Śmierć komiwojażera
Łódź 05.10.2024, g. 19:00
od 55.00 pln
Pracujesz całe życie, żeby spłacić dom.
I kiedy wreszcie jest już twój,
nie ma komu w nim mieszkać.
Z nagrodzonego Pulitzerem jednego z najwybitniejszych dramatów XX wieku Remigiusz Brzyk wydobywa gorzki komizm życia everymana, szukającego spełnienia w tym, co nie daje mu szczęścia.
Komiwojażer – to brzmi dumnie. Tak naprawdę Willy Loman to zwyczajny domokrążca – taki, od którego większość opędza się jak od natrętnej muchy. Starzejący się apostoł amerykańskiego snu; lojalny budowniczy kapitalizmu, któremu nic się w życiu nie udało. Trybik ledwie w wielkiej machinie iluzji, napędzającej marzenie, by mieć – nawet kosztem bycia. Postać w gruncie rzeczy tragikomiczna w swoich rozpaczliwych rojeniach o sukcesie, zaprzeczaniu porażce i konsekwentnym niszczeniu tego, na czym najbardziej mu zależy. Ale pogrzeb miał ładny…
Ludzie, którzy wchodzili w Polsce w dorosłość na początku lat 90-tych, kiedy rodzący się kapitalizm dawał nadzieję, że amerykański sen ziści się tu i teraz, dziś są w wieku Willy’ego Lomana. Czym różniły się łóżka polowe z Jarmarku Europa od walizek z próbkami towaru? Kredyt frankowy od tego w dolarach? Czy kilka dekad, dzielących nas od dnia, w którym Arthur Miller powołał Lomana do życia i skazał go na śmierć, zmienia kaliber męskiej frustracji? Wreszcie: jak daleko pokoleniu Z, odmawiającemu spełniania rodzicielskich marzeń, do synów Lomana? A może to oni mają rację?
Autor: Arthur Miller
Przekład: Joanna Gorczycka
Reżyseria: Remigiusz Brzyk
Scenografia: Marika Wojciechowska
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Jacek Grudzień
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 2 grudnia 2023 | Duża Scena
Występują:
Juliusz Chrząstowski (gościnnie aktor Narodowego Starego Teatru w Krakowie) – Willy Loman
Katarzyna Żuk – Linda Loman
Maciej Kobiela – Biff Loman
Damian Sosnowski – Happy Loman
Piotr Seweryński – Charley
Sławomir Sulej – Wuj Ben
Karolina Bednarek – Howard Wagner, Letta
Edmund Krempiński – Bernard
Magdalena Kaszewska – kobieta (Ewa)
Rozalia Rusak (debiut) – Miss Forsythe
Wojciech Oleksiewicz – Stanley
Czas trwania spektaklu: 3 godziny z jedną przerwą
UWAGA!
W trakcie spektaklu na scenie palone są papierosy.
Prosimy o punktualność. Ze względu na inscenizację spektaklu spóźnieni widzowie nie będą wpuszczani na przedstawienie.
I kiedy wreszcie jest już twój,
nie ma komu w nim mieszkać.
Z nagrodzonego Pulitzerem jednego z najwybitniejszych dramatów XX wieku Remigiusz Brzyk wydobywa gorzki komizm życia everymana, szukającego spełnienia w tym, co nie daje mu szczęścia.
Komiwojażer – to brzmi dumnie. Tak naprawdę Willy Loman to zwyczajny domokrążca – taki, od którego większość opędza się jak od natrętnej muchy. Starzejący się apostoł amerykańskiego snu; lojalny budowniczy kapitalizmu, któremu nic się w życiu nie udało. Trybik ledwie w wielkiej machinie iluzji, napędzającej marzenie, by mieć – nawet kosztem bycia. Postać w gruncie rzeczy tragikomiczna w swoich rozpaczliwych rojeniach o sukcesie, zaprzeczaniu porażce i konsekwentnym niszczeniu tego, na czym najbardziej mu zależy. Ale pogrzeb miał ładny…
Ludzie, którzy wchodzili w Polsce w dorosłość na początku lat 90-tych, kiedy rodzący się kapitalizm dawał nadzieję, że amerykański sen ziści się tu i teraz, dziś są w wieku Willy’ego Lomana. Czym różniły się łóżka polowe z Jarmarku Europa od walizek z próbkami towaru? Kredyt frankowy od tego w dolarach? Czy kilka dekad, dzielących nas od dnia, w którym Arthur Miller powołał Lomana do życia i skazał go na śmierć, zmienia kaliber męskiej frustracji? Wreszcie: jak daleko pokoleniu Z, odmawiającemu spełniania rodzicielskich marzeń, do synów Lomana? A może to oni mają rację?
Autor: Arthur Miller
Przekład: Joanna Gorczycka
Reżyseria: Remigiusz Brzyk
Scenografia: Marika Wojciechowska
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Jacek Grudzień
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 2 grudnia 2023 | Duża Scena
Występują:
Juliusz Chrząstowski (gościnnie aktor Narodowego Starego Teatru w Krakowie) – Willy Loman
Katarzyna Żuk – Linda Loman
Maciej Kobiela – Biff Loman
Damian Sosnowski – Happy Loman
Piotr Seweryński – Charley
Sławomir Sulej – Wuj Ben
Karolina Bednarek – Howard Wagner, Letta
Edmund Krempiński – Bernard
Magdalena Kaszewska – kobieta (Ewa)
Rozalia Rusak (debiut) – Miss Forsythe
Wojciech Oleksiewicz – Stanley
Czas trwania spektaklu: 3 godziny z jedną przerwą
UWAGA!
W trakcie spektaklu na scenie palone są papierosy.
Prosimy o punktualność. Ze względu na inscenizację spektaklu spóźnieni widzowie nie będą wpuszczani na przedstawienie.
Carmen
Łódź 05.10.2024, g. 19:15
od 30.00 pln
Na kanwie XIX-wiecznej noweli Prospera Mériméego i jej operowej adaptacji autorstwa Georgesa Bizeta - Anna Obszańska i Błażej Biegasiewicz eksplorują koncepcję kultury gwałtu i badają granice między seksualnością a seksualizacją, redukującą egzystencję człowieka – niezależnie od płci – do kategorii ciała-obiektu. Ciała niedoskonałego i wymagającego poprawek. Ciała prowokującego, kuszącego i obrzydliwego. Ciała, które należy poskromić.
Ciało – jego fizyczność i biologiczność, jest najważniejszym narzędziem budowania przekazu i świata przedstawionego. Kreacje aktorskie i obecność sceniczna mają swój początek w fizycznym działaniu i cielesności, a ruch i choreografia stanowią główny element spektaklu.
Czy to mężczyźni – osaczając Carmen – sprowadzają jej podmiotowość do rozerotyzowanego ciała, czy może ona sama, bezustannie obdarzana pożądliwymi spojrzeniami, redukuje mężczyzn do kategorii owładniętych popędem seksualnym dzikich samców? Ciało i spojrzenie stają się areną corridy – polem walki o własną tożsamość, a doświadczane na co dzień gesty uprzedmiotawiające i dehumanizujące kobiety i mężczyzn podważają ich autonomiczność i wolność.
Spektakl realizowany w ramach Festiwalu "Łódź Czterech Kultur" oraz projektu Nowy i Młodzi, we współpracy zespołu aktorskiego Teatru Nowego z absolwent(k)ami Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu i Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.
Reżyseria: Anna Obszańska
Dramaturgia: Błażej Biegasiewicz
Scenografia: Anna Obszańska | Błażej Biegasiewicz
Kostiumy: Mateusz Jagodziński
Muzyka: Rafał Ryterski
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 września 2023 | Mała Scena
Czas trwania: 65 minut bez przerwy
Występują:
Barbara Dembińska
Łukasz Gosławski
Antoni Włosowicz (student PWSFTviT | debiut)
Marek Bula (gościnnie)
Katarzyna Janek (gościnnie)
Magdalena Malik (gościnnie)
Ciało – jego fizyczność i biologiczność, jest najważniejszym narzędziem budowania przekazu i świata przedstawionego. Kreacje aktorskie i obecność sceniczna mają swój początek w fizycznym działaniu i cielesności, a ruch i choreografia stanowią główny element spektaklu.
Czy to mężczyźni – osaczając Carmen – sprowadzają jej podmiotowość do rozerotyzowanego ciała, czy może ona sama, bezustannie obdarzana pożądliwymi spojrzeniami, redukuje mężczyzn do kategorii owładniętych popędem seksualnym dzikich samców? Ciało i spojrzenie stają się areną corridy – polem walki o własną tożsamość, a doświadczane na co dzień gesty uprzedmiotawiające i dehumanizujące kobiety i mężczyzn podważają ich autonomiczność i wolność.
Spektakl realizowany w ramach Festiwalu "Łódź Czterech Kultur" oraz projektu Nowy i Młodzi, we współpracy zespołu aktorskiego Teatru Nowego z absolwent(k)ami Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu i Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.
Reżyseria: Anna Obszańska
Dramaturgia: Błażej Biegasiewicz
Scenografia: Anna Obszańska | Błażej Biegasiewicz
Kostiumy: Mateusz Jagodziński
Muzyka: Rafał Ryterski
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 września 2023 | Mała Scena
Czas trwania: 65 minut bez przerwy
Występują:
Barbara Dembińska
Łukasz Gosławski
Antoni Włosowicz (student PWSFTviT | debiut)
Marek Bula (gościnnie)
Katarzyna Janek (gościnnie)
Magdalena Malik (gościnnie)
Scena IMPRO Teatru Nowego - improwizowana komedia muzyczna
Łódź 05.10.2024, g. 21:15
od 70.00 pln
Jeśli jeszcze nie zaliczacie się do grona naszych miłośników, Scena Impro z pewnością to zmieni.
Improwizowana komedia muzyczna to wydarzenie pełne niewiadomych. Za każdym razem to Wy tworzycie jego scenariusz, wymyślacie role aktorom, proponujecie miejsca akcji, narzucacie styl i sposób gry.
My realizujemy te wszystkie, nawet najbardziej zwariowane pomysły. Efekty często zaskakują także nas samych!
Improwizowana komedia muzyczna to wydarzenie pełne niewiadomych. Za każdym razem to Wy tworzycie jego scenariusz, wymyślacie role aktorom, proponujecie miejsca akcji, narzucacie styl i sposób gry.
My realizujemy te wszystkie, nawet najbardziej zwariowane pomysły. Efekty często zaskakują także nas samych!
Carmen
Łódź 06.10.2024, g. 17:15
od 30.00 pln
Na kanwie XIX-wiecznej noweli Prospera Mériméego i jej operowej adaptacji autorstwa Georgesa Bizeta - Anna Obszańska i Błażej Biegasiewicz eksplorują koncepcję kultury gwałtu i badają granice między seksualnością a seksualizacją, redukującą egzystencję człowieka – niezależnie od płci – do kategorii ciała-obiektu. Ciała niedoskonałego i wymagającego poprawek. Ciała prowokującego, kuszącego i obrzydliwego. Ciała, które należy poskromić.
Ciało – jego fizyczność i biologiczność, jest najważniejszym narzędziem budowania przekazu i świata przedstawionego. Kreacje aktorskie i obecność sceniczna mają swój początek w fizycznym działaniu i cielesności, a ruch i choreografia stanowią główny element spektaklu.
Czy to mężczyźni – osaczając Carmen – sprowadzają jej podmiotowość do rozerotyzowanego ciała, czy może ona sama, bezustannie obdarzana pożądliwymi spojrzeniami, redukuje mężczyzn do kategorii owładniętych popędem seksualnym dzikich samców? Ciało i spojrzenie stają się areną corridy – polem walki o własną tożsamość, a doświadczane na co dzień gesty uprzedmiotawiające i dehumanizujące kobiety i mężczyzn podważają ich autonomiczność i wolność.
