Repertuar
Wybierz tytuł lub przejdź do strony z kalendarium
Antygona w Nowym Jorku
Beze mnie jesteś nikim
Ciało dziewczyny
Doktor Dolittle i przyjaciele
FTN - Analog Collective: „Mleko w tubce – o dzieciństwie w latach 90-tych”
FTN - Teraz Poliż: „Lesbian Sunset”
FTN - Układ Formalny: "Czarownice"
FTN - Wrocławski Teatr Współczesny: „Chamstwo”
Hotel ZNP
Kto nie ma nie płaci
Mój pierwszy rave
My psy w kosmosie
Scena IMPRO Teatru Nowego - IMPRO Shoty!
Seks dla opornych
Śmierć komiwojażera
Śmieszy cię to?
Tajemniczy ogród
Testament Szekspira
Zmęczone
Złodziej
Antygona w Nowym Jorku
Bohaterowie „Antygony” z Tompkins Square Park dostali się do wymarzonego świata, ale nikt ich tam nie potrzebuje. Są przejmująco samotni i zagubieni w jednym z najbogatszych miast świata. Dlaczego nie spełnił się ich amerykański sen? Przecież nie wszystkim się nie udaje? Większość myśli, że zmiana otoczenia znacząco zmieni ich życie. Świat Anity, Pchełki i Saszy, utkany ze wspomnień, wyobrażeń, marzeń i mitów, staje się opowieścią o naszych lękach i tęsknotach, bez taniego moralizatorstwa i eksponowania tragizmu, za to z dużym poczuciem humoru.
Autor: Janusz Głowacki
Reżysera: Andrzej Szczytko
Scenografia i kostiumy: Tomasz Ryszczyński
Opracowanie muzyczne: Jakub Raczyński
Inspicjent: Agnieszka Choińska
Premiera: 13 września 2017 r. w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Anita)
Wojciech Droszczyński | gościnnie (John)
Konrad Michalak (Policjant)
Krzysztof Pyziak (Pchełka)
Piotr Seweryński (Sasza)
Jakub Raczyński | gościnnie (Muzyk)
Czas trwania: 2 godziny i 30 minut z przerwą
Autor: Janusz Głowacki
Reżysera: Andrzej Szczytko
Scenografia i kostiumy: Tomasz Ryszczyński
Opracowanie muzyczne: Jakub Raczyński
Inspicjent: Agnieszka Choińska
Premiera: 13 września 2017 r. w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Anita)
Wojciech Droszczyński | gościnnie (John)
Konrad Michalak (Policjant)
Krzysztof Pyziak (Pchełka)
Piotr Seweryński (Sasza)
Jakub Raczyński | gościnnie (Muzyk)
Czas trwania: 2 godziny i 30 minut z przerwą
Beze mnie jesteś nikim
Pierwszy etap tonięcia to zachłyśnięcie. Człowiek wpada w panikę, próbuje wstrzymać oddech, w organizmie zaczyna spadać poziom tlenu. Organizm próbuje się bronić, wymusza odruch oddechu, a tonący połyka wodę…
Człowiek tonie bezgłośnie. Nikt nie usłyszy wołania o pomoc, usta i płuca wypełniają się wodą. Może ktoś zauważy machanie rękami, rozpaczliwą próbę utrzymania się na powierzchni ale rzadko kiedy odczyta sygnały. Przerażający jest fakt, że osoba tonąca zachowuje świadomość, nawet w momencie kiedy leży już na dnie. Nie może się ruszyć i wie, że umiera…
Zrealizowany na podstawie wstrząsającego reportażu Jacka Hołuba o tym samym tytule spektakl opowiada o przemocy, stale obecnej w naszych domach i kulturze – jej przyczynach, mechanizmach, a także społecznym i instytucjonalnym przyzwoleniu i zobojętnieniu na zamknięte w czterech ścianach akty agresji.
Twórczynie i twórcy podejmują próbę opowiedzenia o przemocy bez jej reprodukowania – szukają teatralnej i plastycznej metafory, która – oddając głos ofiarom – nie powiela przemocowych wzorców.
Aktorki i aktorzy w performatywny sposób poruszają się po przestrzeniach wspomnień bohaterek i bohaterów, próbując znaleźć odpowiedź na zależności i mechanizmy systemu działania przemocy: jej ofiar, sprawczyń i sprawców, by opowiedzieć historię uratowania – historię nadziei, że można się z tej ciemności wynurzyć.
Autor: Jacek Hołub
Reżyseria | adaptacja | dramaturgia: Agata Biziuk
Scenografia | kostiumy: Marika Wojciechowska
Koordynacja scen intymnych | choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
Video: Piotr Wacowski
Realizacja zdjęć podwodnych: Bartosz Stróżyński FIMUFO STUDIO
Muzyka: Piotr Klimek
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 26 maja 2023 roku | Mała Scena
Występują:
Malwina Jelistratow
Gracjan Kielar
Damian Sosnowski
Katarzyna Żuk
Spektakl przeznaczony dla widzów w wieku 16+
Czas trwania: 1 godzina i 30 minut bez przerwy
Człowiek tonie bezgłośnie. Nikt nie usłyszy wołania o pomoc, usta i płuca wypełniają się wodą. Może ktoś zauważy machanie rękami, rozpaczliwą próbę utrzymania się na powierzchni ale rzadko kiedy odczyta sygnały. Przerażający jest fakt, że osoba tonąca zachowuje świadomość, nawet w momencie kiedy leży już na dnie. Nie może się ruszyć i wie, że umiera…
Zrealizowany na podstawie wstrząsającego reportażu Jacka Hołuba o tym samym tytule spektakl opowiada o przemocy, stale obecnej w naszych domach i kulturze – jej przyczynach, mechanizmach, a także społecznym i instytucjonalnym przyzwoleniu i zobojętnieniu na zamknięte w czterech ścianach akty agresji.
Twórczynie i twórcy podejmują próbę opowiedzenia o przemocy bez jej reprodukowania – szukają teatralnej i plastycznej metafory, która – oddając głos ofiarom – nie powiela przemocowych wzorców.
Aktorki i aktorzy w performatywny sposób poruszają się po przestrzeniach wspomnień bohaterek i bohaterów, próbując znaleźć odpowiedź na zależności i mechanizmy systemu działania przemocy: jej ofiar, sprawczyń i sprawców, by opowiedzieć historię uratowania – historię nadziei, że można się z tej ciemności wynurzyć.
Autor: Jacek Hołub
Reżyseria | adaptacja | dramaturgia: Agata Biziuk
Scenografia | kostiumy: Marika Wojciechowska
Koordynacja scen intymnych | choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
Video: Piotr Wacowski
Realizacja zdjęć podwodnych: Bartosz Stróżyński FIMUFO STUDIO
Muzyka: Piotr Klimek
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 26 maja 2023 roku | Mała Scena
Występują:
Malwina Jelistratow
Gracjan Kielar
Damian Sosnowski
Katarzyna Żuk
Spektakl przeznaczony dla widzów w wieku 16+
Czas trwania: 1 godzina i 30 minut bez przerwy
Ciało dziewczyny
Premiera w ramach Festiwalu Teatru Niezbędnego
Zbadać rozziew pomiędzy oszałamiającą realnością tego, co się dzieje, w momencie, kiedy to się dzieje, a dziwną nierealnością, jakiej nabiera to, co się zdarzyło.
Annie Ernaux, „Pamięć dziewczyny”, tłum. Agata Kozak
„Ciało dziewczyny” to opowieść o zderzeniu perspektyw eksplorującej swoją seksualność dziewczyny i dojrzałej kobiety, która próbuje dociec prawdy na temat dawnych przeżyć. Jej powrót do prowincjonalnego miasteczka staje się pretekstem do spojrzenia na własną przeszłość przez pryzmat ciała. Rekonstruowana pamięć o chwilach dorastania przywołuje obrazy budzącego się pożądania, dominującego męskiego spojrzenia i pełnej ambiwalentnych uczuć relacji między dziewczynami. To w końcu historia ciała, które chce nauczyć się odmawiać tego, na co nie jest gotowe i przyjmować to, co naprawdę chce dostać.
Reżyseria: Pamela Leończyk
Tekst | dramaturgia: Daria Sobik
Scenografia | kostiumy: Magdalena Mucha
Muzyka: Magdalena Sowul
Inspicjentka: Hanna Molenda
Występują:
Jolanta Jackowska
Gracjan Kielar
Maciej Kobiela
Halszka Lehman
Rozalia Rusak
Zbadać rozziew pomiędzy oszałamiającą realnością tego, co się dzieje, w momencie, kiedy to się dzieje, a dziwną nierealnością, jakiej nabiera to, co się zdarzyło.
Annie Ernaux, „Pamięć dziewczyny”, tłum. Agata Kozak
„Ciało dziewczyny” to opowieść o zderzeniu perspektyw eksplorującej swoją seksualność dziewczyny i dojrzałej kobiety, która próbuje dociec prawdy na temat dawnych przeżyć. Jej powrót do prowincjonalnego miasteczka staje się pretekstem do spojrzenia na własną przeszłość przez pryzmat ciała. Rekonstruowana pamięć o chwilach dorastania przywołuje obrazy budzącego się pożądania, dominującego męskiego spojrzenia i pełnej ambiwalentnych uczuć relacji między dziewczynami. To w końcu historia ciała, które chce nauczyć się odmawiać tego, na co nie jest gotowe i przyjmować to, co naprawdę chce dostać.
Reżyseria: Pamela Leończyk
Tekst | dramaturgia: Daria Sobik
Scenografia | kostiumy: Magdalena Mucha
Muzyka: Magdalena Sowul
Inspicjentka: Hanna Molenda
Występują:
Jolanta Jackowska
Gracjan Kielar
Maciej Kobiela
Halszka Lehman
Rozalia Rusak
Doktor Dolittle i przyjaciele
Doktor Dolittle i przyjaciele to światowy bestseller literatury dziecięcej, po który sięgnęli m. in. reżyserzy filmowi, twórcy bajek animowanych, audycji radiowych i gier komputerowych. W 1998 roku o fenomenie Doktora Dolittle przypomniał Eddie Murphy, wcielając się w rolę tytułowego bohatera.
