglądałaby Polska bez Smoleńska? I co sprawia, że samolot w ogóle się wznosi?
Czerpiąc z formuły late night talk show spektakl, realizowany w ramach projektu „Nowy i Młodzi”, porusza temat zbiorowej traumy, nieprzeżytej żałoby i roli mediów w podsycaniu sporów. Poprzez powołanie do życia fikcyjnej figury kontrowersyjnego showmana bada potencjał oczyszczający, który tkwi w radykalnym humorze. Czerpie z doświadczeń tych, którzy doskonale pamiętają 10 kwietnia 2010 roku i tych, którzy urodzili się za późno, żeby pamiętać, ale przyszło im żyć w klimacie społecznym wytworzonym po katastrofie.
Czy tragedia smoleńska wywołała podziały, czy jedynie ujawniła skrywane resentymenty? Czy możliwe jest wykonanie kroku wstecz i wskazanie momentu, w którym rozpadła się wspólnota? A może nigdy jej nie było? Jak miesza się prywatne z publicznym? Co jest prywatnym Smoleńskiem każdego z nas?
To wszystko i jeszcze więcej w najnowszym Smoleńsk Late Night Show!
Reżyseria: Jakub Zalasa
Dramaturgia: Piotr Pacześniak
Scenariusz: Piotr Pacześniak | Jakub Zalasa | Bartek Cwaliński
Scenografia | kostiumy: Mirek Kaczmarek
Video: Adrian Cognac
Muzyka: Jakub Zalasa | Piotr Pacześniak
Choreografia: Anna Obszańska
Reżyseria światła: Bartosz Fatek
Inspicjentka: Hanna Molenda
Kurator projektu "Nowy i Młodzi": Remigiusz Brzyk
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 grudnia 2022, Mała Scena
Występują:
Karolina Bednarek (Alicja / debiut)
Bartosz Cwaliński (Conan Barbarzyńca / debiut)
Łukasz Gosławski (Mariusz)
Paweł Kos (Przemek)
Damian Sosnowski (Człowiek Orzeł)
Katarzyna Żuk (Hanna)
W trakcie spektaklu zastosowane są światła stroboskopowe; na scenie palone są papierosy.
Czas trwania: 1 godzina i 35 minut bez przerwy
W najnowszym odcinku: katastrofa rządowego samolotu Tu-154 pod Smoleńskiem i wyjątkowi goście. Czy humor leczy rany? A może je zadaje? Jak wyglądałaby Polska bez Smoleńska? I co sprawia, że samolot w ogóle się wznosi?
Czerpiąc z formuły late night talk show spektakl, realizowany w ramach projektu „Nowy i Młodzi”, porusza temat zbiorowej traumy, nieprzeżytej żałoby i roli mediów w podsycaniu sporów. Poprzez powołanie do życia fikcyjnej figury kontrowersyjnego showmana bada potencjał oczyszczający, który tkwi w radykalnym humorze. Czerpie z doświadczeń tych, którzy doskonale pamiętają 10 kwietnia 2010 roku i tych, którzy urodzili się za późno, żeby pamiętać, ale przyszło im żyć w klimacie społecznym wytworzonym po katastrofie.
Czy tragedia smoleńska wywołała podziały, czy jedynie ujawniła skrywane resentymenty? Czy możliwe jest wykonanie kroku wstecz i wskazanie momentu, w którym rozpadła się wspólnota? A może nigdy jej nie było? Jak miesza się prywatne z publicznym? Co jest prywatnym Smoleńskiem każdego z nas?
To wszystko i jeszcze więcej w najnowszym Smoleńsk Late Night Show!
Reżyseria: Jakub Zalasa
Dramaturgia: Piotr Pacześniak
Scenariusz: Piotr Pacześniak | Jakub Zalasa | Bartek Cwaliński
Scenografia | kostiumy: Mirek Kaczmarek
Video: Adrian Cognac
Muzyka: Jakub Zalasa | Piotr Pacześniak
Choreografia: Anna Obszańska
Reżyseria światła: Bartosz Fatek
Inspicjentka: Hanna Molenda
Kurator projektu "Nowy i Młodzi": Remigiusz Brzyk
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 grudnia 2022, Mała Scena
Występują:
Karolina Bednarek (Alicja / debiut)
Bartosz Cwaliński (Conan Barbarzyńca / debiut)
Łukasz Gosławski (Mariusz)
Paweł Kos (Przemek)
Damian Sosnowski (Człowiek Orzeł)
Katarzyna Żuk (Hanna)
W trakcie spektaklu zastosowane są światła stroboskopowe; na scenie palone są papierosy.