Spektakl realizowany w ramach Festiwalu "Łódź Czterech Kultur" oraz projektu Nowy i Młodzi, we współpracy zespołu aktorskiego Teatru Nowego z absolwent(k)ami Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu i Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.
Reżyseria: Anna Obszańska
Dramaturgia: Błażej Biegasiewicz
Scenografia: Anna Obszańska | Błażej Biegasiewicz
Kostiumy: Mateusz Jagodziński
Muzyka: Rafał Ryterski
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 września 2023 | Mała Scena
Czas trwania: 65 minut bez przerwy
Występują:
Barbara Dembińska
Łukasz Gosławski
Antoni Włosowicz (student PWSFTviT | debiut)
Marek Bula (gościnnie)
Katarzyna Janek (gościnnie)
Magdalena Malik (gościnnie)
Ciało – jego fizyczność i biologiczność, jest najważniejszym narzędziem budowania przekazu i świata przedstawionego. Kreacje aktorskie i obecność sceniczna mają swój początek w fizycznym działaniu i cielesności, a ruch i choreografia stanowią główny element spektaklu.
Czy to mężczyźni – osaczając Carmen – sprowadzają jej podmiotowość do rozerotyzowanego ciała, czy może ona sama, bezustannie obdarzana pożądliwymi spojrzeniami, redukuje mężczyzn do kategorii owładniętych popędem seksualnym dzikich samców? Ciało i spojrzenie stają się areną corridy – polem walki o własną tożsamość, a doświadczane na co dzień gesty uprzedmiotawiające i dehumanizujące kobiety i mężczyzn podważają ich autonomiczność i wolność.
Spektakl realizowany w ramach Festiwalu "Łódź Czterech Kultur" oraz projektu Nowy i Młodzi, we współpracy zespołu aktorskiego Teatru Nowego z absolwent(k)ami Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu i Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.
Reżyseria: Anna Obszańska
Dramaturgia: Błażej Biegasiewicz
Scenografia: Anna Obszańska | Błażej Biegasiewicz
Kostiumy: Mateusz Jagodziński
Muzyka: Rafał Ryterski
Inspicjentka: Hanna Molenda
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 17 września 2023 | Mała Scena
Czas trwania: 65 minut bez przerwy
Występują:
Barbara Dembińska
Łukasz Gosławski
Antoni Włosowicz (student PWSFTviT | debiut)
Marek Bula (gościnnie)
Katarzyna Janek (gościnnie)
Magdalena Malik (gościnnie)
Śmierć komiwojażera
Łódź 06.10.2024, g. 18:00
od 55.00 pln
Pracujesz całe życie, żeby spłacić dom.
I kiedy wreszcie jest już twój,
nie ma komu w nim mieszkać.
Z nagrodzonego Pulitzerem jednego z najwybitniejszych dramatów XX wieku Remigiusz Brzyk wydobywa gorzki komizm życia everymana, szukającego spełnienia w tym, co nie daje mu szczęścia.
Komiwojażer – to brzmi dumnie. Tak naprawdę Willy Loman to zwyczajny domokrążca – taki, od którego większość opędza się jak od natrętnej muchy. Starzejący się apostoł amerykańskiego snu; lojalny budowniczy kapitalizmu, któremu nic się w życiu nie udało. Trybik ledwie w wielkiej machinie iluzji, napędzającej marzenie, by mieć – nawet kosztem bycia. Postać w gruncie rzeczy tragikomiczna w swoich rozpaczliwych rojeniach o sukcesie, zaprzeczaniu porażce i konsekwentnym niszczeniu tego, na czym najbardziej mu zależy. Ale pogrzeb miał ładny…
Ludzie, którzy wchodzili w Polsce w dorosłość na początku lat 90-tych, kiedy rodzący się kapitalizm dawał nadzieję, że amerykański sen ziści się tu i teraz, dziś są w wieku Willy’ego Lomana. Czym różniły się łóżka polowe z Jarmarku Europa od walizek z próbkami towaru? Kredyt frankowy od tego w dolarach? Czy kilka dekad, dzielących nas od dnia, w którym Arthur Miller powołał Lomana do życia i skazał go na śmierć, zmienia kaliber męskiej frustracji? Wreszcie: jak daleko pokoleniu Z, odmawiającemu spełniania rodzicielskich marzeń, do synów Lomana? A może to oni mają rację?
Autor: Arthur Miller
Przekład: Joanna Gorczycka
Reżyseria: Remigiusz Brzyk
Scenografia: Marika Wojciechowska
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Jacek Grudzień
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 2 grudnia 2023 | Duża Scena
Występują:
Juliusz Chrząstowski (gościnnie aktor Narodowego Starego Teatru w Krakowie) – Willy Loman
Katarzyna Żuk – Linda Loman
Maciej Kobiela – Biff Loman
Damian Sosnowski – Happy Loman
Piotr Seweryński – Charley
Sławomir Sulej – Wuj Ben
Karolina Bednarek – Howard Wagner, Letta
Edmund Krempiński – Bernard
Magdalena Kaszewska – kobieta (Ewa)
Rozalia Rusak (debiut) – Miss Forsythe
Wojciech Oleksiewicz – Stanley
Czas trwania spektaklu: 3 godziny z jedną przerwą
UWAGA!
W trakcie spektaklu na scenie palone są papierosy.
Prosimy o punktualność. Ze względu na inscenizację spektaklu spóźnieni widzowie nie będą wpuszczani na przedstawienie.
I kiedy wreszcie jest już twój,
nie ma komu w nim mieszkać.
Z nagrodzonego Pulitzerem jednego z najwybitniejszych dramatów XX wieku Remigiusz Brzyk wydobywa gorzki komizm życia everymana, szukającego spełnienia w tym, co nie daje mu szczęścia.
Komiwojażer – to brzmi dumnie. Tak naprawdę Willy Loman to zwyczajny domokrążca – taki, od którego większość opędza się jak od natrętnej muchy. Starzejący się apostoł amerykańskiego snu; lojalny budowniczy kapitalizmu, któremu nic się w życiu nie udało. Trybik ledwie w wielkiej machinie iluzji, napędzającej marzenie, by mieć – nawet kosztem bycia. Postać w gruncie rzeczy tragikomiczna w swoich rozpaczliwych rojeniach o sukcesie, zaprzeczaniu porażce i konsekwentnym niszczeniu tego, na czym najbardziej mu zależy. Ale pogrzeb miał ładny…
Ludzie, którzy wchodzili w Polsce w dorosłość na początku lat 90-tych, kiedy rodzący się kapitalizm dawał nadzieję, że amerykański sen ziści się tu i teraz, dziś są w wieku Willy’ego Lomana. Czym różniły się łóżka polowe z Jarmarku Europa od walizek z próbkami towaru? Kredyt frankowy od tego w dolarach? Czy kilka dekad, dzielących nas od dnia, w którym Arthur Miller powołał Lomana do życia i skazał go na śmierć, zmienia kaliber męskiej frustracji? Wreszcie: jak daleko pokoleniu Z, odmawiającemu spełniania rodzicielskich marzeń, do synów Lomana? A może to oni mają rację?
Autor: Arthur Miller
Przekład: Joanna Gorczycka
Reżyseria: Remigiusz Brzyk
Scenografia: Marika Wojciechowska
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Jacek Grudzień
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Premiera: 2 grudnia 2023 | Duża Scena
Występują:
Juliusz Chrząstowski (gościnnie aktor Narodowego Starego Teatru w Krakowie) – Willy Loman
Katarzyna Żuk – Linda Loman
Maciej Kobiela – Biff Loman
Damian Sosnowski – Happy Loman
Piotr Seweryński – Charley
Sławomir Sulej – Wuj Ben
Karolina Bednarek – Howard Wagner, Letta
Edmund Krempiński – Bernard
Magdalena Kaszewska – kobieta (Ewa)
Rozalia Rusak (debiut) – Miss Forsythe
Wojciech Oleksiewicz – Stanley
Czas trwania spektaklu: 3 godziny z jedną przerwą
UWAGA!
W trakcie spektaklu na scenie palone są papierosy.
Prosimy o punktualność. Ze względu na inscenizację spektaklu spóźnieni widzowie nie będą wpuszczani na przedstawienie.
Dobrze ułożony młodzieniec
Łódź 12.10.2024, g. 19:00
od 35.00 pln
Inspirowany międzywojenną historią łodzianina Eugeniusza Steinbarta spektakl porusza na wskroś współczesny temat nienormatywności płciowej i jej społecznego odbioru.
Jest opowieścią o próbie ucieczki z opresyjnego systemu społecznego, w którym role są określone sztywno i narzucone raz na zawsze; historią niezgody wobec bezradności, bierności i postępowania wbrew sobie; wyrazem buntu przeciwko życiu w roli kobiety, kiedy się kobietą nie jest; manifestem odwagi do życia na własnych warunkach – bez binarnych podziałów, kategorii i wlewania ciał w foremki.
Spektakl odwołuje się do wydarzeń towarzyszących toczącemu się w latach 1938-1939 przed sądem okręgowym w Łodzi procesowi „młodej kobiety wyglądającej zupełnie jak mężczyzna”*.
Jak donosi „Ilustrowana Republika” z 6 stycznia 1939 roku: „kobieta udawała mężczyznę (…) nie tylko rzecby można — na optykę, ale również wobec władz stanu cywilnego. Ożeniła się (…), meldując się jako mężczyzna wobec kapłana, a ożeniwszy się — została nawet «ojcem» i zameldowała dziecko zrodzone z swej «żony» za swoje”.
W tym samym artykule z „Ilustrowanej Republiki” czytamy: „już na kilka lat wcześniej «Eugeniusz» Steinbart, desperat, który z wysokości trzeciego piętra jednego z domów przy ul. Nawrot rzucił się na bruk, odniósł złamanie kręgosłupa i dopiero w karetce pogotowia okazał się kobietą — zwrócił na siebie uwagę władz”.
„W jakim celu Sztajnbartówna przedzierzgnęła się w mężczyznę nie stwierdzono”. Wiadomo natomiast, że w momencie targnięcia się na swoje życie w roku 1935 mężczyzna ten był bezdomny, cieszył się opinią dobrze ułożonego młodzieńca, miał narzeczoną, a przyszłą żonę Czesławę Zaleśną poznał właśnie w szpitalnym oddziale kobiecym, w którym dochodził do zdrowia.
Eugeniusz Steinbart identyfikował się jako mężczyzna, jako narzeczony i mąż wchodził w relacje romantyczne, jako ojciec wychowywał córkę. Po załamaniu nerwowym i próbie samobójczej jeszcze się w swojej identyfikacji umocnił. W czasach, kiedy osoby transpłciowe nie miały kulturowej reprezentacji, a społeczność nie wypracowała jeszcze języka, który by tę reprezentację sankcjonował, Eugeniusz Steinbart w dokumentach i relacjach medialnych znajdował informacje o sobie sprzeczne z tym, kim był naprawdę. Jego męska tożsamość w świetle prawa i w oczach społeczeństwa była fałszerstwem, jego próby wyrażania siebie były karane.
Za posługiwanie się dowodem tożsamości swojego kuzyna i poświadczenie nieprawdy w styczniu 1939 roku został skazany na 8 miesięcy więzienia. We wrześniu 1939 roku wybuchła wojna.
Co działo się dalej z Eugeniuszem? W jakiej roli płciowej postanowił kontynuować życie? W jakim ciele odnalazłby się dziś? W jakim kraju? W jakim mieście? Czy w Łodzi?