Pierwsza z dwunastu części powieści o przygodach wesołego weterynarza ukazała się w 1920 roku, stając się po pierwszej wojnie światowej jedną z najważniejszych lektur małego czytelnika obok takich książek, jak: Kubuś Puchatek Alana Aleksandra Milne, Emil i detektywi Ericha Kästnera czy Mary Poppins Pameli Lyndon Travers.
Tytuł Doktor Dolittle i przyjaciele na stałe wszedł do repertuaru teatrów na całym świecie. Zajrzyj do Nowego, aby przekonać się, czy kaczka Dab-Dab doskonale sprawuje się jako perfekcyjna pani domu, sowa Tu-Tu świetnie dodaje, a prosię Geb-Geb cięgle myśli o jedzeniu. Dzięki kolorowym maskom, zawrotnemu tempu i dowcipnym piosenkom udasz się w niezapomnianą podróż w głąb Afryki.
Autorka: Bogumiła Szachnowska
Reżyseria: Konrad Szachnowski
Scenografia: Pavel Hubička
Współpraca scenograficzna: Zuzanna Markiewicz
Muzyka: Jerzy Stachurski
Choreografia: Juliusz Stańda
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Asystent reżysera: Gracjan Kielar
Premiera: 20 września 2014 roku, Duża Scena
Występują:
Monika Buchowiec (Papuga Polinezja)
Barbara Dembińska (Kaczka Dab-Dab)
Jolanta Jackowska (Pani Smith/Małpa Kudłata)
Malwina Jelistratow (Papuga Polinezja)
Magdalena Kaszewska (Małpka Czi-Czi)
Mirosława Olbińska (Sowa Tu-Tu)
Paweł Audykowski (Prosię Geb-Geb)
Przemysław Dąbrowski (Dr Jan Dolittle)
Łukasz Gosławski (Książę Bumpo)
Konrad Michalak (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Adam Mortas (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Gracjan Kielar (Krokodyl, Małpa)
Wojciech Oleksiewicz (Koń/Lew Leon X/Król Joliginki)
Krzysztof Pyziak (Pies Jipp, Strażnik)
Halszka Lehman (Krowa)
Katarzyna Żuk (Sara/Lwica Leodozja/Królowa Ermintruda)
Czas trwania: 2 godziny z przerwą
Pierwsza z dwunastu części powieści o przygodach wesołego weterynarza ukazała się w 1920 roku, stając się po pierwszej wojnie światowej jedną z najważniejszych lektur małego czytelnika obok takich książek, jak: Kubuś Puchatek Alana Aleksandra Milne, Emil i detektywi Ericha Kästnera czy Mary Poppins Pameli Lyndon Travers.
Tytuł Doktor Dolittle i przyjaciele na stałe wszedł do repertuaru teatrów na całym świecie. Zajrzyj do Nowego, aby przekonać się, czy kaczka Dab-Dab doskonale sprawuje się jako perfekcyjna pani domu, sowa Tu-Tu świetnie dodaje, a prosię Geb-Geb cięgle myśli o jedzeniu. Dzięki kolorowym maskom, zawrotnemu tempu i dowcipnym piosenkom udasz się w niezapomnianą podróż w głąb Afryki.
Autorka: Bogumiła Szachnowska
Reżyseria: Konrad Szachnowski
Scenografia: Pavel Hubička
Współpraca scenograficzna: Zuzanna Markiewicz
Muzyka: Jerzy Stachurski
Choreografia: Juliusz Stańda
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Asystent reżysera: Gracjan Kielar
Premiera: 20 września 2014 roku, Duża Scena
Występują:
Monika Buchowiec (Papuga Polinezja)
Barbara Dembińska (Kaczka Dab-Dab)
Jolanta Jackowska (Pani Smith/Małpa Kudłata)
Malwina Jelistratow (Papuga Polinezja)
Magdalena Kaszewska (Małpka Czi-Czi)
Mirosława Olbińska (Sowa Tu-Tu)
Paweł Audykowski (Prosię Geb-Geb)
Przemysław Dąbrowski (Dr Jan Dolittle)
Łukasz Gosławski (Książę Bumpo)
Konrad Michalak (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Adam Mortas (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Gracjan Kielar (Krokodyl, Małpa)
Wojciech Oleksiewicz (Koń/Lew Leon X/Król Joliginki)
Krzysztof Pyziak (Pies Jipp, Strażnik)
Halszka Lehman (Krowa)
Katarzyna Żuk (Sara/Lwica Leodozja/Królowa Ermintruda)
Czas trwania: 2 godziny z przerwą
FTN - Analog Collective: „Mleko w tubce – o dzieciństwie w latach 90-tych”
Festiwal Teatru Niezbędnego
Lata 90. Pierwsza dekada wolności, szalony okres zmian, wielkich problemów oraz wyzwań transformacyjnych. Cudotwórców, akwizytorów i teleturniejów. To także czas szans – jednych na milion. Wtedy przyszło dorastać i odkrywać swoją indywidualność: Rafałowi, Miłoszowi, Malwinie, Markowi i Izie.
„Mleko w tubce”, jak w soczewce, skupia największe kurioza polskiego przełomu transformacyjnego. Z jednej strony zachłyśnięcie się zachodem, z drugiej bezradność naszego społeczeństwa wobec danych nam możliwości. Twórcy zanurzają się w słodko-kwaśne wspomnienia, które kiedyś wypełniały całą ich rzeczywistość. To osobista opowieść w cieniu nadziei, niepewności i kontrowersyjnych metod wychowawczych. Aktorzy dyskutują z figurami swoich rodziców, którzy w odróżnieniu od pokolenia Y, dorosłość kojarzyli ze stałą pracą, założeniem rodziny i potrzebą stabilizacji. Dzięki eksponatom z dzieciństwa, spektakl balansuje pomiędzy wystawą a dokumentem. Zabiera w podróż w czasie i konfrontuje z tym, co nas ukształtowało.
Spektakl powstał w ramach programu OFF Polska organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Znalazł się w finale 30. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
reżyseria: Agata Biziuk
tekst: Agata Biziuk i Anna Domalewska
scenografia i kostiumy: Maks Mac
muzyka: Grzegorz Rdzak
choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
obsada:
Izabela Zachowicz,
Marek Zimakiewicz,
Miłosz Konieczny,
Rafał Derkacz,
Malwina Czekaj
Lata 90. Pierwsza dekada wolności, szalony okres zmian, wielkich problemów oraz wyzwań transformacyjnych. Cudotwórców, akwizytorów i teleturniejów. To także czas szans – jednych na milion. Wtedy przyszło dorastać i odkrywać swoją indywidualność: Rafałowi, Miłoszowi, Malwinie, Markowi i Izie.
„Mleko w tubce”, jak w soczewce, skupia największe kurioza polskiego przełomu transformacyjnego. Z jednej strony zachłyśnięcie się zachodem, z drugiej bezradność naszego społeczeństwa wobec danych nam możliwości. Twórcy zanurzają się w słodko-kwaśne wspomnienia, które kiedyś wypełniały całą ich rzeczywistość. To osobista opowieść w cieniu nadziei, niepewności i kontrowersyjnych metod wychowawczych. Aktorzy dyskutują z figurami swoich rodziców, którzy w odróżnieniu od pokolenia Y, dorosłość kojarzyli ze stałą pracą, założeniem rodziny i potrzebą stabilizacji. Dzięki eksponatom z dzieciństwa, spektakl balansuje pomiędzy wystawą a dokumentem. Zabiera w podróż w czasie i konfrontuje z tym, co nas ukształtowało.
Spektakl powstał w ramach programu OFF Polska organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Znalazł się w finale 30. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
reżyseria: Agata Biziuk
tekst: Agata Biziuk i Anna Domalewska
scenografia i kostiumy: Maks Mac
muzyka: Grzegorz Rdzak
choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
obsada:
Izabela Zachowicz,
Marek Zimakiewicz,
Miłosz Konieczny,
Rafał Derkacz,
Malwina Czekaj
FTN - Teraz Poliż: „Lesbian Sunset”
Festiwal Teatru Niezbędnego
To miał być zupełnie inny spektakl. Zrodził się z potrzeby uwspólnienia lesbijskiego doświadczenia, zdefiniowanego przez narrację kulturowego braku. Zwłaszcza w kraju, który nie przeżył swojej rewolucji seksualnej, a pierwsza parada równości odbyła się tu dopiero w 2001 roku.
Jak odnaleźć i zrozumieć swoją tożsamość, kiedy brakuje wzorców i punktów odniesienia? Kiedy niemieszczące się w normatywnych ramach opisy kobiecego pożądania były w kulturze właściwie nieobecne? Jak to jest czuć się częścią brakującego kawałka historii?
"Historycy domagają się od queerowych historii miłosnych dowodów jakich nigdy nie żądają od związków heteroseksualnych. Dopóki nikt nie był obecny w tym samym pomieszczeniu, gdy dwie kobiety uprawiały seks, nie ma powodu by ujmować w zapisie historycznym, że były lesbijkami."
Jenn Shapland
Chciałyśmy wypełnić tę lukę własnymi fantazjami o wymazanej przeszłości queerowych kobiet. Aż tu nagle niespodziewane odkrycie – Mielno 87’, podobno pierwszy nieoficjalny zjazd lesbijek w Polsce! Tylko jedna znaleziona wzmianka, krótkie wspomnienie umieszczone po latach na portalu Kobiety Kobietom. Niewiele danych, brak informacji w archiwach. To był nasz brakujący kawałek.
Grupom społecznie niewidzialnym odbiera się prawo do historii, tak jakby wspólnota przeszłych i teraźniejszych doświadczeń stanowiła zagrożenie. Mamy nieustannie przedstawiać dowody na swoje istnienie, które w obliczu systemowego wykluczenia, wciąż okazują się niewystarczające.