Czas trwania: 1 godzina i 35 minut bez przerwy
Wszyscy jesteśmy dziwni
Karolina Sulej w swoim zbiorze reportaży „Wszyscy jesteśmy dziwni” opowiada historie Coney Island, wyspy, dzielnicy Nowego Yorku, wyjątkowego zagłębia zakorzenionych w amerykańskiej tradycji sideshows i freakshows. Sideshows to cyrk, ale nie cyrk monumentalny, z rozmachem, ogromną widownią, scenografią, rekwizytami. Sideshow jest bardziej kameralny, niskobudżetowy. Sideshow to show na boku. Sideshow szybko zyskał synonim, freak show: pokaz dziwolągów. Pokazy na boku wiązały się z wystawianiem na widok publiczności tego, co niecodzienne. Czasem osobliwych przedmiotów, ale w szczególności ludzi o wyjątkowym wyglądzie lub umiejętnościach.
Sulej przedstawia historię tego zjawiska, posługując się nie tylko historyczno-reporterską narracją, ale przede wszystkim zapisami opowieści i rozmów z członkami społeczności Coney Island. Z jej reportażu wyłania się obraz innej, nieznanej Ameryki, społeczności osób wykluczonych przez system, przede wszystkim z powodu niepełnosprawności i wrodzonych wad, które uniemożliwiają im wtopienie się w idealny obraz społeczeństwa amerykańskiego snu.
W spektaklu stworzono przestrzeń dla nienormatywnych opowieści, nie znajdujących często dla siebie miejsca w nurcie medialnego mainstreamu. Realizatorzy oddają głos wyrzuconym poza nawias idealnie zunifikowanego społeczeństwa i zachęcają aby uczyć się od nich prawdziwej odwagi, pasji, miłości i eksplorowania piękna nieuzależnionego od wartości rynkowej. Coney Island było krzywym zwierciadłem, w którym przeglądała się cała Ameryka – ze wszystkimi swoimi pragnieniami, tajemnicami, sprzecznościami i wyobrażeniami. Analizując strategie dramaturgiczne cyrkowych performansów, wykorzystujących bezpośredni kontakt charyzmatycznych artystów z oczarowaną publicznością, był to czuły świat barwnych postaci. Wyjątkowych bohaterów, którzy poprzez hiperbolę, choć balansującą na granicy utopijnej iluzji, odkrywają przed widzami wspólne wszystkim lęki, niepokoje, tęsknoty i marzenia. Z uśmiechem na ustach sugerują, że przy odpowiednim nastawieniu to, co pozornie niemożliwe, nagle staje się realne.
Bohaterowie Sulej, performerzy „pokazów dziwolągów”, opowiadają o drodze do akceptacji swojej odmienności, a wręcz o nadawaniu jej ekscentrycznej wzniosłości, wyjątkowości, aury czegoś niesamowitego. Coney Island jest dla nich też miejscem, w którym odnaleźli akceptującą ich wspólnotę i poczucie własnej wartości. Ważnym aspektem opowieści, który twórcy zamierzają przenieść do teatralnej narracji jest również wiszące latami nad Coney Island widmo zawłaszczenia terenu wyspy przez kapitalistyczne korporacje dążące do likwidacji funkcjonujących przy wielkich parkach rozrywki sideshows. Ten temat jest mocno rozwijany w reportażu, szczególnie w opowieściach członków społeczności, która choć dalej aktywna, w większości opiera się na działaniach aktywistów starszego pokolenia żyjących wspomnieniami o świetności Coney Island. „Wszyscy jesteśmy dziwni” to uniwersalna opowieść o wspólnocie czerpiącej siłę ze swojej wewnętrznej różnorodności, o trosce, o człowieczeństwie. O utopii, w której mogą spotkać się wszyscy niemający możliwości stawać do wyścigu. O świecie, w którym każda słabość przy zmianie narracji może stać się siłą. I który dzięki wspólnym staraniom i wzajemnej empatii, może wydawać się czasem na wyciągnięcie ręki.