To tutaj przy ulicy Częstochowskiej mieścił się zakład produkujący protezy prącia. To w Łodzi Anna Grodzka, kiedy była posłanką, chciała utworzyć centrum dla dzieci i młodzieży cierpiących z powodu dysforii płciowej, gdzie mogłyby otrzymać wsparcie lekarzy, psychiatrów, psychologów i seksuologów, uzyskać diagnozę i szybką pomoc. To łódzki szpital im. Barlickiego był w latach 90. jedynym w kraju i jednym z dwóch w Europie Wschodniej, gdzie przeprowadzano operacje uzgodnienia płci, a później – wykonywano ich najwięcej. Może to w Łodzi te procedury znowu będą całkowicie bezpłatne?
*cytaty pochodzą z międzywojennej prasy, zachowujemy oryginalną pisownię
Reżyseria: Wiktor Rubin
Tekst | dramaturgia: Jolanta Janiczak
Scenografia | video: Łukasz Surowiec
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Krzysztof Kaliski
Reżyseria światła: Jacqueline Sobiszewski
Asystent reżysera: Michał Kruk
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 25 marca 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Karolina Bednarek (Wiktoria Skempińska, narzeczona Eugeniusza)
Monika Buchowiec (Maria Zaleśna, teściowa Eugeniusza)
Maciej Kobiela (Oskar, brat Eugeniusza)
Michał Kruk (Prokurator Kłoczkowski)
Paweł Kos (Adwokat Szychwart)
Halszka Lehman (Elżbieta, córka Eugeniusza)
Paulina Walendziak (Czesława Zaleśna, żona Eugeniusza)
Edmund Krempiński (gościnnie | Eugeniusz Steinbart)
Sugerowany wiek widza: 16+
Czas trwania spektaklu: 1 godzina i 40 minut bez przerwy
Jest opowieścią o próbie ucieczki z opresyjnego systemu społecznego, w którym role są określone sztywno i narzucone raz na zawsze; historią niezgody wobec bezradności, bierności i postępowania wbrew sobie; wyrazem buntu przeciwko życiu w roli kobiety, kiedy się kobietą nie jest; manifestem odwagi do życia na własnych warunkach – bez binarnych podziałów, kategorii i wlewania ciał w foremki.
Spektakl odwołuje się do wydarzeń towarzyszących toczącemu się w latach 1938-1939 przed sądem okręgowym w Łodzi procesowi „młodej kobiety wyglądającej zupełnie jak mężczyzna”*.
Jak donosi „Ilustrowana Republika” z 6 stycznia 1939 roku: „kobieta udawała mężczyznę (…) nie tylko rzecby można — na optykę, ale również wobec władz stanu cywilnego. Ożeniła się (…), meldując się jako mężczyzna wobec kapłana, a ożeniwszy się — została nawet «ojcem» i zameldowała dziecko zrodzone z swej «żony» za swoje”.
W tym samym artykule z „Ilustrowanej Republiki” czytamy: „już na kilka lat wcześniej «Eugeniusz» Steinbart, desperat, który z wysokości trzeciego piętra jednego z domów przy ul. Nawrot rzucił się na bruk, odniósł złamanie kręgosłupa i dopiero w karetce pogotowia okazał się kobietą — zwrócił na siebie uwagę władz”.
„W jakim celu Sztajnbartówna przedzierzgnęła się w mężczyznę nie stwierdzono”. Wiadomo natomiast, że w momencie targnięcia się na swoje życie w roku 1935 mężczyzna ten był bezdomny, cieszył się opinią dobrze ułożonego młodzieńca, miał narzeczoną, a przyszłą żonę Czesławę Zaleśną poznał właśnie w szpitalnym oddziale kobiecym, w którym dochodził do zdrowia.
Eugeniusz Steinbart identyfikował się jako mężczyzna, jako narzeczony i mąż wchodził w relacje romantyczne, jako ojciec wychowywał córkę. Po załamaniu nerwowym i próbie samobójczej jeszcze się w swojej identyfikacji umocnił. W czasach, kiedy osoby transpłciowe nie miały kulturowej reprezentacji, a społeczność nie wypracowała jeszcze języka, który by tę reprezentację sankcjonował, Eugeniusz Steinbart w dokumentach i relacjach medialnych znajdował informacje o sobie sprzeczne z tym, kim był naprawdę. Jego męska tożsamość w świetle prawa i w oczach społeczeństwa była fałszerstwem, jego próby wyrażania siebie były karane.
Za posługiwanie się dowodem tożsamości swojego kuzyna i poświadczenie nieprawdy w styczniu 1939 roku został skazany na 8 miesięcy więzienia. We wrześniu 1939 roku wybuchła wojna.
Co działo się dalej z Eugeniuszem? W jakiej roli płciowej postanowił kontynuować życie? W jakim ciele odnalazłby się dziś? W jakim kraju? W jakim mieście? Czy w Łodzi?
To tutaj przy ulicy Częstochowskiej mieścił się zakład produkujący protezy prącia. To w Łodzi Anna Grodzka, kiedy była posłanką, chciała utworzyć centrum dla dzieci i młodzieży cierpiących z powodu dysforii płciowej, gdzie mogłyby otrzymać wsparcie lekarzy, psychiatrów, psychologów i seksuologów, uzyskać diagnozę i szybką pomoc. To łódzki szpital im. Barlickiego był w latach 90. jedynym w kraju i jednym z dwóch w Europie Wschodniej, gdzie przeprowadzano operacje uzgodnienia płci, a później – wykonywano ich najwięcej. Może to w Łodzi te procedury znowu będą całkowicie bezpłatne?
*cytaty pochodzą z międzywojennej prasy, zachowujemy oryginalną pisownię
Reżyseria: Wiktor Rubin
Tekst | dramaturgia: Jolanta Janiczak
Scenografia | video: Łukasz Surowiec
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Krzysztof Kaliski
Reżyseria światła: Jacqueline Sobiszewski
Asystent reżysera: Michał Kruk
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 25 marca 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Karolina Bednarek (Wiktoria Skempińska, narzeczona Eugeniusza)
Monika Buchowiec (Maria Zaleśna, teściowa Eugeniusza)
Maciej Kobiela (Oskar, brat Eugeniusza)
Michał Kruk (Prokurator Kłoczkowski)
Paweł Kos (Adwokat Szychwart)
Halszka Lehman (Elżbieta, córka Eugeniusza)
Paulina Walendziak (Czesława Zaleśna, żona Eugeniusza)
Edmund Krempiński (gościnnie | Eugeniusz Steinbart)
Sugerowany wiek widza: 16+
Czas trwania spektaklu: 1 godzina i 40 minut bez przerwy
Beze mnie jesteś nikim
Łódź 13.10.2024, g. 17:15
od 35.00 pln
Pierwszy etap tonięcia to zachłyśnięcie. Człowiek wpada w panikę, próbuje wstrzymać oddech, w organizmie zaczyna spadać poziom tlenu. Organizm próbuje się bronić, wymusza odruch oddechu, a tonący połyka wodę…
Człowiek tonie bezgłośnie. Nikt nie usłyszy wołania o pomoc, usta i płuca wypełniają się wodą. Może ktoś zauważy machanie rękami, rozpaczliwą próbę utrzymania się na powierzchni ale rzadko kiedy odczyta sygnały. Przerażający jest fakt, że osoba tonąca zachowuje świadomość, nawet w momencie kiedy leży już na dnie. Nie może się ruszyć i wie, że umiera…
Zrealizowany na podstawie wstrząsającego reportażu Jacka Hołuba o tym samym tytule spektakl opowiada o przemocy, stale obecnej w naszych domach i kulturze – jej przyczynach, mechanizmach, a także społecznym i instytucjonalnym przyzwoleniu i zobojętnieniu na zamknięte w czterech ścianach akty agresji.
Twórczynie i twórcy podejmują próbę opowiedzenia o przemocy bez jej reprodukowania – szukają teatralnej i plastycznej metafory, która – oddając głos ofiarom – nie powiela przemocowych wzorców.
Aktorki i aktorzy w performatywny sposób poruszają się po przestrzeniach wspomnień bohaterek i bohaterów, próbując znaleźć odpowiedź na zależności i mechanizmy systemu działania przemocy: jej ofiar, sprawczyń i sprawców, by opowiedzieć historię uratowania – historię nadziei, że można się z tej ciemności wynurzyć.
Autor: Jacek Hołub
Reżyseria | adaptacja | dramaturgia: Agata Biziuk
Scenografia | kostiumy: Marika Wojciechowska
Koordynacja scen intymnych | choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
Video: Piotr Wacowski
Realizacja zdjęć podwodnych: Bartosz Stróżyński FIMUFO STUDIO
Muzyka: Piotr Klimek
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 26 maja 2023 roku | Mała Scena
Występują:
Malwina Jelistratow
Gracjan Kielar
Damian Sosnowski
Katarzyna Żuk
Spektakl przeznaczony dla widzów w wieku 16+
Czas trwania: 1 godzina i 30 minut bez przerwy
Człowiek tonie bezgłośnie. Nikt nie usłyszy wołania o pomoc, usta i płuca wypełniają się wodą. Może ktoś zauważy machanie rękami, rozpaczliwą próbę utrzymania się na powierzchni ale rzadko kiedy odczyta sygnały. Przerażający jest fakt, że osoba tonąca zachowuje świadomość, nawet w momencie kiedy leży już na dnie. Nie może się ruszyć i wie, że umiera…
Zrealizowany na podstawie wstrząsającego reportażu Jacka Hołuba o tym samym tytule spektakl opowiada o przemocy, stale obecnej w naszych domach i kulturze – jej przyczynach, mechanizmach, a także społecznym i instytucjonalnym przyzwoleniu i zobojętnieniu na zamknięte w czterech ścianach akty agresji.
Twórczynie i twórcy podejmują próbę opowiedzenia o przemocy bez jej reprodukowania – szukają teatralnej i plastycznej metafory, która – oddając głos ofiarom – nie powiela przemocowych wzorców.
Aktorki i aktorzy w performatywny sposób poruszają się po przestrzeniach wspomnień bohaterek i bohaterów, próbując znaleźć odpowiedź na zależności i mechanizmy systemu działania przemocy: jej ofiar, sprawczyń i sprawców, by opowiedzieć historię uratowania – historię nadziei, że można się z tej ciemności wynurzyć.
Autor: Jacek Hołub
Reżyseria | adaptacja | dramaturgia: Agata Biziuk
Scenografia | kostiumy: Marika Wojciechowska
Koordynacja scen intymnych | choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
Video: Piotr Wacowski
Realizacja zdjęć podwodnych: Bartosz Stróżyński FIMUFO STUDIO
Muzyka: Piotr Klimek
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 26 maja 2023 roku | Mała Scena
Występują:
Malwina Jelistratow
Gracjan Kielar
Damian Sosnowski
Katarzyna Żuk
Spektakl przeznaczony dla widzów w wieku 16+
Czas trwania: 1 godzina i 30 minut bez przerwy
Dobrze ułożony młodzieniec
Łódź 13.10.2024, g. 18:00
od 35.00 pln
Inspirowany międzywojenną historią łodzianina Eugeniusza Steinbarta spektakl porusza na wskroś współczesny temat nienormatywności płciowej i jej społecznego odbioru.
Jest opowieścią o próbie ucieczki z opresyjnego systemu społecznego, w którym role są określone sztywno i narzucone raz na zawsze; historią niezgody wobec bezradności, bierności i postępowania wbrew sobie; wyrazem buntu przeciwko życiu w roli kobiety, kiedy się kobietą nie jest; manifestem odwagi do życia na własnych warunkach – bez binarnych podziałów, kategorii i wlewania ciał w foremki.