Zapraszamy do archiwum zamazanych wspomnień, zapomnianych opowieści i długo trzymanych sekretów lub /jak kto woli/ bezwstydnego dojrzewania, seksualnej eksploracji, realizacji pożądania, w sytuacji kiedy dziewczyny zakochują się w dziewczynach.
Reżyseria: Olga Ciężkowska
Scenariusz: Sylwia Chutnik, Olga Ciężkowska we współpracy z zespołem aktorskim
Występują: Dorota Glac, Marta Jalowska, Monika Jarosińska, Magda Dubrowska
Muzyka live: Magda Dubrowska
Scenografia i kostiumy: Marta Szypulska, Tosia Węglewska
Promocja: Pamela Adamik
Produkcja: Teraz Poliż & Monika Balińska
To miał być zupełnie inny spektakl. Zrodził się z potrzeby uwspólnienia lesbijskiego doświadczenia, zdefiniowanego przez narrację kulturowego braku. Zwłaszcza w kraju, który nie przeżył swojej rewolucji seksualnej, a pierwsza parada równości odbyła się tu dopiero w 2001 roku.
Jak odnaleźć i zrozumieć swoją tożsamość, kiedy brakuje wzorców i punktów odniesienia? Kiedy niemieszczące się w normatywnych ramach opisy kobiecego pożądania były w kulturze właściwie nieobecne? Jak to jest czuć się częścią brakującego kawałka historii?
"Historycy domagają się od queerowych historii miłosnych dowodów jakich nigdy nie żądają od związków heteroseksualnych. Dopóki nikt nie był obecny w tym samym pomieszczeniu, gdy dwie kobiety uprawiały seks, nie ma powodu by ujmować w zapisie historycznym, że były lesbijkami."
Jenn Shapland
Chciałyśmy wypełnić tę lukę własnymi fantazjami o wymazanej przeszłości queerowych kobiet. Aż tu nagle niespodziewane odkrycie – Mielno 87’, podobno pierwszy nieoficjalny zjazd lesbijek w Polsce! Tylko jedna znaleziona wzmianka, krótkie wspomnienie umieszczone po latach na portalu Kobiety Kobietom. Niewiele danych, brak informacji w archiwach. To był nasz brakujący kawałek.
Grupom społecznie niewidzialnym odbiera się prawo do historii, tak jakby wspólnota przeszłych i teraźniejszych doświadczeń stanowiła zagrożenie. Mamy nieustannie przedstawiać dowody na swoje istnienie, które w obliczu systemowego wykluczenia, wciąż okazują się niewystarczające.
Zapraszamy do archiwum zamazanych wspomnień, zapomnianych opowieści i długo trzymanych sekretów lub /jak kto woli/ bezwstydnego dojrzewania, seksualnej eksploracji, realizacji pożądania, w sytuacji kiedy dziewczyny zakochują się w dziewczynach.
Reżyseria: Olga Ciężkowska
Scenariusz: Sylwia Chutnik, Olga Ciężkowska we współpracy z zespołem aktorskim
Występują: Dorota Glac, Marta Jalowska, Monika Jarosińska, Magda Dubrowska
Muzyka live: Magda Dubrowska
Scenografia i kostiumy: Marta Szypulska, Tosia Węglewska
Promocja: Pamela Adamik
Produkcja: Teraz Poliż & Monika Balińska
FTN - Układ Formalny: "Czarownice"
Festiwal Teatru Niezbędnego
"Pewnego razu trzy kobiety spotkały się w pewnym miejscu i zaczęły mówić. Póki mówiły, istniały. Wiedziały, że gdy ich opowieść się skończy, skończą się też one.”
Pomysł na spektakl narodził się z troski o język, jakim mówi się dziś o kobiecości. Z poczucia, że jest wciąż niewygodny, dziwaczny i groźny – jak czarownice. Nasze protagonistki, trzy różne archetypy, dotknięte innymi problemami… Trzy odmienne historie poddane osądowi. Jeśli okaże się, że historyjka nie bierze, nie jest warta słuchania… Jeśli powiedzą: zwykła czarownica… Wtedy wyrok się spełni. Wtedy nikt nie będzie ciekaw końca historii.
Trzy Czarownice, które niezależnie od dzielących je rzeczy, solidaryzują się by odbyć sabat nad światem pełnym nienawiści, przemocy i poniżenia. Sztuka tworzy przestrzeń do dialogu i dyskusji o solidarności w przeciwstawianiu się tworzeniu kolejnych klisz oraz wzorców kobiecości.
Czas trwania: 60 minut
Spektakl rekomendowany dla widzów od 15. roku życia.
Spektakl Teatru Układ Formalny
scenariusz: Magdalena Drab
reżyseria: Karolina Kowalczyk
scenografia: Klaudia Laszczyk
muzyka: Katarzyna Kapela
choreografia: Piotr Mateusz Wach
Obsada:
Alicja Czerniewicz, Wiktoria Czubaszek, Paulina Mikuśkiewicz
"Pewnego razu trzy kobiety spotkały się w pewnym miejscu i zaczęły mówić. Póki mówiły, istniały. Wiedziały, że gdy ich opowieść się skończy, skończą się też one.”
Pomysł na spektakl narodził się z troski o język, jakim mówi się dziś o kobiecości. Z poczucia, że jest wciąż niewygodny, dziwaczny i groźny – jak czarownice. Nasze protagonistki, trzy różne archetypy, dotknięte innymi problemami… Trzy odmienne historie poddane osądowi. Jeśli okaże się, że historyjka nie bierze, nie jest warta słuchania… Jeśli powiedzą: zwykła czarownica… Wtedy wyrok się spełni. Wtedy nikt nie będzie ciekaw końca historii.
Trzy Czarownice, które niezależnie od dzielących je rzeczy, solidaryzują się by odbyć sabat nad światem pełnym nienawiści, przemocy i poniżenia. Sztuka tworzy przestrzeń do dialogu i dyskusji o solidarności w przeciwstawianiu się tworzeniu kolejnych klisz oraz wzorców kobiecości.
Czas trwania: 60 minut
Spektakl rekomendowany dla widzów od 15. roku życia.
Spektakl Teatru Układ Formalny
scenariusz: Magdalena Drab
reżyseria: Karolina Kowalczyk
scenografia: Klaudia Laszczyk
muzyka: Katarzyna Kapela
choreografia: Piotr Mateusz Wach
Obsada:
Alicja Czerniewicz, Wiktoria Czubaszek, Paulina Mikuśkiewicz
FTN - Wrocławski Teatr Współczesny: „Chamstwo”
Festiwal Teatru Niezbędnego
Anarchistyczny spektakl w kontrze do ponurej podróży w przeszłość opisanej w antropologicznym eseju Kacpra Pobłockiego pt. Chamstwo. W spektaklu kolektywu Agnieszka Jakimiak – Mateusz Atman jest dużo śmiechu, który ma funkcje obronne i terapeutyczne. To przede wszystkim opowieść o pomocy, a zarazem sensoryczne przeżycie – otoczona pozostałościami lasu publiczność uczestniczy w pełnej ekspresji terapii historycznej. W spektaklu Chamstwo nie brakuje dzikiego, nieposkromionego tańca i śpiewu.
Agnieszka Jakimiak (reżyserka) zwraca uwagę na to, że antropologiczny esej Kacpra Pobłockiego to „przede wszystkim opowieść o historycznych korzeniach polskiego patriarchatu”, a zarazem „opowieść o drogach wyjścia, o strajkach, bezpaństwach, odmowach pracy, wspólnych tańcach i innych formach oporu, które pozwalały przełamać zaklęty krąg przemocy”.
Mateusza Atmana (scenarzystę spektaklu, odpowiedzialnego też za scenografię, oświetlenie i video) zafascynował anarchistyczny duch Chamstwa. – Przed lekturą nie wiedziałem, że tylko szlachta nosiła miano Polaków, a lud nie tylko się z Polską nie identyfikował, ale się Polaków bał i ich nienawidził – podkreśla. I dodaje, że literacki pierwowzór jest ponurą podróżą w przeszłość. – Tam Polska to kraj szubienic; tam nie ma żartów, chyba, że, jak w rozpowszechnionej w przeszłości legendzie, pan chce postrzelać do ptaszków i każe wejść babom na drzewa i kukać jak kukułki; strzela do nich i wtedy słychać śmiech. U nas śmiechu jest więcej, jest jaśniejszy, ma funkcje obronne i terapeutyczne, ma być zdrowy – powiedział scenarzysta.
Agnieszka Jakimiak wyjaśnia, że o ile w książce dużo uwagi poświęcone jest przemocy, to sceniczne Chamstwo jest przede wszystkim opowieścią o pomocy. W trakcie prób autorzy szukali możliwości związania książki Kacpra Pobłockiego ze współczesnością.
– Znaleźliśmy do tej układanki własny klucz, w którym osobiste narracje i indywidualne perspektywy pozwalają ten antropologiczny temat zaktualizować. Rozważania aktorów i aktorek dotyczące przemocy w teatrze, patriarchalnej struktury polskich rodzin czy przemocy politycznej wobec kobiet, znajdują odzwierciedlenie w scenariuszu i sprawiają, że żywe doświadczenie wprawia w ruch eseistyczną teorię – mówi Agnieszka Jakimiak.
Twórcy spektaklu podkreślają, że mają nad książką przewagę – mogą zapewnić publiczności sensoryczne przeżycie.
– W scenografii zaprojektowanej przez Mateusza Atmana widzowie i widzki siedzą na pieńkach, otoczeni pozostałościami lasu, czują fakturę i zapach drewna, które niedawno tworzyło gęsty las. Poczucie braku ludowych narracji i zerwania więzi z przeszłością, które w książce jest opowiadane, u nas jest doświadczane, dzięki video, muzyce, ruchowej ekspresji i rezygnacji z podziału na scenę i widownię – wyjaśnia Agnieszka Jakimiak. I dodaje, że publiczność uczestniczy razem z aktorami w zbiorowym seansie terapeutycznym.