Autor: Karolina Sulej
Reżyseria: Olga Ciężkowska - AST Kraków
Adaptacja i dramaturgia: Anna Mazurek - AST Kraków
Scenografia/ kostiumy/ multimedia: Gabriela Porada - ASP Łódź
Muzyka: Maja Luxenberg
Kurator projektu „Nowy i Młodzi”: Remigiusz Brzyk
Inspicjent: Teresa Hajman
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 3 grudnia 2021 r., Mała Scena
Występują:
Barbara Dembińska
Magdalena Kaszewska
Paulina Walendziak
Katarzyna Żuk
Sławomir Sulej
Spektakl realizowany w ramach projektu „Nowy i Młodzi”.
Olga Ciężkowska i Anna Mazurek odebrały w 2021 roku nagrody za reżyserię i dramaturgię w Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, organizowanym przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Spektakl został również uhonorowany nagrodą GRAND PRIX 13. Koszalińskich Konfrontacji Młodych „m-teatr”; jury w składzie: Elżbieta Malczewska-Giemza, Tomasz Domagała i Maciej Nowak, spośród siedmiu konkursowych realizacji debiutujących reżyserów, przyznało nagrodę główną Oldze Ciężkowskiej „Za wykreowanie wieloznacznej scenicznej metafory współczesnego świata oraz oddanie głosu wykluczonym”. W podsumowaniu sezonu 2021/2022, w rankingu „NAJLEPSZY, NAJLEPSZA, NAJLEPSI w sezonie 2021/2022″ Miesięcznik TEATR uznał Olgę Ciężkowską ze spektaklem „Wszyscy jesteśmy dziwni” za NAJLEPSZY DEBIUT REŻYSERSKI.
Czas trwania: 1 godzina i 45 minut bez przerwy
Sulej przedstawia historię tego zjawiska, posługując się nie tylko historyczno-reporterską narracją, ale przede wszystkim zapisami opowieści i rozmów z członkami społeczności Coney Island. Z jej reportażu wyłania się obraz innej, nieznanej Ameryki, społeczności osób wykluczonych przez system, przede wszystkim z powodu niepełnosprawności i wrodzonych wad, które uniemożliwiają im wtopienie się w idealny obraz społeczeństwa amerykańskiego snu.
W spektaklu stworzono przestrzeń dla nienormatywnych opowieści, nie znajdujących często dla siebie miejsca w nurcie medialnego mainstreamu. Realizatorzy oddają głos wyrzuconym poza nawias idealnie zunifikowanego społeczeństwa i zachęcają aby uczyć się od nich prawdziwej odwagi, pasji, miłości i eksplorowania piękna nieuzależnionego od wartości rynkowej. Coney Island było krzywym zwierciadłem, w którym przeglądała się cała Ameryka – ze wszystkimi swoimi pragnieniami, tajemnicami, sprzecznościami i wyobrażeniami. Analizując strategie dramaturgiczne cyrkowych performansów, wykorzystujących bezpośredni kontakt charyzmatycznych artystów z oczarowaną publicznością, był to czuły świat barwnych postaci. Wyjątkowych bohaterów, którzy poprzez hiperbolę, choć balansującą na granicy utopijnej iluzji, odkrywają przed widzami wspólne wszystkim lęki, niepokoje, tęsknoty i marzenia. Z uśmiechem na ustach sugerują, że przy odpowiednim nastawieniu to, co pozornie niemożliwe, nagle staje się realne.
Bohaterowie Sulej, performerzy „pokazów dziwolągów”, opowiadają o drodze do akceptacji swojej odmienności, a wręcz o nadawaniu jej ekscentrycznej wzniosłości, wyjątkowości, aury czegoś niesamowitego. Coney Island jest dla nich też miejscem, w którym odnaleźli akceptującą ich wspólnotę i poczucie własnej wartości. Ważnym aspektem opowieści, który twórcy zamierzają przenieść do teatralnej narracji jest również wiszące latami nad Coney Island widmo zawłaszczenia terenu wyspy przez kapitalistyczne korporacje dążące do likwidacji funkcjonujących przy wielkich parkach rozrywki sideshows. Ten temat jest mocno rozwijany w reportażu, szczególnie w opowieściach członków społeczności, która choć dalej aktywna, w większości opiera się na działaniach aktywistów starszego pokolenia żyjących wspomnieniami o świetności Coney Island. „Wszyscy jesteśmy dziwni” to uniwersalna opowieść o wspólnocie czerpiącej siłę ze swojej wewnętrznej różnorodności, o trosce, o człowieczeństwie. O utopii, w której mogą spotkać się wszyscy niemający możliwości stawać do wyścigu. O świecie, w którym każda słabość przy zmianie narracji może stać się siłą. I który dzięki wspólnym staraniom i wzajemnej empatii, może wydawać się czasem na wyciągnięcie ręki.