Spektakl odwołuje się do wydarzeń towarzyszących toczącemu się w latach 1938-1939 przed sądem okręgowym w Łodzi procesowi „młodej kobiety wyglądającej zupełnie jak mężczyzna”*.
Jak donosi „Ilustrowana Republika” z 6 stycznia 1939 roku: „kobieta udawała mężczyznę (…) nie tylko rzecby można — na optykę, ale również wobec władz stanu cywilnego. Ożeniła się (…), meldując się jako mężczyzna wobec kapłana, a ożeniwszy się — została nawet «ojcem» i zameldowała dziecko zrodzone z swej «żony» za swoje”.
W tym samym artykule z „Ilustrowanej Republiki” czytamy: „już na kilka lat wcześniej «Eugeniusz» Steinbart, desperat, który z wysokości trzeciego piętra jednego z domów przy ul. Nawrot rzucił się na bruk, odniósł złamanie kręgosłupa i dopiero w karetce pogotowia okazał się kobietą — zwrócił na siebie uwagę władz”.
„W jakim celu Sztajnbartówna przedzierzgnęła się w mężczyznę nie stwierdzono”. Wiadomo natomiast, że w momencie targnięcia się na swoje życie w roku 1935 mężczyzna ten był bezdomny, cieszył się opinią dobrze ułożonego młodzieńca, miał narzeczoną, a przyszłą żonę Czesławę Zaleśną poznał właśnie w szpitalnym oddziale kobiecym, w którym dochodził do zdrowia.
Eugeniusz Steinbart identyfikował się jako mężczyzna, jako narzeczony i mąż wchodził w relacje romantyczne, jako ojciec wychowywał córkę. Po załamaniu nerwowym i próbie samobójczej jeszcze się w swojej identyfikacji umocnił. W czasach, kiedy osoby transpłciowe nie miały kulturowej reprezentacji, a społeczność nie wypracowała jeszcze języka, który by tę reprezentację sankcjonował, Eugeniusz Steinbart w dokumentach i relacjach medialnych znajdował informacje o sobie sprzeczne z tym, kim był naprawdę. Jego męska tożsamość w świetle prawa i w oczach społeczeństwa była fałszerstwem, jego próby wyrażania siebie były karane.
Za posługiwanie się dowodem tożsamości swojego kuzyna i poświadczenie nieprawdy w styczniu 1939 roku został skazany na 8 miesięcy więzienia. We wrześniu 1939 roku wybuchła wojna.
Co działo się dalej z Eugeniuszem? W jakiej roli płciowej postanowił kontynuować życie? W jakim ciele odnalazłby się dziś? W jakim kraju? W jakim mieście? Czy w Łodzi?
To tutaj przy ulicy Częstochowskiej mieścił się zakład produkujący protezy prącia. To w Łodzi Anna Grodzka, kiedy była posłanką, chciała utworzyć centrum dla dzieci i młodzieży cierpiących z powodu dysforii płciowej, gdzie mogłyby otrzymać wsparcie lekarzy, psychiatrów, psychologów i seksuologów, uzyskać diagnozę i szybką pomoc. To łódzki szpital im. Barlickiego był w latach 90. jedynym w kraju i jednym z dwóch w Europie Wschodniej, gdzie przeprowadzano operacje uzgodnienia płci, a później – wykonywano ich najwięcej. Może to w Łodzi te procedury znowu będą całkowicie bezpłatne?
*cytaty pochodzą z międzywojennej prasy, zachowujemy oryginalną pisownię
Reżyseria: Wiktor Rubin
Tekst | dramaturgia: Jolanta Janiczak
Scenografia | video: Łukasz Surowiec
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Krzysztof Kaliski
Reżyseria światła: Jacqueline Sobiszewski
Asystent reżysera: Michał Kruk
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 25 marca 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Karolina Bednarek (Wiktoria Skempińska, narzeczona Eugeniusza)
Monika Buchowiec (Maria Zaleśna, teściowa Eugeniusza)
Maciej Kobiela (Oskar, brat Eugeniusza)
Michał Kruk (Prokurator Kłoczkowski)
Paweł Kos (Adwokat Szychwart)
Halszka Lehman (Elżbieta, córka Eugeniusza)
Paulina Walendziak (Czesława Zaleśna, żona Eugeniusza)
Edmund Krempiński (gościnnie | Eugeniusz Steinbart)
Sugerowany wiek widza: 16+
Czas trwania spektaklu: 1 godzina i 40 minut bez przerwy
Jest opowieścią o próbie ucieczki z opresyjnego systemu społecznego, w którym role są określone sztywno i narzucone raz na zawsze; historią niezgody wobec bezradności, bierności i postępowania wbrew sobie; wyrazem buntu przeciwko życiu w roli kobiety, kiedy się kobietą nie jest; manifestem odwagi do życia na własnych warunkach – bez binarnych podziałów, kategorii i wlewania ciał w foremki.
Spektakl odwołuje się do wydarzeń towarzyszących toczącemu się w latach 1938-1939 przed sądem okręgowym w Łodzi procesowi „młodej kobiety wyglądającej zupełnie jak mężczyzna”*.
Jak donosi „Ilustrowana Republika” z 6 stycznia 1939 roku: „kobieta udawała mężczyznę (…) nie tylko rzecby można — na optykę, ale również wobec władz stanu cywilnego. Ożeniła się (…), meldując się jako mężczyzna wobec kapłana, a ożeniwszy się — została nawet «ojcem» i zameldowała dziecko zrodzone z swej «żony» za swoje”.
W tym samym artykule z „Ilustrowanej Republiki” czytamy: „już na kilka lat wcześniej «Eugeniusz» Steinbart, desperat, który z wysokości trzeciego piętra jednego z domów przy ul. Nawrot rzucił się na bruk, odniósł złamanie kręgosłupa i dopiero w karetce pogotowia okazał się kobietą — zwrócił na siebie uwagę władz”.
„W jakim celu Sztajnbartówna przedzierzgnęła się w mężczyznę nie stwierdzono”. Wiadomo natomiast, że w momencie targnięcia się na swoje życie w roku 1935 mężczyzna ten był bezdomny, cieszył się opinią dobrze ułożonego młodzieńca, miał narzeczoną, a przyszłą żonę Czesławę Zaleśną poznał właśnie w szpitalnym oddziale kobiecym, w którym dochodził do zdrowia.
Eugeniusz Steinbart identyfikował się jako mężczyzna, jako narzeczony i mąż wchodził w relacje romantyczne, jako ojciec wychowywał córkę. Po załamaniu nerwowym i próbie samobójczej jeszcze się w swojej identyfikacji umocnił. W czasach, kiedy osoby transpłciowe nie miały kulturowej reprezentacji, a społeczność nie wypracowała jeszcze języka, który by tę reprezentację sankcjonował, Eugeniusz Steinbart w dokumentach i relacjach medialnych znajdował informacje o sobie sprzeczne z tym, kim był naprawdę. Jego męska tożsamość w świetle prawa i w oczach społeczeństwa była fałszerstwem, jego próby wyrażania siebie były karane.
Za posługiwanie się dowodem tożsamości swojego kuzyna i poświadczenie nieprawdy w styczniu 1939 roku został skazany na 8 miesięcy więzienia. We wrześniu 1939 roku wybuchła wojna.
Co działo się dalej z Eugeniuszem? W jakiej roli płciowej postanowił kontynuować życie? W jakim ciele odnalazłby się dziś? W jakim kraju? W jakim mieście? Czy w Łodzi?
To tutaj przy ulicy Częstochowskiej mieścił się zakład produkujący protezy prącia. To w Łodzi Anna Grodzka, kiedy była posłanką, chciała utworzyć centrum dla dzieci i młodzieży cierpiących z powodu dysforii płciowej, gdzie mogłyby otrzymać wsparcie lekarzy, psychiatrów, psychologów i seksuologów, uzyskać diagnozę i szybką pomoc. To łódzki szpital im. Barlickiego był w latach 90. jedynym w kraju i jednym z dwóch w Europie Wschodniej, gdzie przeprowadzano operacje uzgodnienia płci, a później – wykonywano ich najwięcej. Może to w Łodzi te procedury znowu będą całkowicie bezpłatne?
*cytaty pochodzą z międzywojennej prasy, zachowujemy oryginalną pisownię
Reżyseria: Wiktor Rubin
Tekst | dramaturgia: Jolanta Janiczak
Scenografia | video: Łukasz Surowiec
Kostiumy: Rafał Domagała
Muzyka: Krzysztof Kaliski
Reżyseria światła: Jacqueline Sobiszewski
Asystent reżysera: Michał Kruk
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 25 marca 2023 roku, Duża Scena
Występują:
Karolina Bednarek (Wiktoria Skempińska, narzeczona Eugeniusza)
Monika Buchowiec (Maria Zaleśna, teściowa Eugeniusza)
Maciej Kobiela (Oskar, brat Eugeniusza)
Michał Kruk (Prokurator Kłoczkowski)
Paweł Kos (Adwokat Szychwart)
Halszka Lehman (Elżbieta, córka Eugeniusza)
Paulina Walendziak (Czesława Zaleśna, żona Eugeniusza)
Edmund Krempiński (gościnnie | Eugeniusz Steinbart)
Sugerowany wiek widza: 16+
Czas trwania spektaklu: 1 godzina i 40 minut bez przerwy
Hotel ZNP
Łódź 19.10.2024, g. 19:00
od 100.00 pln
Belcia, bohaterka powieści Izabeli Tadry, jest w nieprzerwanym ruchu: z jednego pokoju hotelowego do drugiego, z rąk matki do ciotki, od męża do kochanka, z romansu do kolejnej przygody. Jej (...) imponujące włosy są budulcem, z którego ma powstać idealna córka, grzeczna panienka, niedostępna seksbomba, wierna żona, odpowiedzialna matka, kobieta fatalna, kobieta-dziecko, przyjaciółka, powierniczka, bogini. Współczesna kobieta ma przecież tyle dróg do wyboru! (...)
Ponad realnymi postaciami unosi się jeszcze jedna, kluczowa figura: tajemniczy „Pan”, do którego Belcia kieruje swoją opowieść. Humor i kamp zderzają się z ostentacyjnie nienowoczesnym liryzmem, z rozbitym na fragmenty, ale wciąż pulsującym pod powierzchnią wielkim sercowym wyznaniem, które Belcia kieruje do miłości swojego życia. Nie dowiemy się nigdy, czy „Pan” istnieje, wiemy jednak, że jest wzorcem kochanka, którego Belcia będzie szukać w każdym napotkanym mężczyźnie.
Jak być sobą w świecie, w którym tradycyjne role są zgrane, wybrakowane i ciasne, ale wciąż siedzą mocno pod skórą, a nowe dopiero niepewnie się rodzą? Co w dzisiejszej rzeczywistości znaczy być sobą i czy autentyczne spotkanie z partnerem/partnerką jest w ogóle możliwe?
W adaptacji Małgosi Maciejewskiej w pełni wybrzmiewa bezczelny humor powieści. Mamy tu operetkę, absurdalną i kampową, i tragikomiczny standup. Podróż przez mężczyzn, fryzury i hotelowe pokoje, pełna potknięć i do bólu prozaicznych rozczarowań i pomyłek zdaje się nie mieć końca, a jej bohaterka – być niezniszczalna. Głód uczucia, wiara w spotkanie i spełnienie w miłosnej relacji są jej paliwem. I to chyba czyni ją wzruszającą. Włosy Belci można ściąć – i tak odrosną.