W jego trakcie można usłyszeć muzykę, której autorem jest Kuba Ziołek. – Pracował nad stworzeniem warstwy dźwiękowej i muzycznej, która czerpie z ludowszczyzny w nieoczywisty sposób – pozwala wydobyć ton z drewnianych pieńków albo stworzyć kanon z odgłosów uznawanych za „nieobyczajne” – mówi Agnieszka Jakimiak.
Z kolei w zaprojektowanych przez Ninę Sakowską kostiumach chodzi o przewrotną zabawę z folkiem (stąd wzięły się odwołania do słowiańskich wierzeń) oraz o przekraczanie typowej dystrybucji ról płciowych, a czasem gatunkowych. – Dlatego w kostiumie męskim znajdziemy spódnice i elementy zwierzęce, zaś w kobiecych strojach – zabawne nawiązania do motywów kapłańskich, szamańskich i szatańskich – podkreśla reżyserka. Jej zdaniem teatr może być miejscem, w którym twórcy pozwalają sobie na „histeryczny śmiech, ostrą ironię i na stworzenie chwilowej radykalnej alternatywy dla utrwalonego społecznego porządku”.
reżyseria: Agnieszka Jakimiak
scenariusz: Mateusz Atman
scenografia, światło, video: Mateusz Atman
kostiumy: Nina Sakowska
muzyka: Kuba Ziołek
choreografia: Oskar Malinowski
inspicjentka/asystentka reżyserki: Justyna Bartman-Jaskuła
asystentka reżyserki: Dagmara Antoniszyn
realizacja dźwięku: Maciej Rzońca
realizacja światła: Daniel Piastowski
realizacja video: Przemysław Pogiernicki/Agnieszka Piesiewicz
Obsada:
Terapeutka/pacjentka Anna: Anna Kieca
Terapeutka/pacjentka Dominika: Dominika Probachta
Terapeutka/pacjentka Jola: Jolanta Solarz-Szwed
Terapeutka/pacjentka Magda: Magdalena Taranta
Terapeuta/pacjent Mariusz: Mariusz Bąkowski
Terapeuta/pacjent Rafał: Rafał Cieluch
Terapeuta/pacjent Miłosz: Miłosz Pietruski
Terapeuta/pacjent Tomek: Tomasz Taranta
Anarchistyczny spektakl w kontrze do ponurej podróży w przeszłość opisanej w antropologicznym eseju Kacpra Pobłockiego pt. Chamstwo. W spektaklu kolektywu Agnieszka Jakimiak – Mateusz Atman jest dużo śmiechu, który ma funkcje obronne i terapeutyczne. To przede wszystkim opowieść o pomocy, a zarazem sensoryczne przeżycie – otoczona pozostałościami lasu publiczność uczestniczy w pełnej ekspresji terapii historycznej. W spektaklu Chamstwo nie brakuje dzikiego, nieposkromionego tańca i śpiewu.
Agnieszka Jakimiak (reżyserka) zwraca uwagę na to, że antropologiczny esej Kacpra Pobłockiego to „przede wszystkim opowieść o historycznych korzeniach polskiego patriarchatu”, a zarazem „opowieść o drogach wyjścia, o strajkach, bezpaństwach, odmowach pracy, wspólnych tańcach i innych formach oporu, które pozwalały przełamać zaklęty krąg przemocy”.
Mateusza Atmana (scenarzystę spektaklu, odpowiedzialnego też za scenografię, oświetlenie i video) zafascynował anarchistyczny duch Chamstwa. – Przed lekturą nie wiedziałem, że tylko szlachta nosiła miano Polaków, a lud nie tylko się z Polską nie identyfikował, ale się Polaków bał i ich nienawidził – podkreśla. I dodaje, że literacki pierwowzór jest ponurą podróżą w przeszłość. – Tam Polska to kraj szubienic; tam nie ma żartów, chyba, że, jak w rozpowszechnionej w przeszłości legendzie, pan chce postrzelać do ptaszków i każe wejść babom na drzewa i kukać jak kukułki; strzela do nich i wtedy słychać śmiech. U nas śmiechu jest więcej, jest jaśniejszy, ma funkcje obronne i terapeutyczne, ma być zdrowy – powiedział scenarzysta.
Agnieszka Jakimiak wyjaśnia, że o ile w książce dużo uwagi poświęcone jest przemocy, to sceniczne Chamstwo jest przede wszystkim opowieścią o pomocy. W trakcie prób autorzy szukali możliwości związania książki Kacpra Pobłockiego ze współczesnością.
– Znaleźliśmy do tej układanki własny klucz, w którym osobiste narracje i indywidualne perspektywy pozwalają ten antropologiczny temat zaktualizować. Rozważania aktorów i aktorek dotyczące przemocy w teatrze, patriarchalnej struktury polskich rodzin czy przemocy politycznej wobec kobiet, znajdują odzwierciedlenie w scenariuszu i sprawiają, że żywe doświadczenie wprawia w ruch eseistyczną teorię – mówi Agnieszka Jakimiak.
Twórcy spektaklu podkreślają, że mają nad książką przewagę – mogą zapewnić publiczności sensoryczne przeżycie.
– W scenografii zaprojektowanej przez Mateusza Atmana widzowie i widzki siedzą na pieńkach, otoczeni pozostałościami lasu, czują fakturę i zapach drewna, które niedawno tworzyło gęsty las. Poczucie braku ludowych narracji i zerwania więzi z przeszłością, które w książce jest opowiadane, u nas jest doświadczane, dzięki video, muzyce, ruchowej ekspresji i rezygnacji z podziału na scenę i widownię – wyjaśnia Agnieszka Jakimiak. I dodaje, że publiczność uczestniczy razem z aktorami w zbiorowym seansie terapeutycznym.
W jego trakcie można usłyszeć muzykę, której autorem jest Kuba Ziołek. – Pracował nad stworzeniem warstwy dźwiękowej i muzycznej, która czerpie z ludowszczyzny w nieoczywisty sposób – pozwala wydobyć ton z drewnianych pieńków albo stworzyć kanon z odgłosów uznawanych za „nieobyczajne” – mówi Agnieszka Jakimiak.
Z kolei w zaprojektowanych przez Ninę Sakowską kostiumach chodzi o przewrotną zabawę z folkiem (stąd wzięły się odwołania do słowiańskich wierzeń) oraz o przekraczanie typowej dystrybucji ról płciowych, a czasem gatunkowych. – Dlatego w kostiumie męskim znajdziemy spódnice i elementy zwierzęce, zaś w kobiecych strojach – zabawne nawiązania do motywów kapłańskich, szamańskich i szatańskich – podkreśla reżyserka. Jej zdaniem teatr może być miejscem, w którym twórcy pozwalają sobie na „histeryczny śmiech, ostrą ironię i na stworzenie chwilowej radykalnej alternatywy dla utrwalonego społecznego porządku”.
reżyseria: Agnieszka Jakimiak
scenariusz: Mateusz Atman
scenografia, światło, video: Mateusz Atman
kostiumy: Nina Sakowska
muzyka: Kuba Ziołek
choreografia: Oskar Malinowski
inspicjentka/asystentka reżyserki: Justyna Bartman-Jaskuła
asystentka reżyserki: Dagmara Antoniszyn
realizacja dźwięku: Maciej Rzońca
realizacja światła: Daniel Piastowski
realizacja video: Przemysław Pogiernicki/Agnieszka Piesiewicz
Obsada:
Terapeutka/pacjentka Anna: Anna Kieca
Terapeutka/pacjentka Dominika: Dominika Probachta
Terapeutka/pacjentka Jola: Jolanta Solarz-Szwed
Terapeutka/pacjentka Magda: Magdalena Taranta
Terapeuta/pacjent Mariusz: Mariusz Bąkowski
Terapeuta/pacjent Rafał: Rafał Cieluch
Terapeuta/pacjent Miłosz: Miłosz Pietruski
Terapeuta/pacjent Tomek: Tomasz Taranta
Hotel ZNP
Belcia, bohaterka powieści Izabeli Tadry, jest w nieprzerwanym ruchu: z jednego pokoju hotelowego do drugiego, z rąk matki do ciotki, od męża do kochanka, z romansu do kolejnej przygody. Jej (...) imponujące włosy są budulcem, z którego ma powstać idealna córka, grzeczna panienka, niedostępna seksbomba, wierna żona, odpowiedzialna matka, kobieta fatalna, kobieta-dziecko, przyjaciółka, powierniczka, bogini. Współczesna kobieta ma przecież tyle dróg do wyboru! (...)
Ponad realnymi postaciami unosi się jeszcze jedna, kluczowa figura: tajemniczy „Pan”, do którego Belcia kieruje swoją opowieść. Humor i kamp zderzają się z ostentacyjnie nienowoczesnym liryzmem, z rozbitym na fragmenty, ale wciąż pulsującym pod powierzchnią wielkim sercowym wyznaniem, które Belcia kieruje do miłości swojego życia. Nie dowiemy się nigdy, czy „Pan” istnieje, wiemy jednak, że jest wzorcem kochanka, którego Belcia będzie szukać w każdym napotkanym mężczyźnie.
Jak być sobą w świecie, w którym tradycyjne role są zgrane, wybrakowane i ciasne, ale wciąż siedzą mocno pod skórą, a nowe dopiero niepewnie się rodzą? Co w dzisiejszej rzeczywistości znaczy być sobą i czy autentyczne spotkanie z partnerem/partnerką jest w ogóle możliwe?
W adaptacji Małgosi Maciejewskiej w pełni wybrzmiewa bezczelny humor powieści. Mamy tu operetkę, absurdalną i kampową, i tragikomiczny standup. Podróż przez mężczyzn, fryzury i hotelowe pokoje, pełna potknięć i do bólu prozaicznych rozczarowań i pomyłek zdaje się nie mieć końca, a jej bohaterka – być niezniszczalna. Głód uczucia, wiara w spotkanie i spełnienie w miłosnej relacji są jej paliwem. I to chyba czyni ją wzruszającą. Włosy Belci można ściąć – i tak odrosną.