Autor: Karolina Sulej
Reżyseria: Olga Ciężkowska - AST Kraków
Adaptacja i dramaturgia: Anna Mazurek - AST Kraków
Scenografia/ kostiumy/ multimedia: Gabriela Porada - ASP Łódź
Muzyka: Maja Luxenberg
Kurator projektu „Nowy i Młodzi”: Remigiusz Brzyk
Inspicjent: Teresa Hajman
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 3 grudnia 2021 r., Mała Scena
Występują:
Barbara Dembińska
Magdalena Kaszewska
Paulina Walendziak
Katarzyna Żuk
Sławomir Sulej
Spektakl realizowany w ramach projektu „Nowy i Młodzi”.
Olga Ciężkowska i Anna Mazurek odebrały w 2021 roku nagrody za reżyserię i dramaturgię w Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, organizowanym przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Spektakl został również uhonorowany nagrodą GRAND PRIX 13. Koszalińskich Konfrontacji Młodych „m-teatr”; jury w składzie: Elżbieta Malczewska-Giemza, Tomasz Domagała i Maciej Nowak, spośród siedmiu konkursowych realizacji debiutujących reżyserów, przyznało nagrodę główną Oldze Ciężkowskiej „Za wykreowanie wieloznacznej scenicznej metafory współczesnego świata oraz oddanie głosu wykluczonym”. W podsumowaniu sezonu 2021/2022, w rankingu „NAJLEPSZY, NAJLEPSZA, NAJLEPSI w sezonie 2021/2022″ Miesięcznik TEATR uznał Olgę Ciężkowską ze spektaklem „Wszyscy jesteśmy dziwni” za NAJLEPSZY DEBIUT REŻYSERSKI.
Czas trwania: 1 godzina i 45 minut bez przerwy
Wszystko o kobietach
Wszystko o kobietach pisał Miro Gavran, myśląc o scenie. Jego komedia należy do nurtu tych dobrze skrojonych, z napięciem godnym thrillera, dowcipnym dialogiem i postaciami bliskimi współczesności. Historia o piętnastu kobietach w różnym wieku to swoiste studium kobiecej natury, opisane męskim okiem i ręką. Najistotniejszym elementem sztuki chorwackiego dramatopisarza są emocje przekazywane w prosty, ale interesujący sposób.
Jak mówi Piotr Bikont, spektakl powstał przede wszystkim „ku uciesze i lekkiemu wzruszeniu widza”. W realizacji komedii reżyser stawia na formę, która jego zdaniem „mimo swej zawiłości łatwa do rozszyfrowania nie jest, daje widzowi pewną dodatkową satysfakcję działania intelektualnego, które wykracza poza rozumienie tych prostych i banalnych historii”.
Miro Gavran – najwybitniejszy współczesny pisarz chorwacki, laureat prestiżowej nagrody „Central European Time” dla najlepszego dramatopisarza Europy Środkowej. Autor dramatów (Antygona Kreona, Szekspir i Elżbieta, Mąż mojej żony), powieści dla dorosłych i młodzieży, scenariuszy filmowych i słuchowisk radiowych.
Autor: Miro Gavran
Przekład: Anna Tuszyńska
Reżyseria: Piotr Bikont
Scenografia: Aleksander Janicki
Kostiumy: Zuzanna Markiewicz
Światło: Kornel Luczek
Premiera: 14 czerwca 2013 roku, Mała Scena
Występują:
Mirosława Olbińska
Katarzyna Żuk
Joanna Fidler (gościnnie)
Sugerowany wiek odbiorcy powyżej dwunastu lat.