Autorka: Izabela Tadra
Reżyseria: Kuba Kowalski
Adaptacja | dramaturgia: Małgorzata Maciejewska
Scenografia | kostiumy: Maks Mac
Muzyka: Olo Walicki
Choreografia: Krystian Łysoń
Reżyseria światła: Damian Pawella
Inspicjentka | asystentka reżysera: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 19 października 2024 r., Duża Scena
Występują:
Paulina Walendziak (Belcia)
Katarzyna Żuk (Matka | Matka Faceta od wibratorów)
Maciej Kobiela (Wilhelm)
Karolina Bednarek (Niańka)
Piotr Seweryński (Cioteczka | Ojciec Faceta od wibratorów)
Damian Sosnowski (Facet w szlafroku | Facet od wibratorów)
Paweł Kos (Facet od koksu | Facet od lakierów)
Michał Kruk (Facet romantyczny)
Antoni Włosowicz (Pianista | Facet, który był Beduinem)
Ponad realnymi postaciami unosi się jeszcze jedna, kluczowa figura: tajemniczy „Pan”, do którego Belcia kieruje swoją opowieść. Humor i kamp zderzają się z ostentacyjnie nienowoczesnym liryzmem, z rozbitym na fragmenty, ale wciąż pulsującym pod powierzchnią wielkim sercowym wyznaniem, które Belcia kieruje do miłości swojego życia. Nie dowiemy się nigdy, czy „Pan” istnieje, wiemy jednak, że jest wzorcem kochanka, którego Belcia będzie szukać w każdym napotkanym mężczyźnie.
Jak być sobą w świecie, w którym tradycyjne role są zgrane, wybrakowane i ciasne, ale wciąż siedzą mocno pod skórą, a nowe dopiero niepewnie się rodzą? Co w dzisiejszej rzeczywistości znaczy być sobą i czy autentyczne spotkanie z partnerem/partnerką jest w ogóle możliwe?
W adaptacji Małgosi Maciejewskiej w pełni wybrzmiewa bezczelny humor powieści. Mamy tu operetkę, absurdalną i kampową, i tragikomiczny standup. Podróż przez mężczyzn, fryzury i hotelowe pokoje, pełna potknięć i do bólu prozaicznych rozczarowań i pomyłek zdaje się nie mieć końca, a jej bohaterka – być niezniszczalna. Głód uczucia, wiara w spotkanie i spełnienie w miłosnej relacji są jej paliwem. I to chyba czyni ją wzruszającą. Włosy Belci można ściąć – i tak odrosną.
Autorka: Izabela Tadra
Reżyseria: Kuba Kowalski
Adaptacja | dramaturgia: Małgorzata Maciejewska
Scenografia | kostiumy: Maks Mac
Muzyka: Olo Walicki
Choreografia: Krystian Łysoń
Reżyseria światła: Damian Pawella
Inspicjentka | asystentka reżysera: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 19 października 2024 r., Duża Scena
Występują:
Paulina Walendziak (Belcia)
Katarzyna Żuk (Matka | Matka Faceta od wibratorów)
Maciej Kobiela (Wilhelm)
Karolina Bednarek (Niańka)
Piotr Seweryński (Cioteczka | Ojciec Faceta od wibratorów)
Damian Sosnowski (Facet w szlafroku | Facet od wibratorów)
Paweł Kos (Facet od koksu | Facet od lakierów)
Michał Kruk (Facet romantyczny)
Antoni Włosowicz (Pianista | Facet, który był Beduinem)
Testament Szekspira
Łódź 19.10.2024, g. 19:15
od 35.00 pln
Katolik, nauczyciel, aktor - Szekspir. Czy życie z takim geniuszem jest zawsze usłane różami?
W najnowszym spektaklu Maria Gładkowska wcieli się w rolę mało znanej żony Szekspira – Anne Hathaway. Słodko–gorzki tekst kanadyjskiego pisarza Vern Thiessen odsłania kulisy związku dramatopisarza ze starszą o osiem lat kobietą. „Im większe odnosisz sukcesy tym rzadziej jesteś w domu” mówi bohaterka. Kobieta samodzielnie musi opiekować się dziećmi, opłakiwać odchodzących bliskich i codziennie mierzyć się z tęsknotą za mężem. Chociaż każde z nich ma swoje sekrety to i tak darzą się ogromnym uczuciem.
Sztuka rozpoczyna się tuż po pogrzebie Szekspira. Anna dostaje testament męża od znienawidzonej siostry dramatopisarza. Długo odwleka jego przeczytanie, bowiem ufa, że nic nie powinno jej tam zaskoczyć. Zaczyna wspominać wspólne chwile spędzone z mężem i dziećmi. Czy ostatnia wola Williama będzie w stanie wynagrodzić jej samotne i pełne poświęcenia życie?
przekład:
Hanna Szczerkowska
reżyseria:
Marek Pasieczny
scenografia i kostiumy:
Maciej Lewik
muzyka:
Robert Łuczak
prapremiera polska:
7 lutego 2019 r.,
Mała Sala
W najnowszym spektaklu Maria Gładkowska wcieli się w rolę mało znanej żony Szekspira – Anne Hathaway. Słodko–gorzki tekst kanadyjskiego pisarza Vern Thiessen odsłania kulisy związku dramatopisarza ze starszą o osiem lat kobietą. „Im większe odnosisz sukcesy tym rzadziej jesteś w domu” mówi bohaterka. Kobieta samodzielnie musi opiekować się dziećmi, opłakiwać odchodzących bliskich i codziennie mierzyć się z tęsknotą za mężem. Chociaż każde z nich ma swoje sekrety to i tak darzą się ogromnym uczuciem.
Sztuka rozpoczyna się tuż po pogrzebie Szekspira. Anna dostaje testament męża od znienawidzonej siostry dramatopisarza. Długo odwleka jego przeczytanie, bowiem ufa, że nic nie powinno jej tam zaskoczyć. Zaczyna wspominać wspólne chwile spędzone z mężem i dziećmi. Czy ostatnia wola Williama będzie w stanie wynagrodzić jej samotne i pełne poświęcenia życie?
przekład:
Hanna Szczerkowska
reżyseria:
Marek Pasieczny
scenografia i kostiumy:
Maciej Lewik
muzyka:
Robert Łuczak
prapremiera polska:
7 lutego 2019 r.,
Mała Sala
Testament Szekspira
Łódź 20.10.2024, g. 17:15
od 35.00 pln
Katolik, nauczyciel, aktor - Szekspir. Czy życie z takim geniuszem jest zawsze usłane różami?
W najnowszym spektaklu Maria Gładkowska wcieli się w rolę mało znanej żony Szekspira – Anne Hathaway. Słodko–gorzki tekst kanadyjskiego pisarza Vern Thiessen odsłania kulisy związku dramatopisarza ze starszą o osiem lat kobietą. „Im większe odnosisz sukcesy tym rzadziej jesteś w domu” mówi bohaterka. Kobieta samodzielnie musi opiekować się dziećmi, opłakiwać odchodzących bliskich i codziennie mierzyć się z tęsknotą za mężem. Chociaż każde z nich ma swoje sekrety to i tak darzą się ogromnym uczuciem.
Sztuka rozpoczyna się tuż po pogrzebie Szekspira. Anna dostaje testament męża od znienawidzonej siostry dramatopisarza. Długo odwleka jego przeczytanie, bowiem ufa, że nic nie powinno jej tam zaskoczyć. Zaczyna wspominać wspólne chwile spędzone z mężem i dziećmi. Czy ostatnia wola Williama będzie w stanie wynagrodzić jej samotne i pełne poświęcenia życie?
przekład:
Hanna Szczerkowska
reżyseria:
Marek Pasieczny
scenografia i kostiumy:
Maciej Lewik
muzyka:
Robert Łuczak
prapremiera polska:
7 lutego 2019 r.,
Mała Sala
W najnowszym spektaklu Maria Gładkowska wcieli się w rolę mało znanej żony Szekspira – Anne Hathaway. Słodko–gorzki tekst kanadyjskiego pisarza Vern Thiessen odsłania kulisy związku dramatopisarza ze starszą o osiem lat kobietą. „Im większe odnosisz sukcesy tym rzadziej jesteś w domu” mówi bohaterka. Kobieta samodzielnie musi opiekować się dziećmi, opłakiwać odchodzących bliskich i codziennie mierzyć się z tęsknotą za mężem. Chociaż każde z nich ma swoje sekrety to i tak darzą się ogromnym uczuciem.
Sztuka rozpoczyna się tuż po pogrzebie Szekspira. Anna dostaje testament męża od znienawidzonej siostry dramatopisarza. Długo odwleka jego przeczytanie, bowiem ufa, że nic nie powinno jej tam zaskoczyć. Zaczyna wspominać wspólne chwile spędzone z mężem i dziećmi. Czy ostatnia wola Williama będzie w stanie wynagrodzić jej samotne i pełne poświęcenia życie?
przekład:
Hanna Szczerkowska
reżyseria:
Marek Pasieczny
scenografia i kostiumy:
Maciej Lewik
muzyka:
Robert Łuczak
prapremiera polska:
7 lutego 2019 r.,
Mała Sala
Hotel ZNP
Łódź 20.10.2024, g. 18:00
od 35.00 pln
Belcia, bohaterka powieści Izabeli Tadry, jest w nieprzerwanym ruchu: z jednego pokoju hotelowego do drugiego, z rąk matki do ciotki, od męża do kochanka, z romansu do kolejnej przygody. Jej (...) imponujące włosy są budulcem, z którego ma powstać idealna córka, grzeczna panienka, niedostępna seksbomba, wierna żona, odpowiedzialna matka, kobieta fatalna, kobieta-dziecko, przyjaciółka, powierniczka, bogini. Współczesna kobieta ma przecież tyle dróg do wyboru! (...)
Ponad realnymi postaciami unosi się jeszcze jedna, kluczowa figura: tajemniczy „Pan”, do którego Belcia kieruje swoją opowieść. Humor i kamp zderzają się z ostentacyjnie nienowoczesnym liryzmem, z rozbitym na fragmenty, ale wciąż pulsującym pod powierzchnią wielkim sercowym wyznaniem, które Belcia kieruje do miłości swojego życia. Nie dowiemy się nigdy, czy „Pan” istnieje, wiemy jednak, że jest wzorcem kochanka, którego Belcia będzie szukać w każdym napotkanym mężczyźnie.
Jak być sobą w świecie, w którym tradycyjne role są zgrane, wybrakowane i ciasne, ale wciąż siedzą mocno pod skórą, a nowe dopiero niepewnie się rodzą? Co w dzisiejszej rzeczywistości znaczy być sobą i czy autentyczne spotkanie z partnerem/partnerką jest w ogóle możliwe?
W adaptacji Małgosi Maciejewskiej w pełni wybrzmiewa bezczelny humor powieści. Mamy tu operetkę, absurdalną i kampową, i tragikomiczny standup. Podróż przez mężczyzn, fryzury i hotelowe pokoje, pełna potknięć i do bólu prozaicznych rozczarowań i pomyłek zdaje się nie mieć końca, a jej bohaterka – być niezniszczalna. Głód uczucia, wiara w spotkanie i spełnienie w miłosnej relacji są jej paliwem. I to chyba czyni ją wzruszającą. Włosy Belci można ściąć – i tak odrosną.