Autorka: Izabela Tadra
Reżyseria: Kuba Kowalski
Adaptacja | dramaturgia: Małgorzata Maciejewska
Scenografia | kostiumy: Maks Mac
Muzyka: Olo Walicki
Choreografia: Krystian Łysoń
Reżyseria światła: Damian Pawella
Inspicjentka | asystentka reżysera: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 19 października 2024 r., Duża Scena
Występują:
Paulina Walendziak (Belcia)
Katarzyna Żuk (Matka | Matka Faceta od wibratorów)
Maciej Kobiela (Wilhelm)
Karolina Bednarek (Niańka)
Piotr Seweryński (Cioteczka | Ojciec Faceta od wibratorów)
Damian Sosnowski (Facet w szlafroku | Facet od wibratorów)
Paweł Kos (Facet od koksu | Facet od lakierów)
Michał Kruk (Facet romantyczny)
Antoni Włosowicz (Pianista | Facet, który był Beduinem)
Ponad realnymi postaciami unosi się jeszcze jedna, kluczowa figura: tajemniczy „Pan”, do którego Belcia kieruje swoją opowieść. Humor i kamp zderzają się z ostentacyjnie nienowoczesnym liryzmem, z rozbitym na fragmenty, ale wciąż pulsującym pod powierzchnią wielkim sercowym wyznaniem, które Belcia kieruje do miłości swojego życia. Nie dowiemy się nigdy, czy „Pan” istnieje, wiemy jednak, że jest wzorcem kochanka, którego Belcia będzie szukać w każdym napotkanym mężczyźnie.
Jak być sobą w świecie, w którym tradycyjne role są zgrane, wybrakowane i ciasne, ale wciąż siedzą mocno pod skórą, a nowe dopiero niepewnie się rodzą? Co w dzisiejszej rzeczywistości znaczy być sobą i czy autentyczne spotkanie z partnerem/partnerką jest w ogóle możliwe?
W adaptacji Małgosi Maciejewskiej w pełni wybrzmiewa bezczelny humor powieści. Mamy tu operetkę, absurdalną i kampową, i tragikomiczny standup. Podróż przez mężczyzn, fryzury i hotelowe pokoje, pełna potknięć i do bólu prozaicznych rozczarowań i pomyłek zdaje się nie mieć końca, a jej bohaterka – być niezniszczalna. Głód uczucia, wiara w spotkanie i spełnienie w miłosnej relacji są jej paliwem. I to chyba czyni ją wzruszającą. Włosy Belci można ściąć – i tak odrosną.
Autorka: Izabela Tadra
Reżyseria: Kuba Kowalski
Adaptacja | dramaturgia: Małgorzata Maciejewska
Scenografia | kostiumy: Maks Mac
Muzyka: Olo Walicki
Choreografia: Krystian Łysoń
Reżyseria światła: Damian Pawella
Inspicjentka | asystentka reżysera: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 19 października 2024 r., Duża Scena
Występują:
Paulina Walendziak (Belcia)
Katarzyna Żuk (Matka | Matka Faceta od wibratorów)
Maciej Kobiela (Wilhelm)
Karolina Bednarek (Niańka)
Piotr Seweryński (Cioteczka | Ojciec Faceta od wibratorów)
Damian Sosnowski (Facet w szlafroku | Facet od wibratorów)
Paweł Kos (Facet od koksu | Facet od lakierów)
Michał Kruk (Facet romantyczny)
Antoni Włosowicz (Pianista | Facet, który był Beduinem)
Kto nie ma nie płaci
Sztuka Daria Fo "Kto nie ma, nie płaci" przedstawia dzień z życia dwóch małżeństw: Antonii i Giovanniego oraz Margherity i Luigiego. Wysokie ceny żywności zmuszają kobiety do kradzieży z pobliskiego supermarketu jedzenia, które jak w starej sztuce commedia dell’arte, realizującej topos głodu, staje się elementem groteskowej akcji. Czy mężczyźni poprą „obywatelskie nieposłuszeństwo” swoich żon, a wydarzenia ze sklepu przerodzą się w rewolucję o krajowym zasięgu? Zderzenie serii zabawnych scenek z ostrą wymową społeczną tej historii daje efekt satyryczny. Jednocześnie skłania do zwrócenia uwagi na problemy pracy i kapitału.
Dario Fo jest dramaturgiem, aktorem i reżyserem, a także jednym z najbardziej kontrowersyjnych przedstawicieli świata teatru. Reprezentuje teatr komiczny od ludowego widowiska średniowiecznego i komedii dell’arte po nowe formy wodewilu, musicalu i burleski. W 1997 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Napisał kilkadziesiąt sztuk. Do najbardziej znanych należą: Wielka pantomima z flagami i kukłami małymi i średnimi, Misterium buffo i Przypadkowa śmierć anarchisty.
Autor: Dario Fo
Przekład: Piotr Bikont i Paweł Lesisz
Reżyseria: Piotr Bikont
Scenografia: Aleksander Janicki
Kostiumy: Zuzanna Markiewicz
Muzyka i śpiew: Jacek Bieleński
Asystent reżysera: Wojciech Oleksiewicz
Prapremiera: 9 kwietnia 2011 roku, Mała Scena
Występują:
Mirosława Olbińska (Antonina)
Katarzyna Żuk (Margherita)
Gracjan Kielar (Luigi)
Tomasz Kubiatowicz (Inspektor)
Wojciech Oleksiewicz (Strażnik)
Sławomir Sulej (Giovanni)
Dymitr Hołówko (gościnnie, Dziadek)
Jacek Bieleński (gościnnie, Pieśniarz)
Sugerowany wiek odbiorcy powyżej czternastu lat.
Czas trwania: 2 godziny z przerwą
Dario Fo jest dramaturgiem, aktorem i reżyserem, a także jednym z najbardziej kontrowersyjnych przedstawicieli świata teatru. Reprezentuje teatr komiczny od ludowego widowiska średniowiecznego i komedii dell’arte po nowe formy wodewilu, musicalu i burleski. W 1997 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Napisał kilkadziesiąt sztuk. Do najbardziej znanych należą: Wielka pantomima z flagami i kukłami małymi i średnimi, Misterium buffo i Przypadkowa śmierć anarchisty.
Autor: Dario Fo
Przekład: Piotr Bikont i Paweł Lesisz
Reżyseria: Piotr Bikont
Scenografia: Aleksander Janicki
Kostiumy: Zuzanna Markiewicz
Muzyka i śpiew: Jacek Bieleński
Asystent reżysera: Wojciech Oleksiewicz
Prapremiera: 9 kwietnia 2011 roku, Mała Scena
Występują:
Mirosława Olbińska (Antonina)
Katarzyna Żuk (Margherita)
Gracjan Kielar (Luigi)
Tomasz Kubiatowicz (Inspektor)
Wojciech Oleksiewicz (Strażnik)
Sławomir Sulej (Giovanni)
Dymitr Hołówko (gościnnie, Dziadek)
Jacek Bieleński (gościnnie, Pieśniarz)
Sugerowany wiek odbiorcy powyżej czternastu lat.
Czas trwania: 2 godziny z przerwą
Mój pierwszy rave
Pochodząca z Łodzi Agnieszka Jakimiak sięgnie do łódzkiej kultury klubowej przełomu tysiącleci – historii efemerycznej rewolucji w rytmie acid techno, drum’n’bassu, jungle i punka, napędzanej przez tysiące młodych ludzi, którzy tańczyli do upadłego w klubach i na ulicach miasta znanego z pofabrycznego kurzu i obezwładniającej szarości.
Dla pokolenia dzisiejszych 40-50-latków spektakl będzie powrotem do czasów studenckich; dla pokolenia ich dzieci – spotkaniem z miastem, klimatem i muzyką lat 90-tych; dla Łodzi – kolejną odsłoną obchodów 600-lecia.
Jestem z Łodzi, ale nigdy nie byłam na Paradzie Wolności, na squacie na Węglowej, na imprezach w tunelu pod ulicą Pomorską, w klubie New Alcatraz. Wyjeżdżałam z Łodzi 18 lat temu, w przekonaniu, że tutaj wszystkiego należy się bać. Dziś chciałabym poczuć tętno miasta, którego wtedy nie poznałam – być częścią Łodzi, która celebruje różnicę i różnorodność, miasta, w którym nie trzeba się martwić o bezpieczeństwo innych, bo tańczy się wspólnie, ramię w ramię. Chciałabym pójść na imprezę, na której jak u siebie czują się kobiety, osoby queerowe, nieśmiałe nastolatki, kiepscy tancerze, fanatycy industrialu i boidudki takie, jak ja.
Mówi się, że sztuka jest po to, żeby można było przez chwilę pożyć cudzym życiem. W tym spektaklu zapraszam wszystkich, żebyśmy wspólnie przeżyli mój pierwszy łódzki rave.
Agnieszka Jakimiak
Reżyseria | scenariusz: Agnieszka Jakimiak
II Reżyser | dramaturgia | scenografia | światła | video: Mateusz Atman
Muzyka | kompozycja | przygotowanie występu na żywo: Łukasz Jędrzejczak
Choreografia: Oskar Malinowski
Kostiumy: Nina Sakowska
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 listopada 2023 | Mała Scena
Występują:
Halszka Lehman
Paulina Walendziak
Mirosława Olbińska
Łukasz Jędrzejczak (gościnnie)
Czas trwania: 70 minut bez przerwy
UWAGA!
W spektaklu wykorzystywane jest światło stroboskopowe oraz głośna muzyka.
Sugerowany wiek 16+
Miejsca nie są numerowane. Widzowie mają do wyboru miejsca siedzące w cenach regularnych oraz miejsca tańczące w cenie 30 zł od osoby.
Dla pokolenia dzisiejszych 40-50-latków spektakl będzie powrotem do czasów studenckich; dla pokolenia ich dzieci – spotkaniem z miastem, klimatem i muzyką lat 90-tych; dla Łodzi – kolejną odsłoną obchodów 600-lecia.