Czas trwania: 1 godzina i 40 minut
Jak mówi Piotr Bikont, spektakl powstał przede wszystkim „ku uciesze i lekkiemu wzruszeniu widza”. W realizacji komedii reżyser stawia na formę, która jego zdaniem „mimo swej zawiłości łatwa do rozszyfrowania nie jest, daje widzowi pewną dodatkową satysfakcję działania intelektualnego, które wykracza poza rozumienie tych prostych i banalnych historii”.
Miro Gavran – najwybitniejszy współczesny pisarz chorwacki, laureat prestiżowej nagrody „Central European Time” dla najlepszego dramatopisarza Europy Środkowej. Autor dramatów (Antygona Kreona, Szekspir i Elżbieta, Mąż mojej żony), powieści dla dorosłych i młodzieży, scenariuszy filmowych i słuchowisk radiowych.
Autor: Miro Gavran
Przekład: Anna Tuszyńska
Reżyseria: Piotr Bikont
Scenografia: Aleksander Janicki
Kostiumy: Zuzanna Markiewicz
Światło: Kornel Luczek
Premiera: 14 czerwca 2013 roku, Mała Scena
Występują:
Mirosława Olbińska
Katarzyna Żuk
Joanna Fidler (gościnnie)
Sugerowany wiek odbiorcy powyżej dwunastu lat.
Czas trwania: 1 godzina i 40 minut
Złodziej
Po uroczystej kolacji John i Barbara wraz z przyjaciółmi Jenny i Trevorem wracają do luksusowego domu na wsi. Okazuje się, że zostali okradzeni. Telefon jest głuchy, Barbara przeholowała z alkoholem, a niebezpieczeństwo wciąż wisi w powietrzu. Tym razem przyjaciół nie połączy cocktail-party, ale wspólne zagrożenie. Kiedy zapada wieczór, na jaw wychodzą fakty, które bohaterowie woleliby ukryć. Co jest w sejfie? Dlaczego Trevor zawsze przegrywa, a Barbara ukrywa swój akt urodzenia? Co kryje się w medalionie? Czy nie skradziono czegoś cenniejszego od klejnotów i pieniędzy? Spektakl bawi, iskrząc błyskotliwymi żartami.
Brawurowe zwroty akcji prowadzą do zaskakującego finału. Z wartkiej fabuły wyłania się również refleksja: czy nasze sekrety nie wpływają na relacje z innymi? Pytanie stawia Eric Chappell, autor Złodzieja, twórca scenariuszy kasowych angielskich seriali komediowych oraz sztuk teatralnych, laureat nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej.
Autor: Eric Chappell
Przekład: Elżbieta Woźniak
Reżyseria: Marek Pasieczny
Scenografia: Barbara Wesołowska-Kowalska
Kostiumy: Sławomir Smolorz
Muzyka: Tomasz Łuc
Asystentka reżysera: Jolanta Jackowska
Premiera: 7 maja 2010 roku, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Jenny)
Agnieszka Korzeniowska (Barbara)
Paweł Audykowski (John)
Bartosz Turzyński (Trevor)
Michał Bieliński (Spriggs)
Czas trwania: 2 godziny i 40 minut z przerwą
Sugerowany wiek odbiorcy powyżej czternastu lat.
Brawurowe zwroty akcji prowadzą do zaskakującego finału. Z wartkiej fabuły wyłania się również refleksja: czy nasze sekrety nie wpływają na relacje z innymi? Pytanie stawia Eric Chappell, autor Złodzieja, twórca scenariuszy kasowych angielskich seriali komediowych oraz sztuk teatralnych, laureat nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej.
Autor: Eric Chappell
Przekład: Elżbieta Woźniak
Reżyseria: Marek Pasieczny
Scenografia: Barbara Wesołowska-Kowalska
Kostiumy: Sławomir Smolorz
Muzyka: Tomasz Łuc
Asystentka reżysera: Jolanta Jackowska
Premiera: 7 maja 2010 roku, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Jenny)
Agnieszka Korzeniowska (Barbara)
Paweł Audykowski (John)
Bartosz Turzyński (Trevor)
Michał Bieliński (Spriggs)
Czas trwania: 2 godziny i 40 minut z przerwą
Sugerowany wiek odbiorcy powyżej czternastu lat.