Autorka: Izabela Tadra
Reżyseria: Kuba Kowalski
Adaptacja | dramaturgia: Małgorzata Maciejewska
Scenografia | kostiumy: Maks Mac
Muzyka: Olo Walicki
Choreografia: Krystian Łysoń
Reżyseria światła: Damian Pawella
Inspicjentka | asystentka reżysera: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 19 października 2024 r., Duża Scena
Występują:
Paulina Walendziak (Belcia)
Katarzyna Żuk (Matka | Matka Faceta od wibratorów)
Maciej Kobiela (Wilhelm)
Karolina Bednarek (Niańka)
Piotr Seweryński (Cioteczka | Ojciec Faceta od wibratorów)
Damian Sosnowski (Facet w szlafroku | Facet od wibratorów)
Paweł Kos (Facet od koksu | Facet od lakierów)
Michał Kruk (Facet romantyczny)
Antoni Włosowicz (Pianista | Facet, który był Beduinem)
Ponad realnymi postaciami unosi się jeszcze jedna, kluczowa figura: tajemniczy „Pan”, do którego Belcia kieruje swoją opowieść. Humor i kamp zderzają się z ostentacyjnie nienowoczesnym liryzmem, z rozbitym na fragmenty, ale wciąż pulsującym pod powierzchnią wielkim sercowym wyznaniem, które Belcia kieruje do miłości swojego życia. Nie dowiemy się nigdy, czy „Pan” istnieje, wiemy jednak, że jest wzorcem kochanka, którego Belcia będzie szukać w każdym napotkanym mężczyźnie.
Jak być sobą w świecie, w którym tradycyjne role są zgrane, wybrakowane i ciasne, ale wciąż siedzą mocno pod skórą, a nowe dopiero niepewnie się rodzą? Co w dzisiejszej rzeczywistości znaczy być sobą i czy autentyczne spotkanie z partnerem/partnerką jest w ogóle możliwe?
W adaptacji Małgosi Maciejewskiej w pełni wybrzmiewa bezczelny humor powieści. Mamy tu operetkę, absurdalną i kampową, i tragikomiczny standup. Podróż przez mężczyzn, fryzury i hotelowe pokoje, pełna potknięć i do bólu prozaicznych rozczarowań i pomyłek zdaje się nie mieć końca, a jej bohaterka – być niezniszczalna. Głód uczucia, wiara w spotkanie i spełnienie w miłosnej relacji są jej paliwem. I to chyba czyni ją wzruszającą. Włosy Belci można ściąć – i tak odrosną.
Autorka: Izabela Tadra
Reżyseria: Kuba Kowalski
Adaptacja | dramaturgia: Małgorzata Maciejewska
Scenografia | kostiumy: Maks Mac
Muzyka: Olo Walicki
Choreografia: Krystian Łysoń
Reżyseria światła: Damian Pawella
Inspicjentka | asystentka reżysera: Agnieszka Choińska
Identyfikacja graficzna: Ola Jasionowska
Prapremiera: 19 października 2024 r., Duża Scena
Występują:
Paulina Walendziak (Belcia)
Katarzyna Żuk (Matka | Matka Faceta od wibratorów)
Maciej Kobiela (Wilhelm)
Karolina Bednarek (Niańka)
Piotr Seweryński (Cioteczka | Ojciec Faceta od wibratorów)
Damian Sosnowski (Facet w szlafroku | Facet od wibratorów)
Paweł Kos (Facet od koksu | Facet od lakierów)
Michał Kruk (Facet romantyczny)
Antoni Włosowicz (Pianista | Facet, który był Beduinem)
Ciało dziewczyny
Łódź 25.10.2024, g. 19:15
od 50.00 pln
Premiera w ramach Festiwalu Teatru Niezbędnego
Zbadać rozziew pomiędzy oszałamiającą realnością tego, co się dzieje, w momencie, kiedy to się dzieje, a dziwną nierealnością, jakiej nabiera to, co się zdarzyło.
Annie Ernaux, „Pamięć dziewczyny”, tłum. Agata Kozak
„Ciało dziewczyny” to opowieść o zderzeniu perspektyw eksplorującej swoją seksualność dziewczyny i dojrzałej kobiety, która próbuje dociec prawdy na temat dawnych przeżyć. Jej powrót do prowincjonalnego miasteczka staje się pretekstem do spojrzenia na własną przeszłość przez pryzmat ciała. Rekonstruowana pamięć o chwilach dorastania przywołuje obrazy budzącego się pożądania, dominującego męskiego spojrzenia i pełnej ambiwalentnych uczuć relacji między dziewczynami. To w końcu historia ciała, które chce nauczyć się odmawiać tego, na co nie jest gotowe i przyjmować to, co naprawdę chce dostać.
Reżyseria: Pamela Leończyk
Tekst | dramaturgia: Daria Sobik
Scenografia | kostiumy: Magdalena Mucha
Muzyka: Magdalena Sowul
Inspicjentka: Hanna Molenda
Występują:
Jolanta Jackowska
Gracjan Kielar
Maciej Kobiela
Halszka Lehman
Rozalia Rusak
Zbadać rozziew pomiędzy oszałamiającą realnością tego, co się dzieje, w momencie, kiedy to się dzieje, a dziwną nierealnością, jakiej nabiera to, co się zdarzyło.
Annie Ernaux, „Pamięć dziewczyny”, tłum. Agata Kozak
„Ciało dziewczyny” to opowieść o zderzeniu perspektyw eksplorującej swoją seksualność dziewczyny i dojrzałej kobiety, która próbuje dociec prawdy na temat dawnych przeżyć. Jej powrót do prowincjonalnego miasteczka staje się pretekstem do spojrzenia na własną przeszłość przez pryzmat ciała. Rekonstruowana pamięć o chwilach dorastania przywołuje obrazy budzącego się pożądania, dominującego męskiego spojrzenia i pełnej ambiwalentnych uczuć relacji między dziewczynami. To w końcu historia ciała, które chce nauczyć się odmawiać tego, na co nie jest gotowe i przyjmować to, co naprawdę chce dostać.
Reżyseria: Pamela Leończyk
Tekst | dramaturgia: Daria Sobik
Scenografia | kostiumy: Magdalena Mucha
Muzyka: Magdalena Sowul
Inspicjentka: Hanna Molenda
Występują:
Jolanta Jackowska
Gracjan Kielar
Maciej Kobiela
Halszka Lehman
Rozalia Rusak
FTN - Analog Collective: „Mleko w tubce – o dzieciństwie w latach 90-tych”
Łódź 26.10.2024, g. 13:00
od 35.00 pln
Festiwal Teatru Niezbędnego
Lata 90. Pierwsza dekada wolności, szalony okres zmian, wielkich problemów oraz wyzwań transformacyjnych. Cudotwórców, akwizytorów i teleturniejów. To także czas szans – jednych na milion. Wtedy przyszło dorastać i odkrywać swoją indywidualność: Rafałowi, Miłoszowi, Malwinie, Markowi i Izie.
„Mleko w tubce”, jak w soczewce, skupia największe kurioza polskiego przełomu transformacyjnego. Z jednej strony zachłyśnięcie się zachodem, z drugiej bezradność naszego społeczeństwa wobec danych nam możliwości. Twórcy zanurzają się w słodko-kwaśne wspomnienia, które kiedyś wypełniały całą ich rzeczywistość. To osobista opowieść w cieniu nadziei, niepewności i kontrowersyjnych metod wychowawczych. Aktorzy dyskutują z figurami swoich rodziców, którzy w odróżnieniu od pokolenia Y, dorosłość kojarzyli ze stałą pracą, założeniem rodziny i potrzebą stabilizacji. Dzięki eksponatom z dzieciństwa, spektakl balansuje pomiędzy wystawą a dokumentem. Zabiera w podróż w czasie i konfrontuje z tym, co nas ukształtowało.
Spektakl powstał w ramach programu OFF Polska organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Znalazł się w finale 30. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
reżyseria: Agata Biziuk
tekst: Agata Biziuk i Anna Domalewska
scenografia i kostiumy: Maks Mac
muzyka: Grzegorz Rdzak
choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
obsada:
Izabela Zachowicz,
Marek Zimakiewicz,
Miłosz Konieczny,
Rafał Derkacz,
Malwina Czekaj
Lata 90. Pierwsza dekada wolności, szalony okres zmian, wielkich problemów oraz wyzwań transformacyjnych. Cudotwórców, akwizytorów i teleturniejów. To także czas szans – jednych na milion. Wtedy przyszło dorastać i odkrywać swoją indywidualność: Rafałowi, Miłoszowi, Malwinie, Markowi i Izie.
„Mleko w tubce”, jak w soczewce, skupia największe kurioza polskiego przełomu transformacyjnego. Z jednej strony zachłyśnięcie się zachodem, z drugiej bezradność naszego społeczeństwa wobec danych nam możliwości. Twórcy zanurzają się w słodko-kwaśne wspomnienia, które kiedyś wypełniały całą ich rzeczywistość. To osobista opowieść w cieniu nadziei, niepewności i kontrowersyjnych metod wychowawczych. Aktorzy dyskutują z figurami swoich rodziców, którzy w odróżnieniu od pokolenia Y, dorosłość kojarzyli ze stałą pracą, założeniem rodziny i potrzebą stabilizacji. Dzięki eksponatom z dzieciństwa, spektakl balansuje pomiędzy wystawą a dokumentem. Zabiera w podróż w czasie i konfrontuje z tym, co nas ukształtowało.
Spektakl powstał w ramach programu OFF Polska organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Znalazł się w finale 30. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
reżyseria: Agata Biziuk
tekst: Agata Biziuk i Anna Domalewska
scenografia i kostiumy: Maks Mac
muzyka: Grzegorz Rdzak
choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
obsada:
Izabela Zachowicz,
Marek Zimakiewicz,
Miłosz Konieczny,
Rafał Derkacz,
Malwina Czekaj
FTN - Teraz Poliż: „Lesbian Sunset”
Łódź 26.10.2024, g. 19:00
od 35.00 pln
Festiwal Teatru Niezbędnego
To miał być zupełnie inny spektakl. Zrodził się z potrzeby uwspólnienia lesbijskiego doświadczenia, zdefiniowanego przez narrację kulturowego braku. Zwłaszcza w kraju, który nie przeżył swojej rewolucji seksualnej, a pierwsza parada równości odbyła się tu dopiero w 2001 roku.
Jak odnaleźć i zrozumieć swoją tożsamość, kiedy brakuje wzorców i punktów odniesienia? Kiedy niemieszczące się w normatywnych ramach opisy kobiecego pożądania były w kulturze właściwie nieobecne? Jak to jest czuć się częścią brakującego kawałka historii?
"Historycy domagają się od queerowych historii miłosnych dowodów jakich nigdy nie żądają od związków heteroseksualnych. Dopóki nikt nie był obecny w tym samym pomieszczeniu, gdy dwie kobiety uprawiały seks, nie ma powodu by ujmować w zapisie historycznym, że były lesbijkami."
Jenn Shapland
Chciałyśmy wypełnić tę lukę własnymi fantazjami o wymazanej przeszłości queerowych kobiet. Aż tu nagle niespodziewane odkrycie – Mielno 87’, podobno pierwszy nieoficjalny zjazd lesbijek w Polsce! Tylko jedna znaleziona wzmianka, krótkie wspomnienie umieszczone po latach na portalu Kobiety Kobietom. Niewiele danych, brak informacji w archiwach. To był nasz brakujący kawałek.
Grupom społecznie niewidzialnym odbiera się prawo do historii, tak jakby wspólnota przeszłych i teraźniejszych doświadczeń stanowiła zagrożenie. Mamy nieustannie przedstawiać dowody na swoje istnienie, które w obliczu systemowego wykluczenia, wciąż okazują się niewystarczające.
Zapraszamy do archiwum zamazanych wspomnień, zapomnianych opowieści i długo trzymanych sekretów lub /jak kto woli/ bezwstydnego dojrzewania, seksualnej eksploracji, realizacji pożądania, w sytuacji kiedy dziewczyny zakochują się w dziewczynach.