Jestem z Łodzi, ale nigdy nie byłam na Paradzie Wolności, na squacie na Węglowej, na imprezach w tunelu pod ulicą Pomorską, w klubie New Alcatraz. Wyjeżdżałam z Łodzi 18 lat temu, w przekonaniu, że tutaj wszystkiego należy się bać. Dziś chciałabym poczuć tętno miasta, którego wtedy nie poznałam – być częścią Łodzi, która celebruje różnicę i różnorodność, miasta, w którym nie trzeba się martwić o bezpieczeństwo innych, bo tańczy się wspólnie, ramię w ramię. Chciałabym pójść na imprezę, na której jak u siebie czują się kobiety, osoby queerowe, nieśmiałe nastolatki, kiepscy tancerze, fanatycy industrialu i boidudki takie, jak ja.
Mówi się, że sztuka jest po to, żeby można było przez chwilę pożyć cudzym życiem. W tym spektaklu zapraszam wszystkich, żebyśmy wspólnie przeżyli mój pierwszy łódzki rave.
Agnieszka Jakimiak
Reżyseria | scenariusz: Agnieszka Jakimiak
II Reżyser | dramaturgia | scenografia | światła | video: Mateusz Atman
Muzyka | kompozycja | przygotowanie występu na żywo: Łukasz Jędrzejczak
Choreografia: Oskar Malinowski
Kostiumy: Nina Sakowska
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 listopada 2023 | Mała Scena
Występują:
Halszka Lehman
Paulina Walendziak
Mirosława Olbińska
Łukasz Jędrzejczak (gościnnie)
Czas trwania: 70 minut bez przerwy
UWAGA!
W spektaklu wykorzystywane jest światło stroboskopowe oraz głośna muzyka.
Sugerowany wiek 16+
Miejsca nie są numerowane. Widzowie mają do wyboru miejsca siedzące w cenach regularnych oraz miejsca tańczące w cenie 30 zł od osoby.
My psy w kosmosie
Ciąg dalszy przygód bohaterów musicalu „My, psy”, zrealizowanego na podstawie książki Henia Psa „MY, PSY, czyli czapka admirała Yamamoto”.
Gromada bezdomnych czworonogów – Rasowa, Ładna, Mądrala, Kulawy, Wierny, Cichy, Czarny i kot Yamamoto, na co dzień prowadzący wygodne życie sybaryty – spotyka się na nieczynnym podłódzkim wysypisku. Ich przyjaciółka Kropka właśnie została uprowadzona przez tajemniczego osobnika zwanego Pstrym. Aby ją ratować, sfora musi wyruszyć… na księżyc. Podróż będzie możliwa dzięki pomysłowości Juniora, genialnego synka Rasowej i Mądrali.
Jak przyjaciele rozwiążą zagadkę porwania Kropki? Czy uda im się zmienić pralkę w statek kosmiczny i uniknąć Czarnej Dziury, która zmienia wszystkich w makaron? Czy prawdziwa mądrość i wierna przyjaźń wystarczą, żeby pokonać złośliwą sztuczną inteligencję?
Tekst | dramaturgia: Henio Pies
Reżyseria | teksty piosenek: Przemysław Dąbrowski
Scenografia | kostiumy | reżyseria światła: Paweł Walicki
Muzyka | aranżacja: Ledna Ledoff
Choreografia: Tomasz Dajewski
Przygotowanie wokalne: Adam Rymarz
Video | multimedia: Aneta Wawrzoła | Grzegorz Habryn
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 1 czerwca 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Paweł Audykowski (Pstry)
Łukasz Gosławski (Mądrala Junior)
Magdalena Kaszewska (Rasowa)
Gracjan Kielar (Kulawy)
Maciej Kobiela (Kulawy)
Michał Kruk (Czarny)
Halszka Lehman (Ładna)
Konrad Michalak (Yamamoto)
Adam Mortas (Wierny)
Wojciech Oleksiewicz (Cichy)
Krzysztof Pyziak (Mądrala)
Paulina Walendziak (Kropka)
Przemysław Dąbrowski (Rzecznik prasowy Policji | w nagraniu video)
Dorota Ignatjew (Reporterka | w nagraniu video)
Jolanta Jackowska (Prezenterka | w nagraniu video)
Sławomir Sulej (Dyrektor Bubel | w nagraniu video)
Michał Jeziorski | statysta
Piotr Malec | statysta
Czas trwania: 1 godzina i 55 minut z przerwą
Gromada bezdomnych czworonogów – Rasowa, Ładna, Mądrala, Kulawy, Wierny, Cichy, Czarny i kot Yamamoto, na co dzień prowadzący wygodne życie sybaryty – spotyka się na nieczynnym podłódzkim wysypisku. Ich przyjaciółka Kropka właśnie została uprowadzona przez tajemniczego osobnika zwanego Pstrym. Aby ją ratować, sfora musi wyruszyć… na księżyc. Podróż będzie możliwa dzięki pomysłowości Juniora, genialnego synka Rasowej i Mądrali.
Jak przyjaciele rozwiążą zagadkę porwania Kropki? Czy uda im się zmienić pralkę w statek kosmiczny i uniknąć Czarnej Dziury, która zmienia wszystkich w makaron? Czy prawdziwa mądrość i wierna przyjaźń wystarczą, żeby pokonać złośliwą sztuczną inteligencję?
Tekst | dramaturgia: Henio Pies
Reżyseria | teksty piosenek: Przemysław Dąbrowski
Scenografia | kostiumy | reżyseria światła: Paweł Walicki
Muzyka | aranżacja: Ledna Ledoff
Choreografia: Tomasz Dajewski
Przygotowanie wokalne: Adam Rymarz
Video | multimedia: Aneta Wawrzoła | Grzegorz Habryn
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 1 czerwca 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Paweł Audykowski (Pstry)
Łukasz Gosławski (Mądrala Junior)
Magdalena Kaszewska (Rasowa)
Gracjan Kielar (Kulawy)
Maciej Kobiela (Kulawy)
Michał Kruk (Czarny)
Halszka Lehman (Ładna)
Konrad Michalak (Yamamoto)
Adam Mortas (Wierny)
Wojciech Oleksiewicz (Cichy)
Krzysztof Pyziak (Mądrala)
Paulina Walendziak (Kropka)
Przemysław Dąbrowski (Rzecznik prasowy Policji | w nagraniu video)
Dorota Ignatjew (Reporterka | w nagraniu video)
Jolanta Jackowska (Prezenterka | w nagraniu video)
Sławomir Sulej (Dyrektor Bubel | w nagraniu video)
Michał Jeziorski | statysta
Piotr Malec | statysta
Czas trwania: 1 godzina i 55 minut z przerwą
Scena IMPRO Teatru Nowego - IMPRO Shoty!
Impro Shoty! to spektakl złożony z krótkich improwizowanych gier teatralnych, czyli najlepszy możliwy przepis na idealny wieczór. Właśnie za błyskotliwe i szalenie zabawne interpretacje podrzucanych przez widzów sugestii pokochaliście Impro w Nowym!
Jeśli jeszcze nie zaliczacie się do grona naszych miłośników, Impro Shoty! z pewnością to zmienią. To spektakl pełen niewiadomych, za każdym razem to Wy tworzycie jego scenariusz, wymyślacie role aktorom, proponujecie miejsca akcji, narzucacie styl i sposób gry. My realizujemy te wszystkie, nawet najbardziej zwariowane pomysły. Efekty często zaskakują także nas samych! Dowcipy, żarty, krotochwile, anegdoty – krótko i na temat: Impro Shoty!
Jeśli jeszcze nie zaliczacie się do grona naszych miłośników, Impro Shoty! z pewnością to zmienią. To spektakl pełen niewiadomych, za każdym razem to Wy tworzycie jego scenariusz, wymyślacie role aktorom, proponujecie miejsca akcji, narzucacie styl i sposób gry. My realizujemy te wszystkie, nawet najbardziej zwariowane pomysły. Efekty często zaskakują także nas samych! Dowcipy, żarty, krotochwile, anegdoty – krótko i na temat: Impro Shoty!
Seks dla opornych
Alice i Henry, dwoje pięćdziesięcioparolatków, wybrali się do ekskluzywnego hotelu, żeby odświeżyć swoje małżeństwo i wyrwać się z codziennej rutyny. Przy pomocy poradnika szukają sposobu na dodanie pikanterii związkowi. Jednak każde z nich koncertowo psuje romantyczne chwile uniesienia.
Ona oczekuje czarującego i odważnego mężczyzny, który zaskakiwałby ją kwiatami. On pragnie jedynie świętego spokoju i uśmiechu na twarzy żony. Czy w poradniku znajdą odpowiedź na swoje problemy?
Błyskotliwa komedia z niebanalną puentą to świetna okazja na spędzenie teatralnego wieczoru we dwoje. Nie stawiajcie oporu i przyjdźcie do teatru!
Autor: Michele Riml
Przekład: Hanna Szczerkowska
Reżyseria: Paweł Pitera
Scenografia: Allan Starski
Kostiumy: Wiesława Starska
Choreografia: Edyta Wasłowska
Opracowanie muzyczne: Maria Waśkiewicz
Inspicjentka: Hanna Molenda
Premiera: 15 grudnia 2018 roku, Mała Scena
Występują:
Maria Gładkowska (Alice Lane)
Wojciech Wysocki (Henry Lane)
Czas trwania: 1 godzina i 45 minut z przerwą
Ona oczekuje czarującego i odważnego mężczyzny, który zaskakiwałby ją kwiatami. On pragnie jedynie świętego spokoju i uśmiechu na twarzy żony. Czy w poradniku znajdą odpowiedź na swoje problemy?
Błyskotliwa komedia z niebanalną puentą to świetna okazja na spędzenie teatralnego wieczoru we dwoje. Nie stawiajcie oporu i przyjdźcie do teatru!
Autor: Michele Riml
Przekład: Hanna Szczerkowska
Reżyseria: Paweł Pitera
Scenografia: Allan Starski
Kostiumy: Wiesława Starska
Choreografia: Edyta Wasłowska
Opracowanie muzyczne: Maria Waśkiewicz
Inspicjentka: Hanna Molenda
Premiera: 15 grudnia 2018 roku, Mała Scena
Występują:
Maria Gładkowska (Alice Lane)
Wojciech Wysocki (Henry Lane)
Czas trwania: 1 godzina i 45 minut z przerwą
Śmierć komiwojażera
Pracujesz całe życie, żeby spłacić dom.
I kiedy wreszcie jest już twój,
nie ma komu w nim mieszkać.
Z nagrodzonego Pulitzerem jednego z najwybitniejszych dramatów XX wieku Remigiusz Brzyk wydobywa gorzki komizm życia everymana, szukającego spełnienia w tym, co nie daje mu szczęścia.
Komiwojażer – to brzmi dumnie. Tak naprawdę Willy Loman to zwyczajny domokrążca – taki, od którego większość opędza się jak od natrętnej muchy. Starzejący się apostoł amerykańskiego snu; lojalny budowniczy kapitalizmu, któremu nic się w życiu nie udało. Trybik ledwie w wielkiej machinie iluzji, napędzającej marzenie, by mieć – nawet kosztem bycia. Postać w gruncie rzeczy tragikomiczna w swoich rozpaczliwych rojeniach o sukcesie, zaprzeczaniu porażce i konsekwentnym niszczeniu tego, na czym najbardziej mu zależy. Ale pogrzeb miał ładny…
Ludzie, którzy wchodzili w Polsce w dorosłość na początku lat 90-tych, kiedy rodzący się kapitalizm dawał nadzieję, że amerykański sen ziści się tu i teraz, dziś są w wieku Willy’ego Lomana. Czym różniły się łóżka polowe z Jarmarku Europa od walizek z próbkami towaru? Kredyt frankowy od tego w dolarach? Czy kilka dekad, dzielących nas od dnia, w którym Arthur Miller powołał Lomana do życia i skazał go na śmierć, zmienia kaliber męskiej frustracji? Wreszcie: jak daleko pokoleniu Z, odmawiającemu spełniania rodzicielskich marzeń, do synów Lomana? A może to oni mają rację?
Autor: Arthur Miller
Przekład: Joanna Gorczycka
Reżyseria: Remigiusz Brzyk
Scenografia: Marika Wojciechowska
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Jacek Grudzień
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 2 grudnia 2023 | Duża Scena
Występują:
Juliusz Chrząstowski (gościnnie aktor Narodowego Starego Teatru w Krakowie) – Willy Loman
Katarzyna Żuk – Linda Loman
Maciej Kobiela – Biff Loman
Damian Sosnowski – Happy Loman
Piotr Seweryński – Charley
Sławomir Sulej – Wuj Ben
Karolina Bednarek – Howard Wagner, Letta
Edmund Krempiński – Bernard
Magdalena Kaszewska – kobieta (Ewa)
Rozalia Rusak (debiut) – Miss Forsythe
Wojciech Oleksiewicz – Stanley
Czas trwania spektaklu: 3 godziny z jedną przerwą
UWAGA!
W trakcie spektaklu na scenie palone są papierosy.
Prosimy o punktualność. Ze względu na inscenizację spektaklu spóźnieni widzowie nie będą wpuszczani na przedstawienie.
I kiedy wreszcie jest już twój,
nie ma komu w nim mieszkać.
Z nagrodzonego Pulitzerem jednego z najwybitniejszych dramatów XX wieku Remigiusz Brzyk wydobywa gorzki komizm życia everymana, szukającego spełnienia w tym, co nie daje mu szczęścia.
Komiwojażer – to brzmi dumnie. Tak naprawdę Willy Loman to zwyczajny domokrążca – taki, od którego większość opędza się jak od natrętnej muchy. Starzejący się apostoł amerykańskiego snu; lojalny budowniczy kapitalizmu, któremu nic się w życiu nie udało. Trybik ledwie w wielkiej machinie iluzji, napędzającej marzenie, by mieć – nawet kosztem bycia. Postać w gruncie rzeczy tragikomiczna w swoich rozpaczliwych rojeniach o sukcesie, zaprzeczaniu porażce i konsekwentnym niszczeniu tego, na czym najbardziej mu zależy. Ale pogrzeb miał ładny…
Ludzie, którzy wchodzili w Polsce w dorosłość na początku lat 90-tych, kiedy rodzący się kapitalizm dawał nadzieję, że amerykański sen ziści się tu i teraz, dziś są w wieku Willy’ego Lomana. Czym różniły się łóżka polowe z Jarmarku Europa od walizek z próbkami towaru? Kredyt frankowy od tego w dolarach? Czy kilka dekad, dzielących nas od dnia, w którym Arthur Miller powołał Lomana do życia i skazał go na śmierć, zmienia kaliber męskiej frustracji? Wreszcie: jak daleko pokoleniu Z, odmawiającemu spełniania rodzicielskich marzeń, do synów Lomana? A może to oni mają rację?
Autor: Arthur Miller
Przekład: Joanna Gorczycka
Reżyseria: Remigiusz Brzyk
Scenografia: Marika Wojciechowska
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Jacek Grudzień
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 2 grudnia 2023 | Duża Scena
Występują:
Juliusz Chrząstowski (gościnnie aktor Narodowego Starego Teatru w Krakowie) – Willy Loman
Katarzyna Żuk – Linda Loman
Maciej Kobiela – Biff Loman
Damian Sosnowski – Happy Loman
Piotr Seweryński – Charley
Sławomir Sulej – Wuj Ben
Karolina Bednarek – Howard Wagner, Letta
Edmund Krempiński – Bernard
Magdalena Kaszewska – kobieta (Ewa)
Rozalia Rusak (debiut) – Miss Forsythe
Wojciech Oleksiewicz – Stanley
Czas trwania spektaklu: 3 godziny z jedną przerwą
UWAGA!
W trakcie spektaklu na scenie palone są papierosy.
Prosimy o punktualność. Ze względu na inscenizację spektaklu spóźnieni widzowie nie będą wpuszczani na przedstawienie.
Śmieszy cię to?
"Śmieszy cię to?" to nawiązujący do klasyki gatunku – brytyjskiej farsy opartej o serię nieporozumień - portret rodzinny Jonesów. Stanley, Mira, Paul i Caroline od lat z coraz większym trudem wytrzymują ze sobą pod jednym dachem. Rodzinne podobieństwo sprawia jednak, że szukają podobnych rozwiązań – każde z nich postanawia uciec od pozostałej trójki… w to samo miejsce: do hotelu Better, którego doskonała obsługa przez niemożliwą do wytłumaczenia pomyłkę umieszcza całą rodzinę w jednym pokoju.
Na co liczą nasi bohaterowie szukając azylu w hotelu? Jak gapowaty personel wybrnie z kłopotów, jakie na siebie ściągnął? Czy seria zwariowanych perypetii pozwoli bohaterom uniknąć niechcianego spotkania? Jakie sekrety skrywa przed sobą nawzajem rodzina Jonesów?
Czy istnieje sposób, żeby przerwać ten niekończący się ciąg gagów, pomyłek, nieporozumień, zlekceważeń, nieusłyszeń, zignorowań, niezauważeń, wkrętek, uników, porażek, upadków? Czy na karuzeli śmiechu Jonesom nie zrobi się niedobrze?
Reżyser | autor tekstu: Michał Buszewicz
Scenografia: Barbara Hanicka
Kostiumy: Mikołaj Dziedzic
Muzyka: Baasch
Choreografia: Katarzyna Sikora
Reżyseria światła: Rafał Paradowski
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 8 marca, Duża Scena - na Dzień Kobiet
Występują:
Karolina Bednarek
Maciej Kobiela
Paweł Kos
Mirosława Olbińska
Rozalia Rusak
Sławomir Sulej
Paulina Walendziakz
Czas trwania spektaklu: 1 godzina i 20 minut bez przerwy
Na co liczą nasi bohaterowie szukając azylu w hotelu? Jak gapowaty personel wybrnie z kłopotów, jakie na siebie ściągnął? Czy seria zwariowanych perypetii pozwoli bohaterom uniknąć niechcianego spotkania? Jakie sekrety skrywa przed sobą nawzajem rodzina Jonesów?
Czy istnieje sposób, żeby przerwać ten niekończący się ciąg gagów, pomyłek, nieporozumień, zlekceważeń, nieusłyszeń, zignorowań, niezauważeń, wkrętek, uników, porażek, upadków? Czy na karuzeli śmiechu Jonesom nie zrobi się niedobrze?
Reżyser | autor tekstu: Michał Buszewicz
Scenografia: Barbara Hanicka
Kostiumy: Mikołaj Dziedzic
Muzyka: Baasch
Choreografia: Katarzyna Sikora
Reżyseria światła: Rafał Paradowski
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 8 marca, Duża Scena - na Dzień Kobiet
Występują:
Karolina Bednarek
Maciej Kobiela
Paweł Kos
Mirosława Olbińska
Rozalia Rusak
Sławomir Sulej
Paulina Walendziakz
Czas trwania spektaklu: 1 godzina i 20 minut bez przerwy
Tajemniczy ogród
Gdyby na świecie zostało tylko jedno drzewo w ogrodzie zamkniętym na klucz i słoik nasion, jesień była niepodobna do jesieni, a dorośli powtarzali „ciężkie czasy, dużo pracy”, nic nie robili, tylko straszyli i ciągle ich nie było, to… to byłaby sytuacja katastroficznie katastrofalna!
W niektórych dzieciach wizja przyszłości świata w kontekście zmiany klimatu wywołuje uczucie niepokoju – zwłaszcza wtedy, gdy nie widzą konkretnych działań podejmowanych przez dorosłych. Coraz częściej czują też presję, by samodzielnie ratować świat.
„Tajemniczy Ogród” w reżyserii Justyny Łagowskiej to umieszczona w niedalekiej przyszłości muzyczna opowieść o uzdrawianiu przez kontakt z naturą. W adaptacji klasycznej powieści Frances H. Burnett autorstwa Darii Sobik bohaterowie odkrywają tajemniczy ogród i wyruszają w podróż do wspólnego zadbania o siebie. Poczucie osamotnienia zostaje ukojone mocą przyjaźni, współdziałania i samoakceptacji w przestrzeni, w której można czuć złość, krzyczeć, płakać, śmiać się, głęboko oddychać i po prostu nic nie robić.