Reżyseria: Olga Ciężkowska
Scenariusz: Sylwia Chutnik, Olga Ciężkowska we współpracy z zespołem aktorskim
Występują: Dorota Glac, Marta Jalowska, Monika Jarosińska, Magda Dubrowska
Muzyka live: Magda Dubrowska
Scenografia i kostiumy: Marta Szypulska, Tosia Węglewska
Promocja: Pamela Adamik
Produkcja: Teraz Poliż & Monika Balińska
To miał być zupełnie inny spektakl. Zrodził się z potrzeby uwspólnienia lesbijskiego doświadczenia, zdefiniowanego przez narrację kulturowego braku. Zwłaszcza w kraju, który nie przeżył swojej rewolucji seksualnej, a pierwsza parada równości odbyła się tu dopiero w 2001 roku.
Jak odnaleźć i zrozumieć swoją tożsamość, kiedy brakuje wzorców i punktów odniesienia? Kiedy niemieszczące się w normatywnych ramach opisy kobiecego pożądania były w kulturze właściwie nieobecne? Jak to jest czuć się częścią brakującego kawałka historii?
"Historycy domagają się od queerowych historii miłosnych dowodów jakich nigdy nie żądają od związków heteroseksualnych. Dopóki nikt nie był obecny w tym samym pomieszczeniu, gdy dwie kobiety uprawiały seks, nie ma powodu by ujmować w zapisie historycznym, że były lesbijkami."
Jenn Shapland
Chciałyśmy wypełnić tę lukę własnymi fantazjami o wymazanej przeszłości queerowych kobiet. Aż tu nagle niespodziewane odkrycie – Mielno 87’, podobno pierwszy nieoficjalny zjazd lesbijek w Polsce! Tylko jedna znaleziona wzmianka, krótkie wspomnienie umieszczone po latach na portalu Kobiety Kobietom. Niewiele danych, brak informacji w archiwach. To był nasz brakujący kawałek.
Grupom społecznie niewidzialnym odbiera się prawo do historii, tak jakby wspólnota przeszłych i teraźniejszych doświadczeń stanowiła zagrożenie. Mamy nieustannie przedstawiać dowody na swoje istnienie, które w obliczu systemowego wykluczenia, wciąż okazują się niewystarczające.
Zapraszamy do archiwum zamazanych wspomnień, zapomnianych opowieści i długo trzymanych sekretów lub /jak kto woli/ bezwstydnego dojrzewania, seksualnej eksploracji, realizacji pożądania, w sytuacji kiedy dziewczyny zakochują się w dziewczynach.
Reżyseria: Olga Ciężkowska
Scenariusz: Sylwia Chutnik, Olga Ciężkowska we współpracy z zespołem aktorskim
Występują: Dorota Glac, Marta Jalowska, Monika Jarosińska, Magda Dubrowska
Muzyka live: Magda Dubrowska
Scenografia i kostiumy: Marta Szypulska, Tosia Węglewska
Promocja: Pamela Adamik
Produkcja: Teraz Poliż & Monika Balińska
FTN - Wrocławski Teatr Współczesny: „Chamstwo”
Łódź 27.10.2024, g. 19:00
od 50.00 pln
Festiwal Teatru Niezbędnego
Anarchistyczny spektakl w kontrze do ponurej podróży w przeszłość opisanej w antropologicznym eseju Kacpra Pobłockiego pt. Chamstwo. W spektaklu kolektywu Agnieszka Jakimiak – Mateusz Atman jest dużo śmiechu, który ma funkcje obronne i terapeutyczne. To przede wszystkim opowieść o pomocy, a zarazem sensoryczne przeżycie – otoczona pozostałościami lasu publiczność uczestniczy w pełnej ekspresji terapii historycznej. W spektaklu Chamstwo nie brakuje dzikiego, nieposkromionego tańca i śpiewu.
Agnieszka Jakimiak (reżyserka) zwraca uwagę na to, że antropologiczny esej Kacpra Pobłockiego to „przede wszystkim opowieść o historycznych korzeniach polskiego patriarchatu”, a zarazem „opowieść o drogach wyjścia, o strajkach, bezpaństwach, odmowach pracy, wspólnych tańcach i innych formach oporu, które pozwalały przełamać zaklęty krąg przemocy”.
Mateusza Atmana (scenarzystę spektaklu, odpowiedzialnego też za scenografię, oświetlenie i video) zafascynował anarchistyczny duch Chamstwa. – Przed lekturą nie wiedziałem, że tylko szlachta nosiła miano Polaków, a lud nie tylko się z Polską nie identyfikował, ale się Polaków bał i ich nienawidził – podkreśla. I dodaje, że literacki pierwowzór jest ponurą podróżą w przeszłość. – Tam Polska to kraj szubienic; tam nie ma żartów, chyba, że, jak w rozpowszechnionej w przeszłości legendzie, pan chce postrzelać do ptaszków i każe wejść babom na drzewa i kukać jak kukułki; strzela do nich i wtedy słychać śmiech. U nas śmiechu jest więcej, jest jaśniejszy, ma funkcje obronne i terapeutyczne, ma być zdrowy – powiedział scenarzysta.
Agnieszka Jakimiak wyjaśnia, że o ile w książce dużo uwagi poświęcone jest przemocy, to sceniczne Chamstwo jest przede wszystkim opowieścią o pomocy. W trakcie prób autorzy szukali możliwości związania książki Kacpra Pobłockiego ze współczesnością.
– Znaleźliśmy do tej układanki własny klucz, w którym osobiste narracje i indywidualne perspektywy pozwalają ten antropologiczny temat zaktualizować. Rozważania aktorów i aktorek dotyczące przemocy w teatrze, patriarchalnej struktury polskich rodzin czy przemocy politycznej wobec kobiet, znajdują odzwierciedlenie w scenariuszu i sprawiają, że żywe doświadczenie wprawia w ruch eseistyczną teorię – mówi Agnieszka Jakimiak.
Twórcy spektaklu podkreślają, że mają nad książką przewagę – mogą zapewnić publiczności sensoryczne przeżycie.
– W scenografii zaprojektowanej przez Mateusza Atmana widzowie i widzki siedzą na pieńkach, otoczeni pozostałościami lasu, czują fakturę i zapach drewna, które niedawno tworzyło gęsty las. Poczucie braku ludowych narracji i zerwania więzi z przeszłością, które w książce jest opowiadane, u nas jest doświadczane, dzięki video, muzyce, ruchowej ekspresji i rezygnacji z podziału na scenę i widownię – wyjaśnia Agnieszka Jakimiak. I dodaje, że publiczność uczestniczy razem z aktorami w zbiorowym seansie terapeutycznym.
W jego trakcie można usłyszeć muzykę, której autorem jest Kuba Ziołek. – Pracował nad stworzeniem warstwy dźwiękowej i muzycznej, która czerpie z ludowszczyzny w nieoczywisty sposób – pozwala wydobyć ton z drewnianych pieńków albo stworzyć kanon z odgłosów uznawanych za „nieobyczajne” – mówi Agnieszka Jakimiak.
Z kolei w zaprojektowanych przez Ninę Sakowską kostiumach chodzi o przewrotną zabawę z folkiem (stąd wzięły się odwołania do słowiańskich wierzeń) oraz o przekraczanie typowej dystrybucji ról płciowych, a czasem gatunkowych. – Dlatego w kostiumie męskim znajdziemy spódnice i elementy zwierzęce, zaś w kobiecych strojach – zabawne nawiązania do motywów kapłańskich, szamańskich i szatańskich – podkreśla reżyserka. Jej zdaniem teatr może być miejscem, w którym twórcy pozwalają sobie na „histeryczny śmiech, ostrą ironię i na stworzenie chwilowej radykalnej alternatywy dla utrwalonego społecznego porządku”.
reżyseria: Agnieszka Jakimiak
scenariusz: Mateusz Atman
scenografia, światło, video: Mateusz Atman
kostiumy: Nina Sakowska
muzyka: Kuba Ziołek
choreografia: Oskar Malinowski
inspicjentka/asystentka reżyserki: Justyna Bartman-Jaskuła
asystentka reżyserki: Dagmara Antoniszyn
realizacja dźwięku: Maciej Rzońca
realizacja światła: Daniel Piastowski
realizacja video: Przemysław Pogiernicki/Agnieszka Piesiewicz
Obsada:
Terapeutka/pacjentka Anna: Anna Kieca
Terapeutka/pacjentka Dominika: Dominika Probachta
Terapeutka/pacjentka Jola: Jolanta Solarz-Szwed
Terapeutka/pacjentka Magda: Magdalena Taranta
Terapeuta/pacjent Mariusz: Mariusz Bąkowski
Terapeuta/pacjent Rafał: Rafał Cieluch
Terapeuta/pacjent Miłosz: Miłosz Pietruski
Terapeuta/pacjent Tomek: Tomasz Taranta
Anarchistyczny spektakl w kontrze do ponurej podróży w przeszłość opisanej w antropologicznym eseju Kacpra Pobłockiego pt. Chamstwo. W spektaklu kolektywu Agnieszka Jakimiak – Mateusz Atman jest dużo śmiechu, który ma funkcje obronne i terapeutyczne. To przede wszystkim opowieść o pomocy, a zarazem sensoryczne przeżycie – otoczona pozostałościami lasu publiczność uczestniczy w pełnej ekspresji terapii historycznej. W spektaklu Chamstwo nie brakuje dzikiego, nieposkromionego tańca i śpiewu.
Agnieszka Jakimiak (reżyserka) zwraca uwagę na to, że antropologiczny esej Kacpra Pobłockiego to „przede wszystkim opowieść o historycznych korzeniach polskiego patriarchatu”, a zarazem „opowieść o drogach wyjścia, o strajkach, bezpaństwach, odmowach pracy, wspólnych tańcach i innych formach oporu, które pozwalały przełamać zaklęty krąg przemocy”.
Mateusza Atmana (scenarzystę spektaklu, odpowiedzialnego też za scenografię, oświetlenie i video) zafascynował anarchistyczny duch Chamstwa. – Przed lekturą nie wiedziałem, że tylko szlachta nosiła miano Polaków, a lud nie tylko się z Polską nie identyfikował, ale się Polaków bał i ich nienawidził – podkreśla. I dodaje, że literacki pierwowzór jest ponurą podróżą w przeszłość. – Tam Polska to kraj szubienic; tam nie ma żartów, chyba, że, jak w rozpowszechnionej w przeszłości legendzie, pan chce postrzelać do ptaszków i każe wejść babom na drzewa i kukać jak kukułki; strzela do nich i wtedy słychać śmiech. U nas śmiechu jest więcej, jest jaśniejszy, ma funkcje obronne i terapeutyczne, ma być zdrowy – powiedział scenarzysta.
Agnieszka Jakimiak wyjaśnia, że o ile w książce dużo uwagi poświęcone jest przemocy, to sceniczne Chamstwo jest przede wszystkim opowieścią o pomocy. W trakcie prób autorzy szukali możliwości związania książki Kacpra Pobłockiego ze współczesnością.
– Znaleźliśmy do tej układanki własny klucz, w którym osobiste narracje i indywidualne perspektywy pozwalają ten antropologiczny temat zaktualizować. Rozważania aktorów i aktorek dotyczące przemocy w teatrze, patriarchalnej struktury polskich rodzin czy przemocy politycznej wobec kobiet, znajdują odzwierciedlenie w scenariuszu i sprawiają, że żywe doświadczenie wprawia w ruch eseistyczną teorię – mówi Agnieszka Jakimiak.
Twórcy spektaklu podkreślają, że mają nad książką przewagę – mogą zapewnić publiczności sensoryczne przeżycie.