Spektakl będzie pretekstem do rozmowy o ponadczasowych wartościach i kwestiach ważnych dla młodego pokolenia: przyjaźni i pozytywnych relacjach z innymi ludźmi (niezależnych od ich statusu majątkowego), empatycznym towarzyszeniu w sytuacji choroby, cierpienia i utraty, a także: o znaczeniu przyrody w życiu człowieka oraz wzajemnym między nimi oddziaływaniu – o sile, którą można czerpać z natury, m.in. w sytuacjach kryzysów emocjonalnych – i o trosce, jaką jesteśmy jej winni.
Autorka: Frances Hodgson Burnett
Tłumaczenie: Jadwiga Włodarkiewicz
Reżyseria | scenografia | reżyseria światła: Justyna Łagowska
Adaptacja | dramaturgia: Daria Sobik
Kostiumy: Konrad Parol
Muzyka | piosenki: Rafał Matuszak
Choreografia: Milena Czarnik
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 18 maja 2024, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska
Maria Gładkowska
Łukasz Gosławski
Gracjan Kielar
Maciej Kobiela
Michał Kruk
Halszka Lehman
Rozalia Rusak
Paulina Walendziak
Antoni Włosowicz (gościnnie)
W niektórych dzieciach wizja przyszłości świata w kontekście zmiany klimatu wywołuje uczucie niepokoju – zwłaszcza wtedy, gdy nie widzą konkretnych działań podejmowanych przez dorosłych. Coraz częściej czują też presję, by samodzielnie ratować świat.
„Tajemniczy Ogród” w reżyserii Justyny Łagowskiej to umieszczona w niedalekiej przyszłości muzyczna opowieść o uzdrawianiu przez kontakt z naturą. W adaptacji klasycznej powieści Frances H. Burnett autorstwa Darii Sobik bohaterowie odkrywają tajemniczy ogród i wyruszają w podróż do wspólnego zadbania o siebie. Poczucie osamotnienia zostaje ukojone mocą przyjaźni, współdziałania i samoakceptacji w przestrzeni, w której można czuć złość, krzyczeć, płakać, śmiać się, głęboko oddychać i po prostu nic nie robić.
Spektakl będzie pretekstem do rozmowy o ponadczasowych wartościach i kwestiach ważnych dla młodego pokolenia: przyjaźni i pozytywnych relacjach z innymi ludźmi (niezależnych od ich statusu majątkowego), empatycznym towarzyszeniu w sytuacji choroby, cierpienia i utraty, a także: o znaczeniu przyrody w życiu człowieka oraz wzajemnym między nimi oddziaływaniu – o sile, którą można czerpać z natury, m.in. w sytuacjach kryzysów emocjonalnych – i o trosce, jaką jesteśmy jej winni.
Autorka: Frances Hodgson Burnett
Tłumaczenie: Jadwiga Włodarkiewicz
Reżyseria | scenografia | reżyseria światła: Justyna Łagowska
Adaptacja | dramaturgia: Daria Sobik
Kostiumy: Konrad Parol
Muzyka | piosenki: Rafał Matuszak
Choreografia: Milena Czarnik
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 18 maja 2024, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska
Maria Gładkowska
Łukasz Gosławski
Gracjan Kielar
Maciej Kobiela
Michał Kruk
Halszka Lehman
Rozalia Rusak
Paulina Walendziak
Antoni Włosowicz (gościnnie)
Testament Szekspira
Katolik, nauczyciel, aktor - Szekspir. Czy życie z takim geniuszem jest zawsze usłane różami?
W najnowszym spektaklu Maria Gładkowska wcieli się w rolę mało znanej żony Szekspira – Anne Hathaway. Słodko–gorzki tekst kanadyjskiego pisarza Vern Thiessen odsłania kulisy związku dramatopisarza ze starszą o osiem lat kobietą. „Im większe odnosisz sukcesy tym rzadziej jesteś w domu” mówi bohaterka. Kobieta samodzielnie musi opiekować się dziećmi, opłakiwać odchodzących bliskich i codziennie mierzyć się z tęsknotą za mężem. Chociaż każde z nich ma swoje sekrety to i tak darzą się ogromnym uczuciem.
Sztuka rozpoczyna się tuż po pogrzebie Szekspira. Anna dostaje testament męża od znienawidzonej siostry dramatopisarza. Długo odwleka jego przeczytanie, bowiem ufa, że nic nie powinno jej tam zaskoczyć. Zaczyna wspominać wspólne chwile spędzone z mężem i dziećmi. Czy ostatnia wola Williama będzie w stanie wynagrodzić jej samotne i pełne poświęcenia życie?
przekład:
Hanna Szczerkowska
reżyseria:
Marek Pasieczny
scenografia i kostiumy:
Maciej Lewik
muzyka:
Robert Łuczak
prapremiera polska:
7 lutego 2019 r.,
Mała Sala
W najnowszym spektaklu Maria Gładkowska wcieli się w rolę mało znanej żony Szekspira – Anne Hathaway. Słodko–gorzki tekst kanadyjskiego pisarza Vern Thiessen odsłania kulisy związku dramatopisarza ze starszą o osiem lat kobietą. „Im większe odnosisz sukcesy tym rzadziej jesteś w domu” mówi bohaterka. Kobieta samodzielnie musi opiekować się dziećmi, opłakiwać odchodzących bliskich i codziennie mierzyć się z tęsknotą za mężem. Chociaż każde z nich ma swoje sekrety to i tak darzą się ogromnym uczuciem.
Sztuka rozpoczyna się tuż po pogrzebie Szekspira. Anna dostaje testament męża od znienawidzonej siostry dramatopisarza. Długo odwleka jego przeczytanie, bowiem ufa, że nic nie powinno jej tam zaskoczyć. Zaczyna wspominać wspólne chwile spędzone z mężem i dziećmi. Czy ostatnia wola Williama będzie w stanie wynagrodzić jej samotne i pełne poświęcenia życie?
przekład:
Hanna Szczerkowska
reżyseria:
Marek Pasieczny
scenografia i kostiumy:
Maciej Lewik
muzyka:
Robert Łuczak
prapremiera polska:
7 lutego 2019 r.,
Mała Sala
Zmęczone
Autorka: Daria Sobik
Reżyseria: Joanna Drozda
Scenografia | video | reżyseria światła: Michał Głaszczka
Kostiumy: Jola Łabacz
Choreografia: Bartek Dopytalski
Muzyka | kierownictwo muzyczne: Michał Łaszewicz
Asystent reżysera: Adam Mortas
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 23 listopada 2024 r., Mała Scena
Występują:
Michał Badeński
Monika Buchowiec
Przemysław Dąbrowski
Malwina Jelistratow
Adam Mortas
Mirosława Olbińska
Rozalia Rusak
Reżyseria: Joanna Drozda
Scenografia | video | reżyseria światła: Michał Głaszczka
Kostiumy: Jola Łabacz
Choreografia: Bartek Dopytalski
Muzyka | kierownictwo muzyczne: Michał Łaszewicz
Asystent reżysera: Adam Mortas
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 23 listopada 2024 r., Mała Scena
Występują:
Michał Badeński
Monika Buchowiec
Przemysław Dąbrowski
Malwina Jelistratow
Adam Mortas
Mirosława Olbińska
Rozalia Rusak
Złodziej
Po uroczystej kolacji John i Barbara wraz z przyjaciółmi Jenny i Trevorem wracają do luksusowego domu na wsi. Okazuje się, że zostali okradzeni. Telefon jest głuchy, Barbara przeholowała z alkoholem, a niebezpieczeństwo wciąż wisi w powietrzu. Tym razem przyjaciół nie połączy cocktail-party, ale wspólne zagrożenie. Kiedy zapada wieczór, na jaw wychodzą fakty, które bohaterowie woleliby ukryć. Co jest w sejfie? Dlaczego Trevor zawsze przegrywa, a Barbara ukrywa swój akt urodzenia? Co kryje się w medalionie? Czy nie skradziono czegoś cenniejszego od klejnotów i pieniędzy? Spektakl bawi, iskrząc błyskotliwymi żartami.
Brawurowe zwroty akcji prowadzą do zaskakującego finału. Z wartkiej fabuły wyłania się również refleksja: czy nasze sekrety nie wpływają na relacje z innymi? Pytanie stawia Eric Chappell, autor Złodzieja, twórca scenariuszy kasowych angielskich seriali komediowych oraz sztuk teatralnych, laureat nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej.
Autor: Eric Chappell
Przekład: Elżbieta Woźniak
Reżyseria: Marek Pasieczny
Scenografia: Barbara Wesołowska-Kowalska
Kostiumy: Sławomir Smolorz
Muzyka: Tomasz Łuc
Asystentka reżysera: Jolanta Jackowska
Premiera: 7 maja 2010 roku, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Jenny)
Agnieszka Korzeniowska (Barbara)
Paweł Audykowski (John)
Bartosz Turzyński (Trevor)
Michał Bieliński (Spriggs)
Czas trwania: 2 godziny i 40 minut z przerwą
Sugerowany wiek odbiorcy powyżej czternastu lat.
Brawurowe zwroty akcji prowadzą do zaskakującego finału. Z wartkiej fabuły wyłania się również refleksja: czy nasze sekrety nie wpływają na relacje z innymi? Pytanie stawia Eric Chappell, autor Złodzieja, twórca scenariuszy kasowych angielskich seriali komediowych oraz sztuk teatralnych, laureat nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej.
Autor: Eric Chappell
Przekład: Elżbieta Woźniak
Reżyseria: Marek Pasieczny
Scenografia: Barbara Wesołowska-Kowalska
Kostiumy: Sławomir Smolorz
Muzyka: Tomasz Łuc
Asystentka reżysera: Jolanta Jackowska
Premiera: 7 maja 2010 roku, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Jenny)
Agnieszka Korzeniowska (Barbara)
Paweł Audykowski (John)
Bartosz Turzyński (Trevor)
Michał Bieliński (Spriggs)
Czas trwania: 2 godziny i 40 minut z przerwą
Sugerowany wiek odbiorcy powyżej czternastu lat.