– W scenografii zaprojektowanej przez Mateusza Atmana widzowie i widzki siedzą na pieńkach, otoczeni pozostałościami lasu, czują fakturę i zapach drewna, które niedawno tworzyło gęsty las. Poczucie braku ludowych narracji i zerwania więzi z przeszłością, które w książce jest opowiadane, u nas jest doświadczane, dzięki video, muzyce, ruchowej ekspresji i rezygnacji z podziału na scenę i widownię – wyjaśnia Agnieszka Jakimiak. I dodaje, że publiczność uczestniczy razem z aktorami w zbiorowym seansie terapeutycznym.
W jego trakcie można usłyszeć muzykę, której autorem jest Kuba Ziołek. – Pracował nad stworzeniem warstwy dźwiękowej i muzycznej, która czerpie z ludowszczyzny w nieoczywisty sposób – pozwala wydobyć ton z drewnianych pieńków albo stworzyć kanon z odgłosów uznawanych za „nieobyczajne” – mówi Agnieszka Jakimiak.
Z kolei w zaprojektowanych przez Ninę Sakowską kostiumach chodzi o przewrotną zabawę z folkiem (stąd wzięły się odwołania do słowiańskich wierzeń) oraz o przekraczanie typowej dystrybucji ról płciowych, a czasem gatunkowych. – Dlatego w kostiumie męskim znajdziemy spódnice i elementy zwierzęce, zaś w kobiecych strojach – zabawne nawiązania do motywów kapłańskich, szamańskich i szatańskich – podkreśla reżyserka. Jej zdaniem teatr może być miejscem, w którym twórcy pozwalają sobie na „histeryczny śmiech, ostrą ironię i na stworzenie chwilowej radykalnej alternatywy dla utrwalonego społecznego porządku”.
reżyseria: Agnieszka Jakimiak
scenariusz: Mateusz Atman
scenografia, światło, video: Mateusz Atman
kostiumy: Nina Sakowska
muzyka: Kuba Ziołek
choreografia: Oskar Malinowski
inspicjentka/asystentka reżyserki: Justyna Bartman-Jaskuła
asystentka reżyserki: Dagmara Antoniszyn
realizacja dźwięku: Maciej Rzońca
realizacja światła: Daniel Piastowski
realizacja video: Przemysław Pogiernicki/Agnieszka Piesiewicz
Obsada:
Terapeutka/pacjentka Anna: Anna Kieca
Terapeutka/pacjentka Dominika: Dominika Probachta
Terapeutka/pacjentka Jola: Jolanta Solarz-Szwed
Terapeutka/pacjentka Magda: Magdalena Taranta
Terapeuta/pacjent Mariusz: Mariusz Bąkowski
Terapeuta/pacjent Rafał: Rafał Cieluch
Terapeuta/pacjent Miłosz: Miłosz Pietruski
Terapeuta/pacjent Tomek: Tomasz Taranta
Antygona w Nowym Jorku
Łódź 30.10.2024, g. 09:00
od 45.00 pln
Bohaterowie „Antygony” z Tompkins Square Park dostali się do wymarzonego świata, ale nikt ich tam nie potrzebuje. Są przejmująco samotni i zagubieni w jednym z najbogatszych miast świata. Dlaczego nie spełnił się ich amerykański sen? Przecież nie wszystkim się nie udaje? Większość myśli, że zmiana otoczenia znacząco zmieni ich życie. Świat Anity, Pchełki i Saszy, utkany ze wspomnień, wyobrażeń, marzeń i mitów, staje się opowieścią o naszych lękach i tęsknotach, bez taniego moralizatorstwa i eksponowania tragizmu, za to z dużym poczuciem humoru.
Autor: Janusz Głowacki
Reżysera: Andrzej Szczytko
Scenografia i kostiumy: Tomasz Ryszczyński
Opracowanie muzyczne: Jakub Raczyński
Inspicjent: Agnieszka Choińska
Premiera: 13 września 2017 r. w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Anita)
Wojciech Droszczyński | gościnnie (John)
Konrad Michalak (Policjant)
Krzysztof Pyziak (Pchełka)
Piotr Seweryński (Sasza)
Jakub Raczyński | gościnnie (Muzyk)
Czas trwania: 2 godziny i 30 minut z przerwą
Autor: Janusz Głowacki
Reżysera: Andrzej Szczytko
Scenografia i kostiumy: Tomasz Ryszczyński
Opracowanie muzyczne: Jakub Raczyński
Inspicjent: Agnieszka Choińska
Premiera: 13 września 2017 r. w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Anita)
Wojciech Droszczyński | gościnnie (John)
Konrad Michalak (Policjant)
Krzysztof Pyziak (Pchełka)
Piotr Seweryński (Sasza)
Jakub Raczyński | gościnnie (Muzyk)
Czas trwania: 2 godziny i 30 minut z przerwą
Antygona w Nowym Jorku
Łódź 30.10.2024, g. 12:30
od 45.00 pln
Bohaterowie „Antygony” z Tompkins Square Park dostali się do wymarzonego świata, ale nikt ich tam nie potrzebuje. Są przejmująco samotni i zagubieni w jednym z najbogatszych miast świata. Dlaczego nie spełnił się ich amerykański sen? Przecież nie wszystkim się nie udaje? Większość myśli, że zmiana otoczenia znacząco zmieni ich życie. Świat Anity, Pchełki i Saszy, utkany ze wspomnień, wyobrażeń, marzeń i mitów, staje się opowieścią o naszych lękach i tęsknotach, bez taniego moralizatorstwa i eksponowania tragizmu, za to z dużym poczuciem humoru.
Autor: Janusz Głowacki
Reżysera: Andrzej Szczytko
Scenografia i kostiumy: Tomasz Ryszczyński
Opracowanie muzyczne: Jakub Raczyński
Inspicjent: Agnieszka Choińska
Premiera: 13 września 2017 r. w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Anita)
Wojciech Droszczyński | gościnnie (John)
Konrad Michalak (Policjant)
Krzysztof Pyziak (Pchełka)
Piotr Seweryński (Sasza)
Jakub Raczyński | gościnnie (Muzyk)
Czas trwania: 2 godziny i 30 minut z przerwą
Autor: Janusz Głowacki
Reżysera: Andrzej Szczytko
Scenografia i kostiumy: Tomasz Ryszczyński
Opracowanie muzyczne: Jakub Raczyński
Inspicjent: Agnieszka Choińska
Premiera: 13 września 2017 r. w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur, Duża Scena
Występują:
Jolanta Jackowska (Anita)
Wojciech Droszczyński | gościnnie (John)
Konrad Michalak (Policjant)
Krzysztof Pyziak (Pchełka)
Piotr Seweryński (Sasza)
Jakub Raczyński | gościnnie (Muzyk)
Czas trwania: 2 godziny i 30 minut z przerwą
Doktor Dolittle i przyjaciele
Łódź 31.10.2024, g. 09:00
od 25.00 pln
Doktor Dolittle i przyjaciele to światowy bestseller literatury dziecięcej, po który sięgnęli m. in. reżyserzy filmowi, twórcy bajek animowanych, audycji radiowych i gier komputerowych. W 1998 roku o fenomenie Doktora Dolittle przypomniał Eddie Murphy, wcielając się w rolę tytułowego bohatera.
Pierwsza z dwunastu części powieści o przygodach wesołego weterynarza ukazała się w 1920 roku, stając się po pierwszej wojnie światowej jedną z najważniejszych lektur małego czytelnika obok takich książek, jak: Kubuś Puchatek Alana Aleksandra Milne, Emil i detektywi Ericha Kästnera czy Mary Poppins Pameli Lyndon Travers.
Tytuł Doktor Dolittle i przyjaciele na stałe wszedł do repertuaru teatrów na całym świecie. Zajrzyj do Nowego, aby przekonać się, czy kaczka Dab-Dab doskonale sprawuje się jako perfekcyjna pani domu, sowa Tu-Tu świetnie dodaje, a prosię Geb-Geb cięgle myśli o jedzeniu. Dzięki kolorowym maskom, zawrotnemu tempu i dowcipnym piosenkom udasz się w niezapomnianą podróż w głąb Afryki.
Autorka: Bogumiła Szachnowska
Reżyseria: Konrad Szachnowski
Scenografia: Pavel Hubička
Współpraca scenograficzna: Zuzanna Markiewicz
Muzyka: Jerzy Stachurski
Choreografia: Juliusz Stańda
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Asystent reżysera: Gracjan Kielar
Premiera: 20 września 2014 roku, Duża Scena
Występują:
Monika Buchowiec (Papuga Polinezja)
Barbara Dembińska (Kaczka Dab-Dab)
Jolanta Jackowska (Pani Smith/Małpa Kudłata)
Malwina Jelistratow (Papuga Polinezja)
Magdalena Kaszewska (Małpka Czi-Czi)
Mirosława Olbińska (Sowa Tu-Tu)
Paweł Audykowski (Prosię Geb-Geb)
Przemysław Dąbrowski (Dr Jan Dolittle)
Łukasz Gosławski (Książę Bumpo)
Konrad Michalak (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Adam Mortas (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Gracjan Kielar (Krokodyl, Małpa)
Wojciech Oleksiewicz (Koń/Lew Leon X/Król Joliginki)
Krzysztof Pyziak (Pies Jipp, Strażnik)
Halszka Lehman (Krowa)
Katarzyna Żuk (Sara/Lwica Leodozja/Królowa Ermintruda)
Czas trwania: 2 godziny z przerwą
Pierwsza z dwunastu części powieści o przygodach wesołego weterynarza ukazała się w 1920 roku, stając się po pierwszej wojnie światowej jedną z najważniejszych lektur małego czytelnika obok takich książek, jak: Kubuś Puchatek Alana Aleksandra Milne, Emil i detektywi Ericha Kästnera czy Mary Poppins Pameli Lyndon Travers.
Tytuł Doktor Dolittle i przyjaciele na stałe wszedł do repertuaru teatrów na całym świecie. Zajrzyj do Nowego, aby przekonać się, czy kaczka Dab-Dab doskonale sprawuje się jako perfekcyjna pani domu, sowa Tu-Tu świetnie dodaje, a prosię Geb-Geb cięgle myśli o jedzeniu. Dzięki kolorowym maskom, zawrotnemu tempu i dowcipnym piosenkom udasz się w niezapomnianą podróż w głąb Afryki.
Autorka: Bogumiła Szachnowska
Reżyseria: Konrad Szachnowski
Scenografia: Pavel Hubička
Współpraca scenograficzna: Zuzanna Markiewicz
Muzyka: Jerzy Stachurski
Choreografia: Juliusz Stańda
Inspicjentka: Agnieszka Choińska
Asystent reżysera: Gracjan Kielar
Premiera: 20 września 2014 roku, Duża Scena
Występują:
Monika Buchowiec (Papuga Polinezja)
Barbara Dembińska (Kaczka Dab-Dab)
Jolanta Jackowska (Pani Smith/Małpa Kudłata)
Malwina Jelistratow (Papuga Polinezja)
Magdalena Kaszewska (Małpka Czi-Czi)
Mirosława Olbińska (Sowa Tu-Tu)
Paweł Audykowski (Prosię Geb-Geb)
Przemysław Dąbrowski (Dr Jan Dolittle)
Łukasz Gosławski (Książę Bumpo)
Konrad Michalak (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Adam Mortas (Bocian Klekot/Dwugłowiec Tu-Tam)
Gracjan Kielar (Krokodyl, Małpa)
Wojciech Oleksiewicz (Koń/Lew Leon X/Król Joliginki)
Krzysztof Pyziak (Pies Jipp, Strażnik)
Halszka Lehman (Krowa)
Katarzyna Żuk (Sara/Lwica Leodozja/Królowa Ermintruda)
Czas trwania: 2 godziny z przerwą
FTN - Analog Collective: „Mleko w tubce – o dzieciństwie w latach 90-tych”
Łódź 26.10.2024, g. 13:00